Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Venice Review: The Zero Theorem. Ο Τέρι Γκίλιαμ επιστρέφει στο απολυταρχικό, δυστοπικό μέλλον αλλά δεν δημιουργεί το νέο "Brazil".

Όταν τα πρώτα καρέ από το Zero Theorem αρχίζουν να προβάλλονται στην οθόνη, τα πράγματα φαίνονται αισιόδοξα. Τα credits θέτουν σωστά τον τόνο για μια ταινία που έχει την ίδια σχέση με τα μαθηματικά και την φιλοσοφία όσο και με την παράνοια και τον τεχνολογικό ολοκληρωτισμό. Δηλαδή, απόλυτα και ταυτόχρονα καθόλου.

Δυστυχώς, όμως, ήδη από τις επόμενες σκηνές γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι ο Τέρι Γκίλιαμ δεν πρόκειται να ικανοποιήσει τις υποσχέσεις της επιστροφής του. Παρά το εντυπωσιακό περιτύλιγμα της αρχής και του φινάλε, η ταινία περνά τον περισσότερο χρόνο της μέσα στον πύργο / παραλλαγή μοναστηριού, χωρίς να έχει την δυνατότητα να προσφέρει αρκετές ιδέες που να δικαιολογήσουν ολόκληρη την διάρκειά του. Τελικά, το "The Zero Theorem" » θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του εν μέσω χλιαρών αντιδράσεων, τόσο από το κοινό όσο και από την κριτική. 

Κύριος (και ουσιαστικά μόνος πρωταγωνιστής) είναι ο Κρίστοφ Βαλτς. Υποδυόμενος έναν υπάλληλο σε ένα φουτουριστικό, δυστοπικό μέλλον, ο οποίος αναλαμβάνει να αποδείξει μέσω μιας μαθηματικής φόρμουλας την ύπαρξη (ή όχι) νοήματος στη ζωή, ο Βαλτς χάνεται μέσα στην τρέλα του ίδιου του του ρόλου, προσπαθώντας να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα εφάμιλλο του πρωταγωνιστή του "Brazil". Ακόμα και οι προσωπικές, ερωτικές φαντασιώσεις, που ήταν η κινητήριος δύναμη του "Brazil", δηλώνουν εδώ το παρόν (η Melanie Thierry είναι από τα λίγα πραγματικά καλά στοιχεία του φιλμ), γεφυρώνοντας θεωρητικά την απόσταση με το πιο εικονικό φιλμ του Βρετανού σκηνοθέτη. 

Παρά τις ομοιότητες, όμως, το "Zero Theroem" αποτυγχάνει να γίνει το "Brazil" της νέας γενιάς, παρουσιάζοντας μια μάλλον γενικόλογη και αφελή οπτική των ίδιων προβληματισμών. Οι απολυταρχικές διαθέσεις της κοινωνίας, ο μηδενισμός του ανθρώπου, ο ολοκληρωτισμός της διαφήμισης και το ίδιο το νόημα της ζωής βρίσκονται όλα εδώ, όμως, η εκτέλεση είναι περισσότερο διαδικαστική παρά πραγματικά εμπνευσμένη και η τελική φιλοσοφική λύση απογοητεύει με την απλότητα και την κοινοτοπία της. Δεν είναι τόσο κακό για να σε κάνει να φύγεις τρέχοντας από την αίθουσα, όμως, μάλλον, κουνάς το κεφάλι με απογοήτευση.

Στους β' ρόλους, πέρα από την Thierry, οι Ντέιβιντ Θιούλις, Λούκας Χετζ και Τίλντα Σουίντον (και καναδυό ακόμα glorified cameo, που καλό είναι να τα ανακαλύψετε μόνοι σας) έχουν μερικές αλλόκοτες στιγμές να επιδείξουν, όμως, κατά κύριο λόγο απλά λειτουργούν ως αντιπερισπασμοί στο one man show του Κριστόφ Βαλτς, το οποίο πλησιάζει πολλές φορές τα όρια της καρικατούρας. Δεν υπάρχει λόγος στεναχώριας, όμως. Θα έχουμε πάντα το "Brazil". (2*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...