Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

#tiff53 Reviews Feed: Your Beauty Is Worth Nothing, Beyond The Hill, When Day breaks και οι υπόλοιπες ταινίες

Και όμως, δεν τελειώσαμε ακόμα. Νομίζατε ότι αυτές  οι ταινίες είναι οι μόνες που προλάβαμε στο 53ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης; Ε, νομίζατε λάθος. Γιατί για το τέλος κρατήσαμε όλα τα φιλμ που είδαμε αλλά για διάφορους λόγους δεν κατέληξαν να έχουν αυτόνομο χώρο στην σελίδα. Όσο, λοιπόν, τρέχει και ο διαγωνισμός για τις αφίσες και άλλα καλούδια από το φεστιβάλ, ας θυμηθούμε και κάποιες ακόμα (τις τελευταίες, το υπόσχομαι) ταινίες του δεκαημέρου, για λόγους πληρότητας. Beyond The Hill, Your beauty is worth nothing, Dead man's burden, Τηλεμάχεια, Το πλοίο (από την Παλαιστίνη), Taboor, When Day Breaks, Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους?, The Patience Stone και Kid αποκτούν επιτέλους αναφορά, μετά το άλμα.


Beyond The Hill (2.5*/5)
Νομαδική οικογένεια περνάει την μέρα διανύοντας μια βαρετή καθημερινότητα και βοσκώντας τα κατσίκια μιλώντας γύρω από την φωτιά, μέχρι ο εχθρός πέρα από τον λόφο να αρχίσει να δημιουργεί όλο και μεγαλύτερα προβλήματα. Ακολουθώντας την πρόσφατη σχολή του τουρκικού κινηματογράφου που προστάζει αργή εξέλιξη, ανάλυση χαρακτήρων και πανοραμικά επιβλητικά πλάνα, το Beyond The Hill δημιουργεί έναν ενδιαφέροντα προβληματισμό σχετικά με το αν ο εχθρός υπάρχει ή αν τον δημιουργούμε οι ίδιοι, όμως πέρα από αυτό και κάποια πραγματικά πανέμορφα ποιητικά πλάνα, αναλώνεται σε ανούσιες συζητήσεις, με κάποιες εξαιρετικές σκηνές να προκαλούν μεμονωμένα το ενδιαφέρον. 


Your beauty is worth nothing (4*/5)
Μικρό παιδί που μετανάστευσε με την οικογένειά του στην Αυστρία εδώ και έξι μήνες, προσπαθεί να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα, μακριά από τις αψιμαχίες εντός της υπόλοιπης οικογένειας και τον μόνιμο κίνδυνο απέλασης από την χώρα, ενώ βρίσκει καταφύγιο στο μυαλό του, ζώντας τον έρωτα με μια συνομήλικη συμμαθήτριά του. Κατά κάποιον τρόπο ιστορία ενηλικίωσης και μεταναστευτικό δράμα ταυτόχρονα,  το "Η ομορφιά σου δεν αξίζει τίποτα" καταφέρνει να παραμείνει ειλικρινές και φρέσκο, παρά την κάπως κοινότυπη σύνοψή του. Το φιλμ συνδυάζει υπέροχα το ρεαλιστικό με το φανταστικό στοιχείο και αποτελεί μια γλυκόπικρη ματιά στο μυαλό ενός μικρού μετανάστη. Εξαιρετικός ο Abdulkadir Tuncer στον πρωταγωνιστικό ρόλο.


Dead Man's Burden (1.5*/5)

Τύπου γουέστερν φιλμάκι, τοποθετημένο στο Νέο Μεξικό λίγο μετά την λήξη του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου, το Dead Man's Burden ξεκινά με μια ενδιαφέρουσα ιστορία (την επιστροφή του άσωτου γιου στο κτήμα, λίγο μετά την δολοφονία του πατέρα του) αλλά γρήγορα καταρρέει κάτω από το κακογραμμένο σενάριο και την πληθώρα κλισέ που το πυροβολούν. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλογραμμένο θρίλερ, περισσότερο όμως πλησιάζει τα όρια της ακούσιας κωμωδίας.


Η Τηλεμάχεια (1*/5)
Φιλόδοξο σαν ιδέα αλλά τελείως τηλεοπτικό σαν εκτέλεση, η Τηλεμάχεια προσπαθεί να κάνει μια παραβολή ανάμεσα στην ιστορία του ομηρικού Τηλέμαχου και του ομώνυμου σύγχρονου πρωταγωνιστή αλλά καταλήγει σε κάτι αφελές, παιδιάστικο και φτηνό. Χωρίς ψυχή και με την ιστορία ενός μουσουλμάνου μετανάστη στο Λονδίνο, που διχάζεται ανάμεσα στις επιθυμίες της μητέρας του και της "δυτικής" φιλενάδας, του να διακόπτει την υποτυπώδη ροή χωρίς λόγο και αφορμή, η ταινία αποτελεί δύο από τις πιο χαμένες ώρες της φετινής φεστιβαλικής εμπειρίας. Ναι, είναι χειρότερο από το Dead Europe.


