Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016

Venice Review: The Bad Batch της Ana Lily Amirpour

Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, ειδικά με τον κίνδυνο μιας μετά-Trump Αμερικανικής κοινωνίας υπόψη; Η Ana Lily Amirpour του "A Girl walks home alone at night" [The Frame Game Review], μετά την φεμινίστρια βρικόλακα από το Ιράν (#HellYeah), ρίχνει την δική της ματιά στην μετα-αποκαλυπτική πραγματικότητα και επιστρέφει με ένα δυστοπικό love story που διαδραματίζεται σε μια κοινωνία όπου απόκληροι κανίβαλοι προσπαθούν να ζήσουν όσο πιο φυσιολογικά γίνεται το υπόλοιπο του βίου τους. Η παραγωγή έχει καταφέρει να κρατήσει μυστικό σχεδόν ολόκληρο τον αφηγηματικό άξονα της ταινίας (ακόμα και τα promo clips που κυκλοφόρησαν ανήκουν στο πρώτο πεντάλεπτο του φιλμ), οπότε το ίδιο ασαφές θα είναι και το κείμενο αυτό, με την μόνη περίληψη για την υπόθεση να περιορίζεται στα λόγια της ίδιας της Amirpour όταν προσπαθούσε να πουλήσει την ιδέα της στους παραγωγούς της: "Ένας κανίβαλος ερωτεύεται το επόμενο γεύμα του". Ναι, αμέ, γιατί όχι;


Στο "The Bad Batch", η Amirpour ουσιαστικά δημιουργεί το genre του «arthouse grindhouse», θυμίζοντας πολλές φορές έναν πιο… καλλιτεχνικό Robert Rodriguez ως προς την θεματολογία και έναν περισσότερο pop Quentin Tarantino όσον αφορά την αισθητική, ντύνει με neon φώτα την έρημο του Τέξας κάνοντας έτσι πιο pop τους αχανείς, βαμμένους με αίμα ξερότοπους, ψάχνει τη χαλαρότητα σε έναν άκρως κανιβαλιστικό κόσμο όπου το παρελθόν δεν είναι τελικά και τόσο καθοριστικό, και παίζει με την ελαφριά φιλοσοφία για να την πετάξει στα μούτρα του κοινού ως το αποτέλεσμα μιας μετα-αποκαλυπτικής pop κουλτούρας. Ακόμα και ο τρόπος που χειρίζεται το όποιο love story προκύπτει τόσο cool και αταξινόμητος, που ενισχύει την persona μιας σκηνοθέτιδας που μοιάζει μεν να παρασύρεται από την δύναμη της εικόνας και της επιφάνειας αλλά που χρησιμοποιεί το χρώμα, την λάμψη των neon και την θολούρα των LSD για να αποκαλύψει μια ακομπλεξάριστη πραγματικότητα όπου δεν υπάρχουν περιθώρια για "δήθεν" ή "ψαγμένες" φάσεις.

Οπτικά, η Amirpour εξακολουθεί να κάνει θαύματα (το είχε αποδείξει και στο "Κορίτσι...", τώρα απλά το αποδεικνύει και σε πλήρη χρωματική παλέτα), αφηγηματικά όμως χρειάζεται και πάλι να συμμαζέψει το σύνολο των ιδεών της, όπως ήταν και η κύρια ένστασή μου για το ντεμπούτο της. Έχει ενθουσιασμό, έχει σαφώς όραμα, έχει την διάθεση να ασχοληθεί με τόσα πολλά πράγματα κατά την διάρκεια της ταινίας, που αναγκαστικά πολλά από αυτά περιορίζονται απλά στην ομορφιά της αποτύπωσής τους (o μονόλογος του Keanu Reeves σε μια κομβική σκηνή αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα). Υπάρχει ένα πλήθος κριτικών εκεί έξω που παρομοιάζουν την ταινία με ένα "Mad Max" του φτωχού, απόψεις που καταλαβαίνω από πού πηγάζουν αν και δεν συμμερίζομαι εκατό τις εκατό γιατί η Amirpour ούτε road movie επιχειρεί να κάνει, ούτε βασίζεται τόσο στην τραχύτητα (αν και από την πρώτη μόλις σκηνή κάνει εμφανές ότι το "The Bad Batch" δεν πρόκειται να χαριστεί σε κανένα, με πρώτη και καλύτερη την ηρωίδα του") αλλά στον υπόγειο, επιθετικό, αιματηρό ρομαντισμό. Το μόνο κοινό που έχει το φιλμ με τον Mad Max είναι η λογική ενός ήρωά του (no spoilers) και το δυστοπικό τοπίο. Όλα τα υπόλοιπα είναι μοναδικά στο σύμπαν της Amirpour και δεν τα χρωστάει σε κανέναν άλλο, οπότε κάθε σύγκριση είναι άδικη και επιφανειακή.

Ουσιαστικά, το "The Bad Batch" προκύπτει ως η φωνή μιας νέας δημιουργού που αγαπά τον κινηματογράφο των ειδών και τη ρομαντική, πολύχρωμη και ταυτόχρονα άκρως σκοτεινή πλευρά του (και τον ημίγυμνο Jason Momoa προφανώς, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ο χαρακτήρας του αγνοεί την έννοια της μπλούζας…). Αποκαλύπτει επίσης μία δημιουργό που αντιλαμβάνεται το χιούμορ ακόμα και στις πιο απρόβλεπτες στιγμές (ο χαρακτήρας του Jim Carrey είναι μια τρανταχτή απόδειξη) και που αρέσκεται γενικά να παρατηρεί, είτε αυτό αφορά τις στιγμές που οι χαρακτήρες εξερευνούν σιωπηλά τις δυναμικές μεταξύ τους εξετάζοντας ο ένας τον άλλο με τα μάτια, είτε τον χρόνο που αφιερώνει στην αποτύπωση της θολής ατμόσφαιρας και του έρημου τοπίου. Μπορεί το μέλλον να μη μας επιφυλάσσει τα καλύτερα, αλλά αν επιβιώσει η pop μουσική, Ana Lily Amirpour, τότε όλα θα είναι καλά. (3,5*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...