Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Quick shots: Τι είδαμε λίγο πριν το κλείσιμο του χρόνου.


Τελευταίο μαζικό ριβιουπόστ για φέτος με όλες τις ταινίες που είδαμε τις τελευταίες εβδομάδες στον κινηματογράφο αλλά δεν ευκαιρήσαμε να τις αναφέρουμε με λίγη παραπάνω διεξοδικότητα. The Artist, Ξεναγός, In Time, Dream House, The Help, Jane Eyre, Άλπεις, Le Gamin Au Velo, Tyrannosaur, Faust, Φώτα, κάμερα, πάμε!




The Artist (3.5/5)

Περισσότερο άσκηση στην φόρμα παρά πλήρες δημιουργικό όραμα, το Artist του Michel Hazanavicius δεν παύει να είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα φιλμ της κινηματογραφικής χρονιάς. Σκηνοθετημένο ακριβώς πάνω στην δομή του βωβού κινηματογράφου και με όλα τα χαρακτηριστικά που θα περίμενε κανείς από ένα δείγμα αυτού του ρετρό είδους (έντονες εκφράσεις, μεγέθυνση του συναισθήματος και παραστατικές κινήσεις) χρησιμοποιεί όλη αυτή την φόρμα προς όφελός του, δημιουργώντας αξιομνημόνευτες σκηνές και κάνοντας τον θεατή να συμμετέχει όντως συναισθηματικά σε όλη την δημιουργία. 

Η ιστορία του καλλιτέχνη του βωβού κινηματογράφου που έρχεται αντιμέτωπος με την νέα κινηματογραφική ομιλούσα τάξη δεν είναι καινούριο θέμα για την παγκόσμια φιλμογραφία (Singin' in the rain, κανείς;), ούτε και η απόπειρα δημιουργίας μίας βωβής ταινίας τον 21ο αιώνα, καθώς το αργεντίνικο La Antena είχε αποπειραθεί να κάνει κάτι αντίστοιχο, κυρίως όμως αντλώντας έμπνευση από τον γερμανικό βωβό κινηματογράφο του Murnau. Παρόλα αυτά, η επιτυχία της ταινίας έγκειται στην αμεσότητά της και στις ζεστές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της Jean Dujardin και Bérénice Bejo, οι οποίοι είναι όσο γραφικοί πρέπει στην αναπαράσταση της εποχής αλλά και στην ικανότητα του Hazanavicius να δημιουργεί σκηνές ασπρόμαυρης ομορφιάς, χρησιμοποιώντας οπτικά τρικ και τις σκιές προς όφελός του. Στην τελική, το Artist, παρά το εξεζητημένο περιτύλιγμά του, αποτελεί μια ασφαλή feelgood επιλογή για όλη την οικογένεια, σαν τον κλασικό αμερικανικό κινηματογράφο. Δίκαιο.


O ξεναγός (4*/5)

Νομίζω ότι ελάχιστες ελληνικές ταινίες έχουν προσπαθήσει τελευταία να αφορούν την Ελλάδα ως οντότητα και όχι ως απλά χώρο εξέλιξης των γεγονότων, και σαφώς δεν εννοώ τις ταινίες εποχής. Το Wasted Youth προωθήθηκε ως μια ταινία για την κρίση που αποδείχθηκε αρκετά ανεπαρκής, η Χώρα προέλευσης παγιδεύτηκε στις υψηλές της προθέσεις (αν και η ανάγνωση του εθνικού ύμνου εξακολουθεί να είναι μια από τις πιο ισχυρές στιγμές της πρόσφατης ελληνικής φιλμογραφίας) ενώ το σινεμά του Λάνθιμου αφορά κάτι πιο οικουμενικό και ανθρώπινο.

Ο Ξεναγός, όμως, είναι όντως μία ταινία για την σύγχρονη Αθήνα και κατ' επέκταση την σύγχρονη Ελλάδα, η οποία είναι παγιδευμένη ανάμεσα στην εικόνα που έχει η ίδια για τον εαυτό της, στο Οιδιπόδειο που έχει έμφυτο (όπως επισημαίνει ο Αμερικανός φοιτητής) και στην εικόνα που έχει για εκείνη ο υπόλοιπος κόσμος. Φορέας όλης αυτής της αναζήτησης ταυτότητας είναι ο Ιάσωνας, που μαζεύει ένα μάτσο ξένων φοιτητών Erasmus από την Θεσσαλονίκη για να τους κατεβάσει για ένα δεκαήμερο τουρ στην αρχιτεκτονική Αθήνα του σήμερα, ή τουλάχιστον έτσι νομίζει.

