Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Νύχτες Πρεμιέρας 2013 Quick Reviews: 12 O' Clock Boys και La Fille du 14 juillet (The Rendez-Vous of Déjà-Vu)

Πάντα σε κάθε φεστιβάλ, μέρος της μαγείας και της περιπέτειας είναι η δοκιμή μικρότερων ταινιών, οι οποίες δεν κραυγάζουν για την προσοχή αλλά είτε μπορεί να αποδειχθούν ευχάριστες εκπλήξεις είτε να συνεχίσουν να παραμένουν μάλλον δίκαια στην αφάνεια. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μέρος του ρίσκου, όμως, το ίδιο το ρίσκο είναι μάλλον η ίδια η ουσία της εμπειρίας ενός φεστιβάλ. Στην συνέχεια, θα δούμε σύντομα δύο ταινίες τις οποίες παρακολουθήσαμε χθες, ανακαλύπτοντας αφενός έναν πολύ ενδιαφέρον κόσμο γύρω από το ειλικρινές πορτρέτο ενός νέου ανθρώπου και αφετέρου μια ρετρό γαλλική κομεντί-αρτιστίκ σάτιρα που δοκίμασε τις αντοχές μας. Τι από τα δύο ήταν το "12 O'Clock Boys" (πρώτη προβολή στο SXSW) και πού κατέληξε το "La fille du 14 juillet (The Rendez-Vous of Déjà-Vu)"; (πρώτη προβολή Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών στις Κάννες)


12 O'Clock Boys του Lofty Nathan 

Θα μπορούσε απλά να είναι μια απεικόνιση ενός μακρινού τρόπου ζωής, που εξιτάρει το ενδιαφέρον λόγω της ιδιαιτερότητάς του και του καθημερινού κινδύνου που εμπεριέχει. Οι Dirt Bikers της Βαλτιμόρης παίζουν κυνηγητό με την αστυνομία (που από απόφαση, αποφεύγει να τους συλλάβει αλλά, παράλληλα, δεν αγνοεί την προκλητική συμπεριφορά τους), μοστράρουν τα ακροβατικά με τις μηχανές και τις "γουρούνες" και κυριαρχούν στον δρόμο, όσο ο κόσμος τους κατονομάζει παράνομους κι επικίνδυνους.

Το "12 Ο'Clock Boys", όμως, κρύβει μια ιστορία ενηλικίωσης μέσα στην δομή του. Ο Pug βλέπει τους Dirt Bikers ως το αντρικό πρότυπο που στερήθηκε, ονειρεύεται να μεγαλώσει γρήγορα για να έχει την δυνατότητα να μπει στην ομάδα τους και παλεύει να βρει τον δικό του δρόμο μέσα από τα ακροβατικά και τις βωμολοχίες προς την αποδοχή. Για αυτόν, οι Dirt Bikers είναι ήρωες. Η κάμερα τον παρακολουθεί επί τρία χρόνια, τον βλέπει να αλλάζει και να γίνεται με τον καιρό πιο επίμονος και εξετάζει εκείνα τα στοιχεία της συμπεριφοράς του που μαρτυρούν την επικινδυνότητα της κατάστασης.

Τα οπερετικά, σχεδόν εξιδανικευμένα slow-motion πλάνα των Dirt Bikers εναλλάσσονται με υλικό τραυματισμών και ενίοτε θανάτου, ο ενθουσιασμός του Pug μοιράζεται χρόνο με την ελπίδα της -πρώην εξωτικής χορεύτριας- μάνας του ότι θα υπερισχύσει η αγάπη του γιου της για τα ζώα ώστε να γίνει κτηνίατρος και όχι "μηχανόβιος" και η καταγραφή του Nathan παρεμβάλλεται από αυθεντικό, αρχειακό υλικό που δίνει βήμα στην άποψη της τηλεόρασης και της κοινωνίας για το φαινόμενο.

Στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ ο Nathan δεν παίρνει θέση (τα χαλάει λίγο στο τέλος), όπως και ο Pug φαίνεται μπερδεμένος σχετικά με την κατεύθυνση που θέλει πραγματικά να ακολουθήσει. Το τελευταίο λειτουργεί σίγουρα υπέρ της ταινίας, καθώς το ανοιχτό φινάλε της προσδίδει μια σαφή διάθεση προβληματισμού κι έναν τόνο ιδιόμορφου, ρεαλιστικού θρίλερ. Αίσθηση που γίνεται ακόμα ισχυρότερη από την λεπτομερή σκιαγράφηση του προφίλ που προηγήθηκε, κάνοντας τον Pug έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα που γίνεται ο φορέας μιας ολόκληρης κοινότητας. (3.5*/5)


La Fille du 14 juillet (The Rendez-Vous of Déjà-Vu) του Antonin Peretjatko
Τα πράγματα, όμως, δεν ήταν τόσο καλά σε αυτήν την περίπτωση και όλα ξεκινούν από το παρελθόν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Nouvelle Vague άλλαξε για πάντα το πρόσωπο του Γαλλικού κινηματογράφου. Είναι επίσης αδιαμφισβήτητο ότι η αναρχική, σατιρική, σχεδόν αυτοσχεδιαστική δομή της απελευθέρωσε το σινεμά από τις μέχρι τότε συμβάσεις του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ότι η ακατέργαστη δύναμή της ουσιαστικά αποθέωσε την ίδια την ιδέα του κινηματογράφου.

Πόσο ειρωνικό, λοιπόν, το γεγονός ότι, εν έτει 2013, η νέα γενιά των Γάλλων κινηματογραφιστών θεωρεί πλέον την Nouvelle Vague ως πλαίσιο στο οποίο προσκολλάται τυφλά, νομίζοντας ότι παράγει τη συνέχεια του έργου του Τρυφό ή του Γκοντάρ, καταφέρνοντας μόνο να μας σπάσει τα νεύρα με μία συρραφή εκκεντρικών, ανούσιων, δήθεν σατιρικών αλλά απόλυτα κενών σκηνών, που εκτείνονται σε ογδόντα μαρτυρικά λεπτά.

Γιατί το "Κορίτσι της Επανάστασης" δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εκνευριστική, τύποις αναρχική και αναχρονιστική ταινία-επαναφορά στην εποχή της Nouvelle Vague, που επιχειρεί μεν να κάνει σύγχρονη, κοινωνική κριτική αλλά καταλήγει να είναι τόσο παιδαριώδης και σχηματική, που προκαλεί τις αντανακλαστικές περιστροφές του σκελετού του Τατί στον τάφο του.

Ο μικρομηκάς Peretjatko έχει, όντως, κάποιες καλές ιδέες, όμως, το φιλμ δεν έχει δύναμη για να διατηρήσει το ενδιαφέρον σε όλην την διάρκειά του, κάνοντας τον τελικό αριθμό miss's να σβήνει ολοκληρωτικά τα hits. Ο Πιερό τρελάθηκε και θα μας σφάξει όλους. (1*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...