Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Venice Reviews: Όλα τα υπόλοιπα φιλμ που δεν είχαν την ευκαιρία για ξεχωριστό ποστ.

Πριν τρομάξετε, θα πω ότι αυτό είναι το τελευταίο ποστ για την φετινή Βενετία, όπου θα δούμε τις ταινίες που δεν κατάφεραν να έχουν ξέχωρο κείμενο αλλά, για λόγους ολοκλήρωσης, θα δουν μερικές σειρές αφιερωμένες σε αυτές. Απογοητεύσεις, ανακαλύψεις και μεγάλες εκπλήξεις, όλα έχουν χώρο σε αυτό το κείμενο, που θα κλείσει την φετινή ανταπόκριση, ανανεώνοντας το ραντεβού (καλώς εχόντων των πραγμάτων) για του χρόνου. Όλες οι υπόλοιπες κριτικές, υπάρχουν σε αυτό το tag, για να έχεις να ανατρέχεις κατά την διάρκεια της χρονιάς. Καλή συνέχεια φεστιβαλοφθινόπωρου με Νύχτες Πρεμιέρας και φεστιβάλ Θεσσαλονίκης! (Όχι, θα γλιτώνατε νομίζετε...)

Via Castellana Bandiera (A Street In Palermo)

Είχα γράψει στο letterboxd αμέσως μετά την προβολή:
"Στην αρχή της ταινίας, μία ηλικιωμένη γυναίκα περιποιείται τον τάφο της κόρης της, τον καθαρίζει, ανανεώνει τα λουλούδια και ταΐζει τα γύρω αδέσποτα με ψωμί και νερό. Η κάμερα κάνει ζουμ άουτ και την τοποθετεί στο ίδιο πλάνο με τα ελεύθερα σκυλιά, αναγκάζοντάς μας να κάνουμε την αναλογία. Σε περίπτωση που δεν το έχουμε καταφέρει, αναφέρει άλλες δύο φορές μέσα στην διάρκεια ότι η συγκεκριμένη κυρία είναι "ένας αδέσποτος σκύλος". Ναι το φιλμ δεν είναι και τόσο διακριτικό στους χειρισμούς του. 
Χωρίς να εμβαθύνει σε χαρακτήρες και μάλλον περισσότερο φιλόδοξο από όσο θα μπορούσε να χειριστεί, το φιλμ είναι το τυπικό ιταλικό entry στο διαγωνιστικό τμήμα, περισσότερο δηλώνοντας παρουσία παρά έχοντας αξιώσεις βράβευσης. Ο δρόμος για το Χρυσό Λιοντάρι δεν περνάει από την Castellana Bandiera στην τελική".
Χεχ, και όμως, ο Μπερτολούτσι έκανε την ανατροπή και έδωσε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στην εν λόγω ηλικιωμένη κυρία (Ελένα Κόττα), βολεύοντας την ανάγκη βράβευσης ιταλικής ταινίας και προκαλώντας πλείστα eye-roll στους υπολοίπους. Ειδικότερα, ο συγκεκριμένος ρόλος δεν ξεφεύγει ποτέ από την λειτουργία της αφορμής για να υπάρξουν οι εξελίξεις της ταινίας, χωρίς να γίνεται ούτε επαρκής ανάπτυξη του χαρακτήρα ή έστω να του δίνεται η ευκαιρία να κάνει... ΚΑΤΙ, οτιδήποτε. Η τελευταία σκηνή, όμως, είναι απόλυτα αποτελεσματική στην σκιαγράφηση της κοινωνίας, που εξαρχής προσπαθεί να παρουσιάσει. (1,5*/5)

Vi är bäst! (We are the best)
Ο Λούκας Μούντισον επιστρέφει στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και βάζει τις τρεις μικρές του πρωταγωνίστριες να υποστηρίζουν με πάθος ότι το πανκ δεν έχει πεθάνει, να κριτικάρουν αρνητικά εκείνους που στράφηκαν στους Joy Division και να προσπαθούν κόντρα στην προκατάληψη να σχηματίσουν ένα συγκρότημα που θα προκαλεί με στίχους υπέρ του ακτιβισμού. Υπερβολικά ανάλαφρο στην προσέγγισή του αλλά αρκετά κοντά στην καρδιά των πρωταγωνιστών του και αρκούντως αστείο για να διατηρήσει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, το φιλμ του Λούκας Μούντισον διατηρεί στο επίκεντρο τους νέους ανθρώπους που ανέκαθεν τον ενδιέφεραν και τους βάζει να συγκρούονται - έστω και με τα λόγια – απέναντι στις αλλαγές που έρχονται. Δεν προχωρά πολύ πέρα από αυτό, ούτε βαραίνει την ατμόσφαιρα ποτέ, αλλά δίνει μια ευχάριστη νότα στο παραδοσιακά «βαρύ» πρόγραμμα ενός φεστιβάλ και τον επαναφέρει σε φόρμα, αφήνοντάς τον να πει μια απλή ιστορία που, αν και μιλάει, σουηδικά, θα "μιλήσει" σε πολλούς ανθρώπους. (3*/5)

