Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

The Frame Game Poll: Η Απόλυτη Καλοκαιρινή Ταινία.

Από τα "Σαγόνια του Καρχαρία" μέχρι τα "Goonies" και το "Stand By Me" και από τις "Διακοπές του Κυρίου Ιλό" μέχρι τις αμέτρητες νεανικές summer camp ταινίες των 80ς και το 90ς και το hipsterίζον "(500) μέρες με την Summer" των '00ς, το κινηματογραφικό καλοκαίρι είναι ένας κόσμος ιδρώτα, περιπέτειας, διακοπών και των σημαντικότερων μαθημάτων ζωής μακριά από τα θρανία και κάθε λογής αποστειρωμένου σχολικού περιβάλλοντος. Τι αποτελεί, όμως, τον ακριβή ορισμό της "καλοκαιρινής" ταινίας; Είναι η ταινία που διαδραματίζεται απλά το καλοκαίρι; Είναι το φιλμ που αφορά την ιδέα του καλοκαιριού; Είναι μήπως μια κυκλοφορία που έφερε τον κόσμο στις αίθουσες κατά της θερινής περιόδου; Ή μήπως απλά είναι μια ταινία που χαρακτήρισε τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο ενός συγκεκριμένου ανθρώπου;

Επειδή όλα τα παραπάνω αλλά και τίποτα από αυτά θα μπορούσαν να ισχύουν, το Frame Game αποφάσισε να βγει από την δύσκολη θέση να δώσει μια (και μόνο) απάντηση, πετώντας το μπαλάκι σε δέκα διαφορετικούς ανθρώπους, οι οποίοι κλήθηκαν να εξομολογηθούν ποια ταινία αποτελεί για εκείνους το απόλυτο "Summer Movie". Σχεδόν σαν την απόφαση που κλήθηκαν να λάβουν οι "12 Angry Men" μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα ενός θερινού δικαστηρίου, χωρίς το δικαστήριο και χωρίς, ερμμ, να είναι 12. Αναμενόμενα, οι απαντήσεις δεν είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις. Φυσικά, όπως πάντα, τα σχόλια παραμένουν ανοιχτά για να δώσεις κι εσύ τον ορισμό της απόλυτης καλοκαιρινής ταινίας γιατί, στην τελική, η απάντηση για τον καθένα κρύβεται αναμφισβήτητα στην ίδια του την ζωή. Να σβήσουν τα φώτα, παρακαλώ.


@ZlatkoGR: The Goofy Movie (1995)
O έφηβος εαυτός μας θα έκανε τα πάντα για τη Roxanne μας αφού στην πορεία θα περνούσε χίλιες περιπέτειες και θα δενόταν και με τον ατσούμπαλο μπαμπά του στη διάρκεια ενός καλοκαιρινού coming-of-age road trip. Tο ξέρετε πως έχω δίκιο, αφού.


@dark_tyler: Grease (1978)
H αγωνία του ηλιόλουστου έρωτα,

ένας Ρωμαίος και μια Ιουλιέτα κάτω από τόνους ζελέ, καλυμμένοι στα δερμάτινα,

ο πηγαίος ενθουσιασμός του να βρίσκεις κάποιον εκεί που το περιμένεις λιγότερο.

Το "Grease" παίζει να είναι η καλύτερη καλοκαιρινή ταινία, η καλύτερη summer camp ταινία, η καλύτερη teen romance ταινία και η καλύτερη μιούζικαλ ταινία, of all time of all time #kanye. Κάπου στη διαδρομή που χαράζεται ανάμεσα στο "You're the One that I Want" και στο "Summer Nights" βρίσκεται ολόκληρο το καλοκαίρι.


@i0annaA: Dirty Dancing (1987)
Όταν ζητάς από μία γυναίκα να διαλέξει μία ταινία, είναι σαν να της ζητάς να διαλέξει ένα ΜΟΝΟ ζευγάρι παπούτσια. Ποτέ δεν κατάφερα να διαλέξω ένα ζευγάρι παπούτσια, να ξέρεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, επέλεξε το θυμικό και όχι η λογική μου. 

Επνιξα την ξανθιά μέσα μου και δεν είπα το The 7 Year Itch,
έπνιξα το μελόδραμα και δεν είπα το A Streetcar Named Desire,
έπνιξα το αγοροκόριτσο και δεν είπα το Jaws,
έπνιξα τη σινεφίλ και δεν είπα το 12 Angry Men,
έπνιξα το τρολ και δεν είπα το Aς Περιμένουν οι Γυναίκες.
Μου ξέφυγε η έφηβη, άρα...


@JohnTikis: Summer Lovers (1982)
Για την αφάνα του Βλαδίμηρου Κυριακίδη. Για τις Pointer Sisters. Γιατί το φάε λάδι κι έλα βράδυ μπορεί να γίνει ταυτόχρονα. Και γιατί μας έμαθε πώς γίνεται η σωστή βουτιά.


