Ο Pablo Larraín δεν έχει κάνει πραγματικά κακή ταινία, ποτέ. Ακόμα κι όταν δεν πετυχαίνει απόλυτα σε αυτό που θέλει να κάνει (βλέπε "Post Mortem" [letterboxd]), δεν παύει να προκαλεί το ενδιαφέρον, να διαστρέφει τα πράγματα με έναν ολότελα δικό του τρόπο και να βρίσκει εκείνες της πτυχές της ιστορίας που κρύβουν την πραγματική διάσταση του θέματος που πραγματεύεται. Πάρε για παράδειγμα το φαινομενικά… ιστορικό "NO" [FREECINEMA Review]. Αντί για μια αρτηριοσκληρωτική ιστορία εποχής, ο Larraín δημιουργεί ένα… φανταστικό ντοκουμέντο, σαν χαμένη κασέτα από τα αρχεία της εποχής. Αντίστοιχα, θυμήσου το "Tony Manero" του [letterboxd]. Εκεί, αντί ο Larraín να αφηγηθεί μια κλασική ιστορία κοινωνικού ρεαλισμού για τις δικτατορίες της Χιλής, παρουσιάζει ένα πορτρέτο θαυμαστή του John Travolta που κάνει την disco να αποκαλύψει την πιο σκοτεινή μορφή της, σε μια μαύρη ιστορικά περίοδο. Για να μη μιλήσουμε για τα παραμορφωτικά φίλτρα του "El Club" [The Frame Game Review] και τον τρόπο που παρουσιάζουν την πραγματικότητα την ηρώων της σε σχέση με την αντικειμενική, τρομακτική αλήθεια.
Συνεπώς, το "Jackie" εκ πρώτης όψεως μοιάζει μια πολύ… βαρετή περίπτωση για τα δεδομένα του σκηνοθέτη. Καταρχάς, η ταινία αφορά την Jackie Kennedy (ναι, τη γνωστή) και την ακολουθεί στις πρώτες μέρες αμέσως μετά τη δολοφονία του συζύγου της, όσο κάνει τις προετοιμασίες τής κηδείας και προσπαθεί να συμβιβαστεί με αυτά που έχουν συμβεί και όσα πρόκειται να χάσει. Ως υπόθεση, σίγουρα προετοιμάζει για κάτι πολύ κλασικό, δηλαδή. Παράλληλα, ο Larraín έχει για πρώτη φορά στη διάθεσή του μια παγκοσμίου βεληνεκούς star (σε έναν καθαρά αβανταδόρικο και οσκαρικών προοπτικών ρόλο) και, αναπόφευκτα, ισχυρότερη στήριξη πίσω από την παραγωγή. Επομένως, τι είναι το "Jackie"; Εξακολουθεί να είναι μια ταινία που φέρει τη χαρακτηριστική ματιά τού σκηνοθέτη της ή απλά αποτελεί το καινούργιο όχημα της Natalie Portman προς μια νέα οσκαρική υποψηφιότητα, με τον Larraín σε υποστηρικτικό και μόνο ρόλο;
Τα καλά νέα είναι ότι ο Larraín δεν χάνει τη φωνή του. Η "Jackie" του γνωρίζει πού πρέπει να εστιάσει, δεν πελαγοδρομεί σε μια γενικόλογη καταγραφή ενός διευρυμένου χρονικού εύρους, κινείται με φρενήρη τρόπο ανάμεσα στα γεγονότα των τεσσάρων ημερών, ακολουθώντας περισσότερο τη συναισθηματική λογική και όχι απόλυτα κάποια χρονική, αποκωδικοποιεί σταδιακά την ηρωίδα της πίσω από το προσωπείο που επιβάλλει το πρωτόκολλο και επικεντρώνεται σε εκείνες τις λεπτομέρειες που αποκαλύπτουν την ουσία των πραγμάτων. Υπάρχει μια εκπληκτική σκηνή με το πρόσωπο της Portman πίσω από το μαύρο πέπλο να καλύπτεται και να αποκαλύπτεται σταδιακά. Εδώ υπάρχουν οι λεκέδες του αίματος ως μαρτυρία για την τραγωδία που μόλις συνέβη. Εδώ υπάρχει το παιχνίδισμα με την επεξεργασία της εικόνας, ώστε να φαίνεται ότι προέρχεται από άλλη εποχή (όπως και στο "NO"). Εδώ υπάρχει και η εξαιρετική μουσική της Mika Levi (του για πάντα στοιχειωτικού score του "Under The Skin" [The Frame Game Review]), η οποία παίρνει ένα κλασικό συμβατικό μουσικό μοτίβο και το παραμορφώνει καθώς τα πάντα γύρω από την ηρωίδα της αλλάζουν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή είναι μια ταινία του Pablo Larraín και είναι ανακουφιστικό το γεγονός ότι δεν εξαφανίστηκε η φωνή του σε αυτή τη διεθνή μετάβαση.
Το κακό, όμως, είναι ότι η Natalie Portman πιέζεται κάτω από το βάρος της πιθανά οσκαρικής ερμηνείας, με αποτέλεσμα να είναι υπερβολική, υπέρμετρα έντονη και μάλλον παράταιρη με την υπόλοιπη λογική του φιλμ. Όταν δεν μιλάει, η σιλουέτα της βυθίζεται πολύ πιο αποτελεσματικά σε αυτό το παραποιημένο, αμερικανικό σύμπαν που χτίζει ο Larraín. Όταν όμως το σενάριο απαιτεί από εκείνη να αποκαλύψει με λόγια τι ακριβώς νιώθει, το αποτέλεσμα είναι άβολο γιατί χάνει την λεπτότητά του και αποτελεί δείγμα καθαρά αβανταδόρικης ερμηνείας που μπορεί να εντυπωσιάζει εκ πρώτης όψεως αλλά στην πορεία αποδεικνύει ότι υστερεί σε λεπτότητα και υπόγεια ένταση. Και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί το "Jackie" είναι μια πραγματικά μοναδική ταινία όπου το δυνατότερό της χαρτί, η πρωταγωνιστική του ερμηνεία δηλαδή, μπορεί απλά να την καταστρέψει. Λογικά, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί και ίσως μάλιστα η ερμηνεία της Portman να είναι εκείνη που θα την "πουλήσει" στο αμερικανικό κοινό. Όμως όσοι γνωρίζουν ήδη το σινεμά του Larraín θα καταλάβουν εξαρχής ότι κάτι δεν είναι εδώ απόλυτα εναρμονισμένο με τις υπόλοιπες κινηματογραφικές ευαισθησίες του Larraín. (3,5*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου