Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Νύχτες Πρεμιέρας 2013 Review: Tore Tanzt (Nothing Bad Can Happen). Νομίζεις.

Υπάρχει το Christian Punk ως δόκιμο είδος μουσικής; Οι Jesus Freaks του Tore Tanzt δεν φαίνεται να έχουν αμφιβολίες. Υμνούν τον Χριστό, ντύνουν με ευλαβικούς στίχους τις μελωδίες τους και υποστηρίζουν ότι καταλαβαίνουν το πραγματικό νόημα του λόγου Του, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα δόγματα. Μένουν όλοι μαζί, προσεύχονται με τον δικό τους τρόπο και, για εκείνους, ο πραγματικός ορισμός της οικογένειας φαίνεται να έχει βρει ουσιαστική υπόσταση.

Η ταινία ξεκινά με τον Tore να βαφτίζεται μέλος των Jesus Freaks και να βρίσκει την υποστήριξη που έλειπε από την ζωή του. Όταν, όμως, ο δρόμος φέρει στο διάβα του τον Benno και την οικογένειά του, ο Tore θα πιστέψει ότι ίσως βρήκε μια ακόμη πιο ουσιαστική οικογένεια να τον περιβάλλει. Ίσως αυτή είναι η πραγματοποίηση των προσευχών του και η απόδειξη ότι όντως υπάρχει Θεός. Ο ίδιος λέει ότι "όταν έχεις πραγματική πίστη, τίποτα κακό δεν μπορεί να συμβεί". Οι επόμενες μέρες, όμως, μάλλον θα κλονίσουν την πίστη του. Ή θα την ενδυναμώσουν ακόμα περισσότερο.

H πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτις Katrin Gebbe χωρίζει την ταινία σε τρία κεφάλαια: Πίστη, Αγάπη κι Ελπίδα. Όχι, δεν είναι ο Ulrich Seidl και σίγουρα δεν μπορεί να πεις κανείς ότι ξεφεύγει από όλες τις παγίδες του θέματός της αλλά τουλάχιστον μπορούμε να παραδεχτούμε ότι κινηματογραφεί ικανά, δίνοντας υποσχέσεις για το μέλλον.

Η ταινία, περιέργως, ξέφυγε της προσοχής στο τελευταίο Un Certain Regard των Καννών παρά το αβανταδόρικο, προκλητικό θέμα και την κυνική, μηδενιστική της φύση. Σχεδόν είναι βγαλμένη από το ίδιο σύμπαν της Miss Violence και θα μπορούσε άνετα να μιλάει ελληνικά. Το φιλμ είναι για γερά στομάχια αλλά όχι λόγω της εικονιζόμενης βίας αλλά κυρίως εξαιτίας του ψυχολογικού τρόμου, στον οποίο υπόκειται ο κεντρικός πρωταγωνιστής. (Και υπάρχει και μία ακόμη περισσότερο θεματική συγγένεια με την πρόσφατα βραβευμένη ελληνική ταινία).

Δυστυχώς, εκπλήξεις στο σενάριο δεν υπάρχουν πολλές και η πορεία τηλεγραφείται από αρκετά νωρίς, ειδικά με την βαριά θεολογική μεταφορά που επιχειρεί να κάνει η ταινία μέσω του προσώπου του πρωταγωνιστή. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι το φιλμ δεν είναι στρωτό, λογικά δομημένο και γεμάτο δυνατές ερμηνείες που απαλύνουν την προβλεψιμότητα των καταστάσεων. Αλλά, διάολε (ουπς, μου ξέφυγε), δεν μπορώ να μην συμπαθήσω μια ταινία που επιλέγει να εμφανίσει τους τίτλους των κεφαλαίων της σε εντυπωσιακά tableaux vivants, που γκρεμίζουν τον τέταρτο τοίχο. Ή που καταφέρνουν να χωρέσουν στην αφήγηση μια ανατριχιαστική ματιά στο μυαλό του πρωταγωνιστή, που δίνει μια ιδέα για την γενικότερη έννοια της πίστης. Μακάρι, μόνο, και όλο το υπόλοιπο σύνολο να ήταν εξίσου δυνατό. (3*/5)

Σημείωση: Το πνεύμα του Χάνεκε δεν λέει να αφήσει ήσυχη την νέα γενιά του γερμανικού κινηματογράφου. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...