Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Venice Review: The Police Officer's Wife (Die Frau des Polizisten). Τρεις μαρτυρικές ώρες ενδοοικογενειακής βίας, κρυμμένης στις λεπτομέρειες.

Όταν ανακοινώθηκε η συμμετοχή της "Γυναίκας του αστυνομικού" στο διαγωνιστικό της φετινής Βενετίας, η τρίωρη διάρκειά της τράβηξε αμέσως την προσοχή. Ο συνδυασμός με την ασαφή και γενικόλογη σύνοψη, η οποία περιέγραφε την ταινία ως την καθημερινότητα μιας τριμελούς οικογένειας και των ανομολόγητων μυστικών της, δημιούργησε την απορία σχετικά με την πραγματική φύση του φιλμ; Μήπως η σύνοψη έκρυβε κρίσιμες ανατροπές της υπόθεσης; Ή μήπως το φιλμ ήταν μια εξαντλητική σπουδή πάνω στην ψυχολογία των χαρακτήρων του; Τελικά, καμία από τις δύο υποθέσεις δεν αποδείχθηκε πραγματική.

Αυτή όμως που αποδείχτηκε απόλυτα ειλικρινής ήταν η περίληψη της ταινίας. Το "The Police Officer's Wife", όντως, αφορά την καθημερινότητα ενός ζευγαριού και της μικρής του κόρης. Και όταν λέμε καθημερινότητα, εννοούμε τις αδιάφορες, συνήθεις δραστηριότητες που γεμίζουν τις στιγμές μιας κοινής ημέρας. Το παιχνίδι με το παιδί, την στιγμή της επιστροφής από την δουλειά, την παρατήρηση από το παράθυρο, την σιωπή και το γέλιο. Μόνο που κατά την διάρκεια αυτών των στιγμών, ο θεατής παρατηρεί και τις λεπτομέρειες που αποδεικνύουν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο αρμονικά.

Δομημένο σε 59 (!) κεφάλαια, μαζί με τη συνοδεία καρτών που αναγγέλλουν την αρχή και το τέλος του καθενός, το φιλμ είναι εξαντλητικό, κουραστικό, μαρτυρικό. Ο θεατής καταλαβαίνει ΚΑΘΕ ένα λεπτό της τρίωρης διάρκειας. Αυτό, όμως, έχει μια καταλυτική επίδραση πάνω του, τον κάνει ουσιαστικά μέτοχο της ζωής του ζευγαριού και, χωρίς να το καταλάβει, αρχίζει να νιώθει όλο και πιο πολύ την καταπίεση της κοινής τους συμβίωσης. 

Το "The Police Officer's Wife" είναι ένα φιλμ που κινηματογραφεί τις θεματικές του Ούλριχ Ζάιντλ με τον τρόπο του Μίκαελ Χάνεκε, έχοντας να προβάλει δύο δυνατές και ειλικρινείς ερμηνείες, που δημιουργούν άβολο συναίσθημα λόγω της αμεσότητάς τους. Δεν είναι σίγουρα για όλους (το ανοιχτό φινάλε δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα), όμως, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Philip Groning βυθίζεται αποτελεσματικά στην σκοτεινή πραγματικότητα και παρασέρνει τον θεατή μαζί του σε ένα ταξίδι μιας κοντινής (και κρυφής) κόλασης. Οι τολμηροί ας το σημειώσουν. (4*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...