Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Venice Review: Tom à la Ferme. Το πνεύμα του Χίτσκοκ κατέλαβε τον Ξαβιέ Ντολάν και αυτό είναι υπέροχο.

Στα 24 του χρόνια, ο Ξαβιέ Ντολάν έχει ήδη να επιδείξει μια φιλμογραφία τεσσάρων ταινιών, σχόλια για την αλαζονική συμπεριφορά του, επικριτές που δεν βρίσκουν ουσία στο έργο του και φανατικό κοινό που εξαίρει την ομορφιά των εικόνων του! Τα παραπάνω σίγουρα δεν μπορούν να θεωρηθούν μικρή υπόθεση για τον νεαρό Καναδό, που αναλαμβάνει αμέτρητους ρόλους σε κάθε παραγωγή μπροστά και πίσω από την κάμερα - στο "Tom à la Ferme" του αποδίδεται μέχρι και η... "σύλληψη των κοστουμιών" (!) - προσπαθώντας πάντα να παρουσιάσει μία ιστορία, της οποίας η δύναμη βασίζεται κυρίως στις εικόνες.

Και, όμως. Στο "Tom à la Ferme", ο Ντολάν παρουσιάζει, επιτέλους, ένα νέο πρόσωπο. Περισσότερο μετρημένο και συγκροτημένο αλλά εξίσου γοητευτικό. Ο Ντολάν σκηνοθετεί για πρώτη φορά στην καριέρα του σενάριο που δεν βασίζεται σε δική του ιστορία (αν και συμμετείχε στην διασκευή της ιστορίας του αντίστοιχου θεατρικού, μαζί με τον πρωτότυπο συγγραφέα), που δεν είναι φανταχτερό και  που δεν απλώνεται σε χίλιες δυο κατευθύνσεις, κινδυνεύοντας να χάσει την δύναμη του πυρήνα του. Ήδη από το παρελθόν γνωρίζαμε ότι ο Ντολάν είχε αμέτρητες ιδέες στο μυαλό του, όμως, ο ενθουσιασμός του δεν του επέτρεπε να ξεχωρίσει πότε έπρεπε να κόψει κάτι στο μοντάζ. Ευτυχώς, αυτή τη φορά απέδειξε ότι είναι ένας δημιουργός που δεν φοβάται να κάνει το επόμενο βήμα.

Στην ταινία, ένας νεαρός άνδρας επιστρέφει στο σπίτι του εραστή του (ακούγοντας σε πλήρη ντολανικό τρόπο αυτό) για να παραστεί στην κηδεία του, για να ανακαλύψει ότι η μητέρα του δεν γνωρίζει καν την ύπαρξή του. Παράλληλα, ο αδερφός του νεκρού έχει να επιδείξει μια επιθετική συμπεριφορά, που απειλεί την σωματική και ψυχολογική ασφάλεια του Τομ. Καλώς ήρθατε στην Καναδική εξοχή.

Ξεχάστε τα ατελείωτα πλάνα που θυμίζουν music video γεμάτο από ομορφιά αλλά και έλλειψη ουσιαστικής χρησιμότητας στην ταινία. Εδώ, ο Ντολάν κοιτάζει στο Χίτσκοκ για έμπνευση, σκοτεινιάζει τους τόνους, ντύνει για πρώτη φορά το φιλμ του με πρωτότυπη μουσική του Gabriel Yared (εντάξει, όχι μόνο) και δίνει στο χαρακτήρα του ένα από τα πιο άσχημα… κουρέματα της ιστορίας (τα πάντα για την Τέχνη)! Δημιουργεί, ένα καλοδεχούμενο ψυχολογικό θρίλερ, που εστιάζει στην κύρια τριπλέτα των πρωταγωνιστών του και έχει να εμφανίσει πλήθος σκηνών υπόγειας και εκρηκτικής έντασης, που εναλλάσσονται μεταξύ τους.

Διατηρώντας την αισθητική τελειότητα και προσθέτοντας νέα στοιχεία στο οπλοστάσιό του (μέχρι και αλλαγή κάδρου σε κρίσιμη σκηνή), όλα δείχνουν πως αυτή θα είναι η ταινία του Ντολάν που θα τον κάνει γνωστό σε όσους τον αγνοούσαν μέχρι σήμερα. Όχι και άσχημα, ε; (4*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...