Algunas Chicas (Some Girls)
Θεωρητικά, το φιλμ είναι μια ιστορία όπου ένας προβληματικός χαρακτήρας προσπαθεί να ξεφύγει από το (ασαφές για εμάς) παρελθόν του. Αυτό που εμείς βλέπουμε, όμως, είναι μια ψυχολογική αποτύπωση των φόβων του, κομπλέ με ατμοσφαιρικά και ανατριχιαστικά όνειρα, σκηνές που δημιουργούν ένταση αλλά δεν έχουν απαραίτητα λογική και μια περισσότερο συναισθητική παρά ρεαλιστική αποτύπωση. Δεν ξέρω αν βγάζω νόημα, διάβολε, δεν ξέρω καν αν η ίδια η ταινία βγάζει νόημα, αλλά εκτιμώ πάντα σκηνοθέτες που αποφασίζουν να μην πάρουν την ίσια οδό. Και ειδικά, εκείνους που δημιουργούν τελικά τόσο αποτελεσματικές εικόνες. Approved. (3*/5)

Redemption
Ο Miguel Gomes (του περσινού εξαιρετικού Tabu) παίρνει σβάρνα τα κινηματογραφικά αρχεία Πορτογαλίας, Ιταλίας, Γαλλίας και Γερμανίας και δημιουργεί τέσσερις φανταστικές ιστορίες πάνω σε υπάρχουσες εικόνες, που μπορεί να έχουν και μια έντονη σχέση με την σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Ή και όχι. Ειλικρινά, δεν περίμενα ότι μπορούν να χωρέσουν τόσα πολλά όμορφα πράγματα σε μόλις 26 λεπτά. Όσα λιγότερα ξέρει κανείς για το φιλμ πριν το δει, ευνοούν την τελική αίσθηση της ανακάλυψης, όμως, ένα ασφαλές trailer για να πάρεις μια ιδέα, μπορείς να το βρεις εδώ. (4*/5)

Je m'appelle Hmmm...
Νομίζεις ότι είσαι αρτίστα, πατάς όλα τα κουμπάκια που προσθέτουν εφέ τις εικόνες σου, ξεπατικώνεις όλη την Nouvelle Vague που νομίζεις ότι ακόμα υπηρετείς και δημιουργείς ένα άσχημο φιλμ που, που έχει τεράστια ιδέα για τον εαυτό του; Ε, όχι. (#eksallos) Προφανώς, η (θρύλος της γαλλικής μόδας) Agnes B. θεωρεί ότι αν αγαπάς το σινεμά, μπορείς αυτόματα να δημιουργήσεις και για το σινεμά, το οποίο αποδεικνύεται περίτρανα λάθος. Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν ιδέες ή διάθεση για κάτι το διαφορετικό. Είναι ότι τίποτα από αυτά δεν δένει, δεν έχει ψυχή και, τελικά, ούτε λόγο ύπαρξης. Μπορεί να συνεχίσει, όμως, να κάνει παραγωγές, υπέροχο το "Spring Breakers". (1*/5)

Wolf Creek 2
Υπήρχε λόγος να γίνει ένα δεύτερο Wolf Creek; Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά, πάντως, η ταινία επιχειρεί να αναπαράγει τον τόνο της πρώτης ταινίας, ανοίγοντας και κλείνοντάς την με τις ίδιες κάρτες που έβλεπες και στο αρχικό Wolf Creek, που ενημερώνουν για τις "εξαφανίσεις" στην ήπειρο της Αυστραλίας.

