Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Venice Review: Joe. O Νίκολας Κέιτζ ξαναθυμάται ότι είναι ηθοποιός.

Η φετινή χρονιά ήταν πολύ δημιουργική για τον Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν. Και σίγουρα επιτυχημένη. Τον Φεβρουάριο, στο Βερολίνο, το "Prince Avalanche" του, όχι μόνο συμμετείχε στο διαγωνιστικό του γερμανικού φεστιβάλ, αλλά κατέκτησε και το βραβείο σκηνοθεσίας. Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, όμως, επιφύλασσε και δεύτερη ταινία για φέτος, την οποία αποκάλυψε στο διαγωνιστικό της Βενετίας και κατάφερε να κερδίσει κι ένα ακόμη βραβείο (για έναν ηθοποιό του αυτή τη φορά), επιβεβαιώνοντας πως αυτή είναι η χρονιά του και, παράλληλα, βοηθώντας τον Νίκολας Κέιτζ να ξεφύγει από το ντροπιαστικό, πρόσφατο παρελθόν του, υπενθυμίζοντας στο κοινό ότι κάποτε ο ηθοποιός ήταν ένας ελπιδοφόρος, ανερχόμενος και ταλαντούχος νέος.

Το «Joe» υπόσχεται μια σκοτεινή βουτιά τόσο για το σκηνοθέτη όσο και τον δημοφιλή ηθοποιό, ακολουθώντας την ιστορία ενός παιδιού που βρίσκει την αντικατάσταση της πατρικής φιγούρας στο πρόσωπο ενός πρώην καταδίκου. Αυτό που τελικά είδαμε ήταν ένα αρκετά "μαύρο" φιλμ, χωρίς ανάσες αισιοδοξίας ή περιθώρια θετικών εξελίξεων, που, δυστυχώς, απείχε πολύ από την επιτυχία που θα ελπίζαμε

Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω της έλλειψης καινοτομίας και όχι λόγω της ερμηνείας του Νίκολας Κέιτζ, η οποία είναι και το δυνατότερο χαρτί του φιλμ. Ο ηθοποιός μεταφέρει τη δική του βαρύτητα σε κάθε σκηνή και καταφέρνει να γίνεται πειστικός ακόμη και όταν η βαριά προφορά εμποδίζει την απόλυτη κατανόηση του λόγου του. Το "Joe" δίνει ελπίδα για την καριέρα του ηθοποιού, που τουλάχιστον κατάφερε να ξεφύγει (με ικανότητα) από τις καρικατούρες που ερμήνευε τελευταία (γι’ αυτές, υπάρχει πάντα και ο Τζον Κιούζακ). Παράλληλα, ο Τάι Σέρινταν, άρτι βραβευμένος με το βραβείο ανερχόμενου ηθοποιού στο φεστιβάλ της Βενετίας, συνεχίζει μετά το "Δέντρο της ζωής" και το "Mud" να αναλαμβάνει ρόλους που μπορούν να χρίσουν μια στέρεα καριέρα, μακριά από τις εύκολες επιτυχίες του Χόλιγουντ. 

Αυτό που παρουσιάζει, επίσης, ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι το "Joe" δημιουργεί ένα απρόσμενο θεματικό δίπτυχο με το "Prince Avalanche". Αν και το τελευταίο αποτελεί μια γλυκόπικρη κωμωδία , σε σχέση με το "Joe", που είναι ξεκάθαρο, παραδοσιακό δράμα, και στις δυο ταινίες η παρουσία των δέντρων φαίνεται να παρομοιάζεται απόλυτα με τις ζωές των πρωταγωνιστών! Στο μεν "Prince Avalanche", τα καμένα δάση αποτελούν μεταφορά για το ίδιο το παρελθόν των χαρακτήρων, ενώ στο "Joe" η ουσιαστική δολοφονία των δέντρων για την εκ νέου δημιουργία του δάσους υποδηλώνει την προσπάθεια των ηρώων για αλλαγή. Η διαφορά ποιότητας μεταξύ των δύο ταινιών είναι περισσότερο από αισθητή, πάντως. (2,5*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...