Το πλοίο από την Παλαιστίνη (0,5*/5)
Χειρότερη ελληνική ταινία της σοδειάς βέβαια άνετα ανακηρύσσεται το πλοίο από την Παλαιστίνη, του ιστορικού Νίκου Κούνδουρου, ένα πραγματικό κενό δημιούργημα-απόπειρα καταγγελίας που καταλήγει να είναι παρωδία του ίδιου του εαυτού. Προσπαθώντας να γίνει ένα άχρονο φιλμ που θα θίξει φλέγοντα ζητήματα της κοινωνίας, από την εξουσία του χρήματος μέχρι την ηθική κατάπτωση και την παράνομη διακίνηση γυναικών, το Πλοίο είναι μια μεγάλη αποτυχία, με ακραίες ερμηνευτικές προσεγγίσεις και τον απόλυτο αχταρμά για σενάριο. Ο βουβός πόνος των πρωταγωνιστών δεν συγκρίνεται ούτε στο ελάχιστο με την μαρτυρική εμπειρία του κοινού της προβολής. Θλιβερό και απογοητευτικό, ατιμάζει το παρελθόν του σκηνοθέτη και καλό είναι να αγνοηθεί ως ύπαρξη εξ αρχής.


Taboor (2*/5)
Ιδιότυπη περίπτωση ταινίας επιστημονικής φαντασίας, το Taboor , με το ελλειπτικό σενάριό του, δεν κρύβει τις Λιντς-ικές επιρροές του, ούτε την χειροποίητη σχεδόν υφή του. Η αίσθηση της παράνοιας είναι αποτελεσματική κατά στιγμές, και ορισμένα πλάνα όντως μαγεύουν παρά την ανυπαρξία εξελίξεων, όμως το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ αφηρημένο για να επιτρέψει οποιονδήποτε τρόπο συμμετοχής του κοινού. Παρόλα αυτά, αποδεικνύει ότι το ψήσιμο μιας μπριζόλας μπορεί να γίνει η καλύτερη σκηνή μιας ταινίας.


When Day Breaks (2*/5)
Δυστυχώς, το When Day breaks δεν ξεφεύγει από την παγίδα "άλλη μία ταινία για το ολοκαύτωμα" και φαίνεται ανίκανο να δημιουργήσει πραγματική δυναμική μέσα από την ιστορία του. Ξεκινώντας με την αποκάλυψη της εβραϊκής καταγωγής του πρωταγωνιστή και παραμένοντας έκτοτε στάσιμο στην ιστορία του, το φιλμ δίνει ενδιαφέρον χρώμα στην αποτύπωση με κάποια όμορφα οπτικά flashback, όμως η βαρετή ανάπτυξη κι εξέλιξη στο παρόν, το εμποδίζει να βρει την ψυχή που τόσο φαίνεται να αναζητά.


Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους? (2*/5)
Η Κωνσταντίνα Βούλγαρη επιστρέφει με μια ταινία βουτηγμένη στον παλμό της εποχής, την οικονομική κρίση, τον επαναστατικό αγώνα και την αμφισβήτηση των κοινωνικών δομών. Οι προθέσεις της είναι αγνές και η έμφαση σε ένα ρεαλιστικό σινεμά (πέρα από την σχολή του σουρεαλισμού του Λάνθιμου και της Τσαγγάρη) είναι ευπρόσδεκτη, όμως η Βούλγαρη μοιάζει να χάνει τον έλεγχο και να εγκλωβίζεται στους αυτοσχεδιασμούς του σεναρίου και μια περισσότερο καταγγελτική διάθεση από όσο θα έκανε καλό. Παρόλα αυτά, η θεματική της δε θα δυσκολευτεί να επικοινωνήσει με το κοινό, η ταινία σαν σύνολο όμως δεν φτάνει στο επίπεδο της καλλιτεχνικής αρτιότητας που θα επιθυμούσε.


The Patience Stone (1,5*/5)
Ο Atiq Rahimi διασκευάζει το βιβλίο του, φιλοδοξώντας να εντυπωσιάσει το κοινό με την ιστορία μιας γυναίκας στον σύγχρονο μουσουλμανικό κόσμο που αφηγείται την ιστορία της, σπάζοντας όλο και περισσότερο το προσωπείο του καθωσπρεπισμού, όσο ο πόλεμος μαίνεται έξω από το παράθυρο και πλάι της κείτεται ο τραυματισμένος, παράλυτος άντρας της. Η ιστορία όντως σφίζει από δραματικότητα όμως η σκηνοθετική προσέγγιση φαντάζει υπερβολική και άκομψη. Ο Rahimi σκηνοθετεί την (πανέμορφη) Farahani μέσα στην υπερβολή, οι λεπτές ισορροπίες του βιβλίου γίνονται προφανείς και βαρύγδουπες και το όλο εγχείρημα καταρρέει κάτω από το στομφώδες ύφος του.


Kid (3*/5)
H Fien Troch ακολουθεί την σύγχρονη τάση του ευρωπαϊκού σινεμά να βάζει τα μικρά παιδιά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, δημιουργώντας με το Kid μία ταινία πάνω στις θεματικές της απώλειας και του τρόπου αντιμετώπισής της από τον χαρακτήρα του τίτλου, με ελλειπτική αφήγηση και κυρίως στατικά πλάνα, που καταφέρνουν να μεταδώσουν το κενό και τον εσωτερικό απροσανατολισμό του μικρού πρωταγωνιστή. Ίσως προς το τέλος γίνεται κάπως προφανές, όμως η λεπτότητα των χειρισμών στην αποτύπωση των αντιδράσεων του Κιντ και οι απρόβλεπτες κατευθύνσεις που τον ωθεί το σενάριο, διατηρούν το ενδιαφέρον μέχρι τέλους, διατηρώντας μια υποβλητική ατμόσφαιρα και μια διαρκή αίσθηση θολούρας, που αντικατοπτρίζει την προσπάθεια του μικρού για πλήρη κατανόηση των πραγμάτων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...