Ευτυχώς, ο ΜακΛιν ακολουθεί ανορθόδοξο τρόπο στην διαδρομή μέχρι να γνωρίσουμε το κύριο "θύμα" της ιστορίας, το οποίο παραδόξως λαμβάνει Credit δεύτερου ρόλου αφού, πλέον και με την βούλα, πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο villain της ιστορίας. Το φιλμ διατηρεί την αγωνία, μοιράζει τον τρόμο του εξίσου σε νύχτα και μέρα, κρατάει για το φινάλε μια περισσότερο εγκεφαλική αναμέτρηση (αυτό δεν σημαίνει ότι δε θα χρειαστεί να τραβήξεις το βλέμμα από την οθόνη δυο-τρεις φορές) και ξέρει πότε να προσφέρει ανάλαφρες, γκραν γκινιόλ σκηνές, όπως όταν ένα κοπάδι από καγκουρό (στην πιο αναπάντεχη σκηνή της ταινίας) αποφασίζει να διασχίζει την εντελώς λάθος στιγμή τον δρόμο. Νταξ, έχει πλάκα. (2,5*/5)

Parkland
To Parkland ήταν περίπτωση ταινίας που κατακεραυνώθηκε στην πρεμιέρα της Βενετίας και επέστρεψε στην Αμερική με κατεβασμένα αυτιά, για να λάβει σαφώς πιο θετικές κριτικές στο Τορόντο. Είναι ακριβώς το είδος ταινίας που δείχνει την διαφορά μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής και πώς αυτή επηρεάζει την άποψη για μια ταινία, που περιστρέφεται γύρω από ένα κρίσιμο συμβάν της Αμερικανικής ιστορίας.

Τι να πεις, όμως, όταν όλα αρχίζουν και τελειώνουν την στιγμή που ο αδερφός του Όσβαλντ, υψώνει την φωνή και "μαλώνει" τον αδερφό του/δολοφόνο του Κένεντι με τα εξής λόγια: "Καταλαβαίνεις ότι σκότωσες τον πιο σημαντικό άνθρωπο στον κόσμο;" Πόσο να αντέξεις το overperformance του Paul Giammati ή της Τζάκι Γουίβερ; Στα πόσα τρεμάμενα "Oh my God" να συγκρατήσεις τα γέλια σου; Πόσο να σε πείσει ο φεστιβαλικός Τομ Γουέλινγκ με τρεις (3) ατάκες; Και πώς να αγνοήσεις το χειρότερο miscast της ιστορίας, αυτό του Ζακ Έφρον στο ρόλο του γιατρού που προσπαθεί να σώσει τον Κένεντι; Εγώ προσπάθησα, αλλά δεν... (1*/5)

Trap Street (Shuiyin ji)
Αγαπώ εκείνα τα μικρά εργάκια που δεν προσπαθούν να κάνουν τίποτα παραπάνω από το να πουν μια μικρή απλή ιστορία. Επιπλέον, το Trap Street καταφέρνει να αναφερθεί άμεσα και έμμεσα αρκετά πετυχημένα στο σινεμά του Kar Wai (θεματικά, κυρίως, αλλά και με την ανακατασκευή μιας από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές του) που αυτό λειτουργεί υπέρ του. Εκτός των άλλων, στο τελευταίο ημίωρο, η Vivian Qu του δίνει μια απρόσμενη στροφή προς πιο θρίλερ κατευθύνσεις (όσο μπορεί να είναι θρίλερ, βέβαια, ένα τέτοιο έργο), που, τελικά, δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις στην πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτη που καταφέρνει να δημιουργήσει κάτι μικρό μεν αλλά με ξεκάθαρη φωνή. Επόμενος σταθμός, το Τορόντο. (3*/5)

The Sacrament
Εντάξει, μάλλον φταίω εγώ που περίμενα κάτι άλλο. Έχοντας λατρέψει το House of the devil και έχοντας επηρεαστεί και από το Innkeepers, περίμενα κάτι που να έχει σχέση με το υπερφυσικό και αυτή την φορά. Μόνο που έκανα λάθος. 