@onizuka83:  A Tale Of Two Sisters (2003)
Δυσκολεύτηκα πολύ να διαλέξω "την απόλυτη ταινία του καλοκαιριού", γιατί δεν βρίσκω τίποτα "απόλυτο". Στα μάτια μου όλα είναι ρευστά. Κι από το μυαλό μου όλα διαγράφονται το ίδιο εύκολα όπως και καταγράφονται.

Ένα καλοκαίρι μου έδωσαν κάποια DVD με ταινίες. Ανάμεσά τους το A Snake of June και μία της Miranda July. Έλειπε κάτι για να ολοκληρωθεί το καλοκαιρινό τρίμηνο. Δεν έχω δει ακόμη καμία από τις δύο. Είδα όμως το A Tale of Two Sisters, όπου τίποτα δεν είναι απόλυτο κι ακόμη δεν μπορώ να βγάλω απ' το μυαλό μου.

Θα μπορούσα να το βλέπω κάθε καλοκαίρι. Κι ας φοράνε ζακέτες. Όλα μυρίζουν καλοκαίρι. Έξω, το μπαλκόνι κι η προβλήτα, λουσμένα στο φως, και μέσα, όλα σκοτάδι. Όπως η νεκρή σιωπή τη νύχτα του Δεκαπενταύγουστου. Είναι η μουσική, η εικόνα, η πνιγηρή ατμόσφαιρα, που σε υπνωτίζουν όπως ο καύσωνας. Είναι τα πλάνα μέσα στο σπίτι, στα δωμάτια, στην κρεβατοκάμαρα, που σε κάνουν να θέλεις να αποδράσεις. Και καθηλώνεσαι από την πρώτη στιγμή, από την ταπετσαρία στους τίτλους αρχής. Θέλεις να την ξεκολλήσεις και να δεις τι υπάρχει από κάτω. Και δεν πηγαίνεις πουθενά μέχρι να ανακαλύψεις την αλήθεια. Έχεις όλο το καλοκαίρι μπροστά σου.


@ziondoesntloveu (Η πάντα @irinivn στις καρδιές μας): Rear Window (Σιωπηλός Μάρτυρας, 1954)

Την τελευταία χρονιά του δημοτικού είδα πέντε ή έξι φορές στο σινεμά τους «Δίδυμους Μπελάδες». Πηγαίναμε σχεδόν κάθε εβδομάδα με την φίλη μου την Έλενα και βγαίνοντας καθόμασταν με τις ώρες και εξασκούμασταν στην περίφημη χειραψία των κοριτσιών από την ταινία και κάναμε σχέδια για το Μεγάλο Καλοκαίρι που θα ερχόταν. Πραγματικά, δεν πρέπει να έχει υπάρξει πιο ονειρεμένο καλοκαίρι για ένα κορίτσι 11 χρονών από αυτό: η πιο τέλεια κατασκήνωση του κόσμου, οι αμπελώνες της Καλιφόρνια, το φινάλε στο Λονδίνο. Το ταξίδι και οι ανακαλύψεις του, η εποχή που δε δεσμεύεσαι από τίποτα και μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. 

Περίμενα και προσδοκούσα επίμονα αυτό το καλοκαίρι που μου υποσχέθηκε η ταινία. Φυσικά, εκείνο δεν ήρθε ποτέ και κάθε χρονιά που έχει περάσει από τότε με έχει κάνει να αντιπαθήσω όλο και περισσότερο αυτή την εποχή. 

Σήμερα, κοιτάω έξω από το παράθυρό μου και έρχομαι ξανά αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Την φριχτή, αποπνικτική, εξαντλητική αυτή πραγματικότητα του καλοκαιριού στην πόλη που σε οδηγεί κατευθείαν στην παράνοια. Ανοίγω τον ανεμιστήρα και παραλύω στην πολυθρόνα χαζεύοντας τα απέναντι μπαλκόνια. Το μισώ το καλοκαίρι και τη ζέστη του. Δεν θέλω και δεν μπορώ πια να βγω από το σπίτι. Εντάξει, μπορεί να είναι λίγο βαρετά, αλλά γι’ αυτό ευγνωμονώ τον Χίτσκοκ και τον «Σιωπηλό Μαρτυρά» του που, κάτω από τέτοιες συνθήκες, μου έμαθαν πώς να κοιτάω τον κόσμο ώστε να βρίσκω (ή, spoilers?, να εφευρίσκω) σπουδαίες περιπέτειες χωρίς να χρειαστεί να κουνηθώ από τη θέση μου.


@fotobill: Death in Venice (1971)/ Weekend at Bernie's (1989)
Δύο θάνατοι. Δύο αγαπημένες "καλοκαιρινές ταινίες". Ζωή σε λόγου σας.


@manolis: My Girl (1991)
Είμαι (και θα είμαι πάντα) το 13χρονο κοριτσάκι μεγαλωμένο σε γραφείο κηδειών που καψουρεύεται πρώτα τον καθηγητή της και μετά τον γλυκούλι nerd μόνο και μόνο για να επιβεβαιωθώ στο τέλος πως ζω στο απόλυτο γλυκόπικρο coming-of-age summer movie.

