Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

#tiff53 Reviews Feed: Like Someone in love (3.5*/5)

Λιτό και πολύ απλό στην κατασκευή του, το Like Someone In Love κυριαρχείται από μία ανεπαίσθητη μελαγχολία, σαν την μελωδία που κοσμεί με την φωνή της η Ella Fitzgerald. Γυρισμένο από τον Abbas Kiarostami σε περιτύλιγμα γιαπωνέζικης ταινίας, το φιλμ είναι μια διακριτική παρατήρηση στις ανθρώπινες σχέσεις και τις μικρές ή μεγάλες απώλειες του παρελθόντος που τις σημαδεύουν και τις εναλλαγές των ρόλων σε αυτές. Με ρυθμούς αργούς αλλά με μια ακαταμάχητη γοητεία να εκπέμπεται από παντού, το Like Someone in love μπορεί να μην έχει πολλά να εξιστορήσει όμως ό,τι αφηγείται είναι απόλυτα άμεσο, ειλικρινές και γλυκό.


H Akiko είναι φοιτήτρια στο Τόκιο κι εργάζεται τα βράδια ως συνοδός. Οι προσπάθειες απόκρυψης της κατάστασης από τον φίλο της, Noriaki, και την οικογένειά της έχουν κάνει την Akiko απόμακρη και λιγομίλητη, με τον φίλο της να φτάνει σε άκρα για να μάθει πληροφορίες για την καθημερινότητά της και μέλη της οικογένειάς της (όπως η γιαγιά της, στην μελαγχολική εναρκτήρια σκηνή) να προσπαθούν μάταια να την συναντήσουν στην πόλη. Όλα αυτά όμως δείχνουν ότι ίσως μπορούν να αλλάξουν όταν η Ακίκο συναντά έναν ιδιαίτερο πελάτη, τον ηλικιωμένο ακαδημαϊκό Takashi, που σίγουρα δεν έχει τις ίδιες απαιτήσεις από εκείνη, όπως οι υπόλοιποι πελάτες. Akiko, Takashi και Noriaki αναπόφευκτα θα συναντηθούν και οι μεταξύ τους δυναμική θα επηρεάσει τις σχέσεις τους αλλά και τις ισορροπίες που ο καθένας προσπαθεί να διατηρήσει.

Ο Kiarostami διατηρεί, όπως είναι αναμενόμενο, την κάμερά του κοντά στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Παράλληλα, συγκεντρώνει το ενδιαφέρον του στο τώρα, αδιαφορώντας σίγουρα για το μετά  και αφήνοντας μόνο κάποιες μικρές υποψίες για το παρελθόν. Τι έκανε την Akiko να απομακρυνθεί τόσο πολύ από την οικογένειά της; Γιατί ο Takashi της είναι τόσο στοργικός; Προσπαθεί να αναπληρώσει κάποιο κενό του, την γνωρίζει από πριν; Πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα; Πώς θα αντιδράσει ο Noriaki όταν μάθει την πραγματικότητα; Όλα ερωτήματα που απλά θίγονται επιδερμικά, χωρίς να δίνεται σαφής απάντηση. Το επίκεντρο παραμένει η λεπτή αλληλεπίδραση του τώρα, με την αμηχανία, την σιωπή και την πόλη του Τόκιο να αντικατοπτρίζεται στα τζάμια του αυτοκινήτου, ενός Τόκιο που μεταδίδει την μοναξιά πίσω από το προσωπείο της πολύχρωμης μεγαλούπολης (κάτι που έχει αποτυπωθεί, επίσης, πετυχημένα και στο Lost In Translation της Sofia Coppola)

Το απότομο φινάλε της ταινίας είναι πιθανό να προκαλέσει αντιδράσεις, όμως, δεν είναι ασυνεπές με την υπόλοιπη φιλμογραφία του σκηνοθέτη. Η αφαιρετική πλοκή ήταν πάντα χαρακτηριστικό του Kiarostami, ο οποίος περισσότερο ενδιαφερόταν για την εξερεύνηση των θεματικών του παρά για την κλασική ολοκλήρωση της ιστορίας. Αν όμως κάποιος αφεθεί στην ειλικρίνεια και την αμεσότητα των εικόνων, θα βρει σίγουρα να εκτιμήσει πολλά στην ταινία.

2 σχόλια:

  1. Καλησπέρα! Δεν είχα δει κάποια άλλη ταινία του και η αλήθεια είναι ότι με παραξένεψε η λιτότητά του και το απότομο τέλος. Μου αρέσουν πολύ τα σχόλιά σου, πολύ εύστοχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το τέλος ίσως ήταν πιο απότομο από ότι έπρεπε, είναι η αλήθεια. Σ' ευχαριστώ για τα καλά λόγια. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...