Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

Venice Review: Hacksaw Ridge του Mel Gibson

Δέκα χρόνια μετά την τελευταία φορά που κάθισε στην καρέκλα του σκηνοθέτη, ο Mel Gibson επιστρέφει στα καθήκοντά του, ανταλλάσσοντας το παρελθόν της κεντρικής Αμερικής με την φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το "Hacksaw Ridge", δέκα χρόνια μετά το διχαστικό "Apocalypto" (το οποίο εγώ σαφώς και εκτίμησα για την τραχύτητα, την ενέργεια και την φιλοδοξία του), έχει την ούγια του "κλασικού Χόλιγουντ", έχει δράμα, έχει πόλεμο, έχει συγκίνηση και διαρκή ένταση και στηρίζεται πάνω σε μια αληθινή ιστορία η οποία μπορεί να χτυπά ως υπερβολικά "πατριωτική" για τα ευρωπαϊκά, κινηματογραφικά γούστα, αλλά στην τελική χαρακτηρίζεται από εκείνη τη "greater than life" ουσία που αγαπάνε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Και το πιο σημαντικό; Γνωρίζει πολύ καλά πώς να κρατήσει τον θεατή του στην άκρη του καθίσματος για πάνω από δύο ώρες και να προσφέρει γνήσια κινηματογραφική ψυχαγωγία.


Ο Desmond Doss είναι ο πρώτος Αμερικανός πολίτης που τιμήθηκε με το "Μετάλλιο της Τιμής", όντας αντιρρησίας συνείδησης και μην έχοντας πιάσει ποτέ όπλο στο πεδίο της μάχης. Η πίστη του είναι εκείνη που δεν του επέτρεπε να αγγίξει όπλο, θεωρώντας τον θάνατο στον πόλεμο ουσιαστικό έγκλημα, η πατριωτική του όμως συνείδηση είναι εκείνη που του επέβαλε να καταταγεί στον στρατό ώστε να βοηθήσει τους συμπατριώτες του, ύστερα από την επίθεση στο Pearl Harbor. Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι εκείνο που ασχολείται κυρίως με τις κακουχίες που αναγκάστηκε να υποστεί (στα στρατόπεδα κατά τη διαδικασία της στρατιωτικής προετοιμασίας του) λόγω των επιλογών του αλλά και τη στοιχειοθέτηση του χαρακτήρα του σε σχέση με τους γονείς (ο Hugo Weaving ενισχύει το αυστραλέζικο αίμα στο συνεργείο), τον αδελφό του και τη νοσοκόμα αγαπημένη του (η Teressa Palmer κερδίζει το βλέμμα με την ερμηνεία της, ακόμα και σε έναν αδιάφορα υποστηρικτικό ρόλο), και είναι το πιο παλιομοδίτικο κομμάτι του φιλμ, με τον Andrew Garfield να αποδεικνύει την ικανότητά του να δημιουργεί συμπαθητικές προσωπικότητες στο σινεμά.

Όταν στο δεύτερο μέρος η ιστορία κατευθύνεται αναγκαστικά στο πεδίο της μάχης, όμως, ο Gibson μας θυμίζει πόσο καλά σκηνοθετεί τη δράση. Η πρώτη αναφορά που έρχεται στο μυαλό είναι το "Saving Private Ryan" κυρίως λόγω της επιλογής να μην διστάζει στην απεικόνιση της βίας, όμως αυτό αδικεί τον σκηνοθέτη του "Braveheart", ο οποίος απέδειξε ήδη πως και ξέρει να σκηνοθετεί εξαιρετικά αποτελεσματικά τη βία του πολέμου (και τη βία, γενικότερα, αν θυμηθεί κανείς και το "Passion of the Christ", την ταινία που ακόμα δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι έκανε ο Gibson - μπράβο του) αλλά και να εντοπίζει τον άνθρωπο μέσα σε όλο αυτό το κλίμα πανικού. Στο "Hacksaw Ridge", ο Gibson βρίσκεται σε τρελή φόρμα, διατηρεί την ένταση πάντα στο τέρμα, καταφέρνει να εκτονώνει το δράμα με μερικές καίριες παρεμβάσεις (που βασίζονται κυρίως στο χαμόγελο του Garfield) και ξέρει πώς να κρατήσει το κοινό του σε όλη την πορεία της διαδρομής, όντας ένας ικανός και καθόλου "δήθεν" σκηνοθέτης.

Οι σκηνές του πολέμου σαφώς και πλημμυρίζουν ακρωτηριασμένους στρατιώτες και φλεγόμενα πτώματα, παραμένουν ωστόσο σκηνοθετημένες με τέτοιον τρόπο ώστε πάντα είναι κατανοητό τι συμβαίνει, η χωροταξία του πεδίου της μάχης παραμένει ακριβής μέχρι το τέλος και η χρήση τής υπερβολής γίνεται έτσι ώστε να δίνεται στα γεγονότα μια χροιά θρύλου (τακτική που πέτυχε και στο "Braveheart"). Το εύκολο σοκ δεν συμπεριλαμβάνεται στους στόχους του Gibson, η κόλαση του πολέμου όμως ναι και για αυτό δεν κρύβεται ποτέ πίσω από το δάχτυλό το ούτε από τυχόν επιταγές των παραγωγών για μια πιο φιλική στον μέσο θεατή κινηματογράφηση. Το φιλμ είναι εξολοκλήρου ένα προσωπικό όραμα που δεν συμβιβάζεται, αναζητώντας απλά το κατάλληλο κοινό για να το εκτιμήσει. Έντιμη και παθιασμένη προσέγγιση από τον Gibson, που αν και οι ερμηνευτικές του επιλογές πάντα είχαν μια σχιζοφρενική προσέγγιση στην λογική τους, η σκηνοθετική του καριέρα είναι εκείνη που αποκάλυψε το μέγεθος της δημιουργικής του τρέλας. 

Αυτό, όμως, που τελικά κερδίζει το στοίχημα είναι η έμφαση στον χαρακτήρα του Doss, η συνεχής εξερεύνηση της σκέψης του και της επιμονής του στην πίστη και τις αξίες του και η αναζήτηση της "σωτηρίας" και της "επιβίωσης" με όλα τα συνεπακόλουθά τους, η οποία δίνει και την ουσιαστική του δύναμη στο φιλμ. Ναι, η ταινία χαρακτηρίζεται από αρκετόν αμερικανικό πατριωτισμό και, ναι, οι Ιάπωνες δεν είναι κάτι παραπάνω από τους απόλυτους "κακούς" της αφήγησης, όμως στο τέλος αυτό που έχει σημασία είναι η ίδια η persona του Doss και η δική της κοσμοθεωρία και ανδρεία. Κρίνοντας από αυτά, το "Hacksaw Ridge" του Mel Gibson είναι μια αναμφισβήτητη επιτυχία, δείγμα ενός καλογυαλισμένου, πρωτοκλασάτα λαμπερού σινεμά που υπηρετεί ο σκηνοθέτης και που θέλει να κάνει την καρδιά να χτυπάει δυνατά, παρακολουθώντας (Θε)ανθρώπους οι οποίοι με τις πράξεις τους ξεχωρίζουν από όλους τους υπόλοιπους. (3,5*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...