Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Venice Review: Moebius. Στα άκρα του ακραίου κινηματογράφου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Kim Ki Duk έχει χρησιμοποιήσει συχνά τις εικόνες για να προκαλέσει τις ακραίες αντιδράσεις του κοινού. Βέβαια, στο παρελθόν, η χρήση αυτών των εικόνων συνήθως συνοδευόταν κι από μία υπόγεια λυρική διάθεση, ή μια μεταφορική, έως και θρησκευτική (δες το περσινό Pieta, πχ) διάσταση. Αυτή η πρακτική οδηγούσε σε όλο και μεγαλύτερο διχασμό το κοινό με κάθε νέα του ταινία, οι διακρίσεις, όμως, δεν σταματούσαν να έρχονται, με αποκορύφωμα τον περσινό Χρυσό Λέοντα για την "Pieta".

Φέτος, ο Kim Ki Duk επέστρεψε με μία ταινία που δημιούργησε θόρυβο πριν καν προβληθεί με την απόφαση της απαγόρευσής της στην Κορέα. Τελικά, η ταινία πήρε μια τυπική άδεια κυκλοφορίας, όμως, κυκλοφορούν ευρέως σενάρια ότι ο σκηνοθέτης είναι στην διαδικασία re-editing της ταινίας, για το διεθνές κοινό.

Σχετικά πάντως με την έκδοση της ταινίας που είδαμε, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφεί αυτό που παρουσίασε στο φεστιβαλικό κοινό ο Κιμ Κι-Ντακ. Η ταινία αφορά μια μητέρα, έναν πατέρα, έναν γιο και μια σειρά βίαιων πράξεων που έχουν σωματικό, ψυχολογικό και σεξουαλικό τίμημα και για τους τρεις και περιστρέφονται γύρω από τις συνέπειες ενός κομμένου… πέους. Σοβαρά. Απόλυτα, κυριολεκτικά. Αλήθεια.

Ύστερα από την αποτυχία μιας μητέρας να κόψει το πέος του συζύγου της, αφού ανακάλυψε ότι την απατά, αποφασίζει να τον εκδικηθεί… κάνοντας το ίδιο στο γιο τους! Αυτό που ακολουθεί είναι μια αρρωστημένη μιάμιση ώρα ανελέητης βίας, ανορθόδοξων τρόπων πρόκλησης οργασμού, ενδοοικογενειακής ανταλλαγής συντρόφων, σλάπστικ σκηνών που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλείσεις τα μάτια από αηδία (βλέπε την σκηνή που μπορούμε απλά να ονομάσουμε "το πουλί και ο δρόμος") και παντελούς… έλλειψης διαλόγων.

Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, οι ήρωες πρωταγωνιστούν μόνο με τα πρόσωπα και τα επιφωνήματά τους, δίνοντας μεν μία "διεθνοποιημένη" χροιά στο φιλμ. Ταυτόχρονα, αναγκάζονται να επιστρέψουν στα εκφραστικά μέσα του βωβού κινηματογράφου, ενώ το αίμα ντύνει στο κόκκινο την οθόνη. Το τρικ λειτουργεί στην αρχή, όμως, τελικά αποδεικνύεται ένα απλό κόλπο που επιχειρεί να καλύψει την κενότητα της ταινίας. Επίσης, η επιλογή του σκηνοθέτη να δώσει τον ρόλο γυναίκας και ερωμένης στην ίδια ηθοποιό λειτουργεί ως ένα ενδιαφέρον σχόλιο σχετικά με τις επιλογές ερωτικού συντρόφου του καθενός και κατά πόσο αυτές πηγάζουν από την ίδια την οικογένεια, όμως, όσοι είχαν πρόβλημα με το Pieta, θα εξακολουθήσουν να βρίσκουν το ίδιο - ή και περισσότερο - σχηματικά τα δήθεν νοήματα της ταινίας.

Γιατί, πραγματικά, δεν υπάρχει τίποτε άλλο εδώ, πέρα από την πρόθεση δημιουργίας πρόκλησης και ακραίων αντιδράσεων από το κοινό. Το καλλιτεχνικό όραμα ακόμα αναζητείται. (0,5*/5)

1 σχόλιο:

  1. Υπήρχε πραγματικά κάποιος που να είχε πρόβλημα με την πανέμοφη,συγκινητικότατη και υπέρμετρα λυρική Πιέτα?Ήταν ίσως η καλύτερη ταινία του!ώρα για αυτήν δεν ξέρω,φαίνεται να κινείται πιο πολύ στο στυλ του "Νησιού" που προσωπικά το είχα βρεί λίγο βαρετό.Ίδωμεν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...