Το Sacrament δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο ρεαλιστικό στην ιστορία τριών ανθρώπων που μπαίνουν στα αρχηγεία μιας (μάλλον) αίρεσης. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα (που δεν λέω ποια, γιατί είναι spoiler), η ταινία χτίζει όντως ατμόσφαιρα, που κάνει το μπαμ στο τελευταίο εικοσάλεπτο, απεικονίζει τρομακτικά την βία και τον τρόμο του μυαλού και δημιουργεί αυθεντική αγωνία. Δυστυχώς, έχει και λάθη λογικής, κυρίως, στην αιτιολόγηση της τεχνικής κινηματογράφησης που ακολουθεί. Δεν λέω, ωραία πέρασα, κουλουριάστηκα μάλιστα και στην καρέκλα μου, αλλά ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ; (2,5*/5)

Alienation
Κάποια στιγμή πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός ότι δεν είναι ανάγκη κάθε ιστορία που χρειάζεται 15 λεπτά για να ειπωθεί, να γίνεται 75λεπτη ταινία. Έχουν και τα shorts ψυχή. Εδώ, ο Χρήστος Στέργιογλου είναι ο μόνος που σώζει την ελλειπτική αφήγηση, που νομίζει ότι γίνεται ποιητική και "μαλικική", χωρίς να αντιλαμβάνεται το πόσο εξαντλητική και ασαφής τελικά προκύπτει. Στα χέρια ενός έμπειρου σκηνοθέτη θα μπορούσε να δουλέψει, όμως, ο Milko Lazarov αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων. (1,5*/5)

Ana Arabia
Μία λήψη 80 λεπτών και μερικές ιστορίες που ρίχνουν φως στο μίσος της Μέσης Ανατολής, όπως το βίωσαν μερικοί άνθρωποι και το περιγράφουν σε μία ρεπόρτερ. Είναι όσο κουραστικό και βαρετό ακούγεται. Και σαχλά inspirational, επίσης. Καταλαβαίνω την ανάγκη ενός φεστιβάλ να καλύψει οικουμενικά θέματα πέρα από τις προσωπικές ιστορίες μυθοπλασίας, όμως, δεν καταλαβαίνω την εμμονή του Gitai σε μια θεματολογία παλιακή, με δήθεν artsy κινηματογράφηση που πέφτει κενή στο πάτωμα, χωρίς ελπίδες αναγνώρισης ή έστω καλλιτεχνικής πορείας σε σινεμά εκτός φεστιβαλικού κυκλώματος. Όχι ακριβώς το φόρτε μου, όπως καταλαβαίνεις. Πανέμορφη η ρεπόρτερ, πάντως. (1*/5)

Space Pirate: Captain Harlock 3D

Φεστιβαλικός Captain Harlock; Hell, yeah! Και είναι σε 3D!

Οκ, δεν είχα ιδέα για το original manga, όμως, το γεγονός ότι ο δημιουργός του ήταν παρών στην αίθουσα σίγουρα βοήθησε να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα αποδοχής από το κοινό. Έντονης αισθητικής παιχνιδιού αλλά με αρκετές λεπτομέρειες στον σχεδιασμό των πλάνων, το φιλμ κερδίζει και χάνει ανά στιγμές, προσφέρει εντυπωσιακές μάχες αλλά και κούφιους χαρακτήρες, στιγμές αδρεναλίνης αλλά και υπερβολικό exposition, που υπερφορτώνει όσους δεν είχαν ήδη εξοικειωθεί με την μυθολογία της σειράς. Ήταν fun, όμως, και ταιριαστό, χαλαρό φινάλε στις τρελές, κινηματογραφικές μέρες που είχαν προηγηθεί. (3*/5)

Fish & Cat (Mahi Va Gobreh)
Καταρχήν: ξεχάστε όλα όσα ξέρετε για το ιρανικό σινεμά. Το "Fish & Cat" θα μπορούσε να μιλάει οποιαδήποτε χώρα και να είναι το ίδιο εξαιρετικό. Γυρισμένο με μία μόνο λήψη 134 λεπτών και φωτογραφημένο εξαιρετικά γύρω από μία λίμνη και το γειτονικό δάσος, το φιλμ είναι η μεγαλύτερη έκπληξη των ταινιών της φετινής Mostra.

Το περίεργο είναι ότι παρά το γεγονός ότι η ταινία αποτελείται από μία μόνο λήψη, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι γυρισμένη σε real time. Κάνει πισωγυρίσματα στο χρόνο, προσφέρει παράλληλες οπτικές και εντυπωσιάζει με την σκηνοθετική του προσέγγιση! Θα μπορούσε να είναι κάλλιστα διαγωνιστικό, ελπίζω να πάρει την φόρα που αξίζει στα επόμενα φεστιβάλ και να καταφέρει να γίνει γνωστό γιατί, πέρα από την καινοτομία του, παρουσιάζει και μια ιστορία που πλησιάζει τα όρια του θρίλερ, με μικρές δόσης ειρωνείας. Εξαιρετικό! (4.5*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...