Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Venice Review: The Wind Rises (Kaze Tachinu). Ο πιο διαφορετικός, συγκινητικός, ενήλικος Μιγιαζάκι που έχουμε δει.

Η πιο πρόσφατη ταινία του Χαγιάο Μιγιαζάκι ήταν εξαρχής μια από τις πιο αναμενόμενες ταινίες του διαγωνιστικού. Αποτελούσε ανέκαθεν μια ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς, σε μια σπάνια περίπτωση για το σκηνοθέτη, δε διαδραματίζεται στον κόσμο του φανταστικού αλλά αποτελεί ουσιαστικά ελεύθερη βιογραφία του Τζίρο Χορικόσι, του ανθρώπου που σχεδίασε το αεροπλάνο που χρησιμοποιήθηκε από την Ιαπωνία κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου (και στο βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ).

Φυσικά, μία βιογραφία από το Μιγιαζάκι δε θα μπορούσε να μοιάζει με οποιαδήποτε άλλη βιογραφία. Και αυτό γιατί από τα πρώτα πλάνα της ταινίας, ο Μιγιαζάκι ξεκαθαρίζει πως η ταινία δεν έγινε με σκοπό να αφηγηθεί τα γεγονότα αλλά για τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τις ανάγκες των ανθρώπων, που οδηγούν στις μεγαλύτερες ανακαλύψεις. Το φιλμ του διαδραματίζεται περισσότερο στη φαντασία των ανθρώπων και λιγότερο στον ετοιμοπόλεμο κόσμο, καθώς η Ιαπωνία ετοιμάζεται για τον Δεύτερο Παγκόσμιο.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Τζίρο θέλει να σχεδιάσει αεροπλάνα που θα χρησιμοποιηθούν για τη μεταφορά ανθρώπων και όχι για πολεμικούς σκοπούς. Συλλαμβάνει τον εαυτό του σε φανταστικές διαδρομές με το μέντορά του, κόμη Τζιοβάνι Καπρόνι, ιταλό πρωτοπόρο της αεροπορίας, και ονειρεύεται για το μέλλον και τη δημιουργία. Παράλληλα, η γνωριμία του με μια νεαρή κοπέλα κατά τη διάρκεια του μεγάλου σεισμού της Ιαπωνίας (αναμφισβήτητα μια από τις πιο εντυπωσιακές και δραματικές σκηνές που έχει ποτέ σχεδιάσει ο δημιουργός) θα οδηγήσει σε έναν μεγάλο έρωτα με καθόλου εύκολη διαδρομή. Συγκινητικό και εντυπωσιακό με τον τρόπο που ένας καλλιτέχνης τού επιπέδου τού Μιγιαζάκι γνωρίζει, το φιλμ αποτελεί σίγουρα την πιο ενήλικη ταινία του και, τελικά, ίσως και την πιο προσωπική του.

Αν πιστέψουμε τις δηλώσεις περί συνταξιοδότησης του Μιγιαζάκι, το «Kaze Tachinu» αποκτά μια απρόσμενη, δεύτερη ανάγνωση. Μήπως ο Μιγιαζάκι είναι ο κόμης Καπρόνι των επόμενων κινηματογραφιστών; Και πόσο τυχαίο είναι που, αν όντως μιλάμε για το κύκνειο άσμα του, η καριέρα του επέστρεψε πίσω στις θεματικές που τον απασχόλησαν στο πρώτο κινηματογραφικό πόνημα, τη «Ναυσικά της Κοιλάδας του Ανέμου», τα στοιχεία της φύσης, τον ίδιο τον άνεμο, τα αεροπλάνα και, φυσικά, το όνειρο;

Το μέλλον θα δείξει τι θα ισχύσει, τελικά. Προς το παρόν, μπορούμε να χειροκροτήσουμε ένα δημιουργό που γνώριζε πάντα πώς να προκαλεί το χαμόγελο και το συναίσθημα. Πόσο ταιριαστό φινάλε, αλήθεια! (4*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...