Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Clowns in movies: Όχι ακριβώς παιδική υπόθεση

Δύο είναι τα πράγματα που με φοβίζουν περισσότερο στον κινηματογράφο. Τα παιδιά φαντάσματα, όπως είπαμε, είναι το ένα. Το άλλο είναι οι κλόουν. Ναι, οι κλόουν. Και ακόμα και όταν δεν με τρομάζουν σε μία ταινία, βρίσκω την παρουσία τους απωθητική και disturbing. Νιώθω άβολα και προτιμώ οι αντίστοιχες σκηνές να τελειώνουν όσο γίνεται πιο γρήγορα. Αντιμετωπίζοντας, λοιπόν, τον φόβο μου, ας δούμε κάποιες ταινίες που χρησιμοποιούν την εικόνα του κλόουν για δημιουργία φόβου, τρόμου ή απλά αισθήματος ενόχλησης. (Σημείωση: Με μία μόνο εξαίρεση, αποκλείονται από τη λίστα ταινίες φτηνού exploitation.) 


Santa Sangre (1989): Ο πιο mainstream Jodorowski που υπήρξε ποτέ, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά.  Ο Fenix μεγαλώνει στο τσίρκο, βλέπει τον πατέρα του να κόβει τα χέρια της μητέρας του (τύφλα να έχουν οι οικογενειακές ιστορίες), αποτρελαίνεται αλλά τελικά τον βρίσκει τον ίσιο δρόμο. Ή μήπως όχι; Το συμπέρασμα πάντως είναι ότι καλό είναι να αποφεύγεις τις πολλές συναναστροφές με κλόουν στην παιδική ηλικία. Και γενικότερα. Στην ταινία, σε κάθε έντονη σκηνή, υπάρχει η μπάντα των θλιμμένων κλόουν στο πλάνο. Τρόμο δεν προκαλεί, αλλά μια αίσθηση ενόχλησης την βγάζει.

It (1990): Βασισμένη στο αρχετυπικό βιβλίο του Stephen King, το Αυτό ήταν αυτό (duh) που ταυτοποίησε την εικόνα του κλόουν με τον απόλυτο τρόμο. Ξεχάστε τις άτσαλες στιγμές του φιλμ και βυθιστείτε στην υπερφυσική παράνοια των σελίδων του Κινγκ. Έχει γράψει πατάτες ο άνθρωπος αλλά όταν γράφει καλά, γράφει υπέροχα.

Spawn (1997): Μούφα η ταινία, αλλά η αρχική ιδέα του violator, όσο rip-off κι αν παραμένει από το It του Stephen King, παραμένει τρομακτική και (πάντα) αιματοβαμμένη. Αν δε μου ερχόταν στο μυαλό οι σκηνές στιλιζαρισμένης βίας του McFarlane, η φτήνια της ταινίας θα την απέκλειε εύκολα από την λίστα.

Poltergeist (1982): Ο Steven Spielberg πειραματίζεται με τον τρόμο και νομίζω με θετικά (δηλαδή τρομακτικά) αποτελέσματα. Η σκηνή όπου ο κλόουν ζωντανεύει και επιχειρεί να πνίξει το ένα από τα παιδιά έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου. Ίσως φταίει ότι ήμουν 8 χρονών όταν το είδα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι βέβαια, καμία σχέση δεν είχε αυτό τελικά.

The Dark Knight (2008): Σίγουρα ο Τζόκερ δεν είναι ο ορισμός του κλόουν αλλά όσο να 'ναι η λευκή πούδρα που κρύβει το (παραμορφωμένο;) πρόσωπο, τα έντονα κόκκινα κακοβαμμένα χείλη και η (διεστραμμένη) αίσθηση του χιούμορ δημιουργούν έναν παλιάτσο βγαλμένο κατευθείαν από εφιάλτη. Όσο ο αριθμός πτωμάτων αυξάνεται, το κέφι ανάβει και πιο πολύ. 
Μπόνους, η συμμορία με τους κλόουν στην έναρξη της ταινίας.

Saw (2004): Αναμφισβήτητα το πιο επιτυχημένο horror franchise των '00s, το Saw εμφανίζει ως φερέφωνο του εφιάλτη έναν μικρό ψεύτικο κλόουν-ποδηλάτη. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ κάποιες τρίχες μου τις νιώθω να σηκώνονται. 

Freaks (1932): Μην ξεγελιέσαι από την ημερομηνία. Είναι από τις πιο τρομακτικές, disturbing και άβολες ταινίες της ιστορίας του κινηματογράφου. Η εικόνα του αθώου παλιάτσου είχε ήδη πεθάνει από το 1932.


Και για το τέλος...

Balada Triste De Trompeta (2010): Παλιάτσος που με μία machete στο χέρι σφάζει καθεστωτικά στρατεύματα, κλόουν που χτυπά ανελέητα την κούκλα ακροβάτη, ο καλός που γίνεται κακός, ο κακός που γίνεται χειρότερος, και οι δυο που καταλήγουν άσχημοι στο τέλος. Παράνοια και αγριάδα στα τσίρκο της Μαδρίτης. Από την Πέμπτη 5 Μαΐου στους κινηματογράφους σίγουρα της Αθήνας, ίσως και κάποιους στην υπόλοιπη Ελλάδα.

6 σχόλια:

  1. Συμπάσχων.

    Μπρρρ, απαπα , μακριά από εμάς.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιατί ρε παιδί μου να κάνεις βραδιάτικα τούτο το ποστ;
    φφφ..Το Poltergeist το είχα ξεχάσει!Thanks for the image Δημήτρη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μόνο που έβαλες τον Pennywise υποκλίνομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. To ήξερα ότι εσύ θα ενέκρινες, Άρη ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Προτίμησα Ledger για τον ίδιο ρόλο και μετά δεν είχε λόγο ύπαρξης στη λίστα :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...