(Και γιατί πάει από το "One, Two, Two-and-a-half, Three" στο "Where's his glasses? He can't see me without his (fucking) glasses")


@_ansia_: Big Easy Express (2012)
Που πας θα μου πεις με περσινή κυκλοφορία στα λημέρια των σινεφίλ; Καμία ντροπή όμως. Οι Mumford ήταν κάτα μια έννοια το soundtrack του περσινού καλοκαιριού, που ήταν αντικειμενικά απ' τα καλύτερα της ζωής μου, και η συναυλία που χω ευχαριστηθεί περισσότερο. Οπότε όταν μ' ενημέρωσε ο @dark_tyler για την ύπαρξη του Big Easy Express, το είδα μια και δυο και τρεις φορές. Μόνη μου, χορεύοντας στο σαλόνι, με παρέα, χορεύοντας στον καναπέ, με ακουστικά, στη βεράντα προσπαθώντας να μην ακούω τα παιδάκια του οικισμού. Την έναρξη του φετινού καλοκαιριού σήμανε και φέτος μέσα στο τριήμερο, και υποθέτω και κάθε καλοκαιριού στο εξής, μέχρι να μην αντέχω πια να το βλέπω. Δεν ξέρω αν θέλω να πω κάτι άλλο πέρα από: "Holy moly me oh my", αγάπη και ποδαράκι να χτυπάει στο πάτωμα ρυθμικά στη σκηνή του "The Cave" και παλαβός χορός στο "This train is bound for glory".


@meta_capsule: Η πάλλευκη πριγκίπισσα και τα μαυρισμένα πατούσια (ή απλά, η anime Λίμνη Των Κύκνων, 1981)
Η «Λίμνη των Κύκνων», anime του 1981, με τον (πολύ περιφραστικό) ορίτζιναλ τίτλο «Sekai meisaku dôwa: Hakuchô no mizûmi» (προσωπικά ακόμα πιστεύω ότι σημαίνει «φτου, σκουληκομυρμηγκότρυπα») είναι η παιδική καλοκαιρινή ταινία, που έπαιζε στο βίντεο του θείου από την Ολλανδία, κάθε καλοκαίρι, τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα, στην τηλεόραση του εξοχικού της γιαγιάς. 

Η (ατυχήσασα) πριγκίπισσα Οντέντ, φυλακισμένη στο κάστρο του (Βόλντεμορτ) Ρόθμπαρτ, γερομπαμπαλή κακού μάγου που θέλει να την παντρευτεί («τον Χατζηθωμά να τον πάρεις εσύ»), η κακίστρω κόρη του Ρόθμπαρτ – Χατζηθωμά, Οντίλ Χατζηθωμά, ο (φλωράκος) πρίγκιπας Ζίγκφρηντ, που ψάχνει τον έρωτα της ζωής του στα όρη και τα βουνά, οι κατάλευκοι κύκνοι, που κάνουν βραδινή μελαγχολική παρέα στην πριγκίπισσα κι ένα ξόρκι που πρέπει να διαλυθεί, για να μη βγάνει φτερά και πούπουλα η πριγκίπισσα με τη δύση του ήλιου (γιατί ποιος θα την έπαιρνε, αν ήταν σαν τη Σαπουντζάκη με μακρύ λαιμό και ράμφος);

Χόρευα τη μουσική του Τσαϊκόφσκι ξυπόλυτη στα μωσαϊκά του εξοχικού, με πατούσες κατάμαυρες και ήθελα να γίνω μπαλαρίνα.

Σύντομα ανακάλυψα ότι ντολμαδάκια και κλασικός χορός δεν πάνε μαζί, οπότε διάλεξα τα πρώτα.

Έχω να τη δω από το καλοκαίρι της 6ης δημοτικού. Φέτος το καλοκαίρι, ήρθε η ώρα να την ξαναδώ.

7 σχόλια:

  1. Με @manolis και @i0annaΑ είμαι. Θα έβαζα και Καζαμπλάνκα. Αυτά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. τρελό σουξέ στα σόσιαλ μήντια και στα σχόλια το My Girl. Δεν το περίμενα. Σας αγαπώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Heartbroken girls κι έτσ' η φάση :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καζαμπλάνκα! Για εξήγησέ μας περισσότερο τον λόγο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Με @dark_tyler είμαι. Grease για πάντα. Νομίζω οτι έχω τουλάχιστον 3 διαφορετικές εκδόσεις σε DVD και μία σε βιντεοκασέτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κοίτα, δεν ξέρω, μάλλον αυτή η αντίθεση παλτουδιάς και κρύου στην Καζαμπλάνκα και ζέστης όταν τη βλέπω εγώ μου κάνει κάτι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Eυκολάκι το "Βοdy Heat". Το είχα δεί τέλη Φλεβάρη μετά (!) από απονομή Όσκαρς και μόνο που δεν άνοιξα το air-condition στο "cool". H "ζέστη" ήταν ένας ξεχωριστός ρόλος από μόνη της στην ταινία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...