Φρέσκος, νεανικός αλλά και με πλήρη επίγνωση του τι θέλει να κάνει, ο Ξεναγός του Ζαχαρία Μαυροειδή μπορεί να υστερεί από άποψη production values, αλλά αποζημιώνει σε γραφή, διάθεση και ειλικρίνεια. Εξαιρετικός και ο Ιάσωνας του Μιχάλη Οικονόμου, ο μπερδεμένος ξεναγός του τίτλου, που προσπαθεί να ξεμπλέξει τον εαυτό του από τους προσωπικούς του δεσμούς σε απόλυτη αντιστοιχία με την Ελλάδα του σήμερα. 


In Time (1*/5)

Κάπου στο μέλλον της γενετικής επιστήμης και της επιστημονικής ανακάλυψης, χρηματική μονάδα είναι ο χρόνος και όλες οι αγοραπωλησίες γίνονται με ανταλλαγή λεπτών, ωρών ή και ημερών ολόκληρων. Όταν ο χρόνος τελειώνει, τελειώνει και η ζωή ακόμα κι αν είσαι ο Justin Timberlake ή η Amanda Seyfried, κι ας είσαι καταραμένη από τσιγγάνα μάγισσα να παίζεις με ένα νεκρό ζώο που περνιέται για περούκα στο κεφάλι.

Το In Time είναι το ακριβές παράδειγμα ταινίας όπου όλα σαν ιδέα φαίνονται ιδανικά αλλά στην πορεία πάνε λάθος. Λαμπεροί πρωταγωνιστές (βαρετοί όσο δεν πάει), ηθικά διλήμματα περί ζωής (απόλυτα στερεοτυπική αντιμετώπιση), δυστοπικό σκοτεινό μέλλον (copy paste από χίλιες άλλες παρόμοιες ταινίες). To In Time είναι ο μακρινός ξάδερφος του βασικού μοντέλου blade runner αλλά χωρίς το απαραίτητο λάδωμα στα γρανάζια. Όλα είναι τόσο Hollywood 101, αλλά χωρίς την απόλαυση (αυτό θέλει προσπάθεια). Κοινώς, μας τα'παν κι άλλοι, και του χρόνου με υγεία.


Dream House (1*/5)

Δεν γίνεται να μην υπάρχει κάθε χρόνο μία ταινία όπου "οικογένεια μετακομίζει σε φαινομενικά ειδυλλιακό σπίτι που κρύβει θανάσιμο μυστικό". Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό καθώς αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η εκτέλεση της συνταγής που μπορεί είτε να έχει θεαματικά αποτελέσματα (πχ The Others, El orfanato, A tale of two sisters) είτε να είναι μια απόλυτη καταστροφή... εχμ, Dream House. Το πρόβλημα είναι ότι στο Dream House η ταινία παθαίνει ...κρίση ταυτότητας, ξεχνά οποιαδήποτε αίσθηση ατμόσφαιρας είχε καταφέρει στην αρχή, καταφεύγει σε φθηνά σοκ και αδικαιολόγητες εξελίξεις και  μετατρέπει τους πρωταγωνιστές της σε καρικατούρες. Κρίμα για την συγκέντρωση συμπαθών γενικά ηθοποιών (o Daniel Craig μου ήταν πάντα κάπως δύσπεπτος) αλλά κυρίως θλίψη για την κατάληξη του σκηνοθέτη Jim Sheridan.


The Help (3.5*/5)

H Emma Stone δεν υπάρχει αντίρρηση ότι είναι μια ικανότατη ηθοποιός και αυτό φάνηκε περίτρανα πέρυσι με το Easy A της. Καθώς ετοιμάζεται να γίνει σούπερ σταρ με τον ρόλο της Gwen Stacy στο επερχόμενο Amazing Spider-man, συνεχίζει και στην τελευταία της ταινία τις καλές επιλογές, που την ξεχωρίζουν από τον σωρό των στάρλετ της Αμερικής και τραβούν τα φώτα της προβολής πάνω της.

Την δεκαετία του 1960, η Skeeter (Emma Stone) αποφασίζει ωθούμενη από τα προσωπικά της βιώματα να γράψει ένα βιβλίο που θα αποτυπώνει την ζωή των μαύρων υπηρετριών στα λευκά νοικοκυριά μιας μικρής πόλης του Μισισιπή. Για να το πετύχει αυτό θα χρειαστεί τις μαρτυρίες αρκετών φοβισμένων υπηρετριών, οι οποίες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν στην συνέχεια την κατακραυγή όλου του πληθυσμού και κυρίως των πλουσίων κυριών, τις οποίες, κατά κανόνα, οι ίδιες μεγάλωσαν. Σύμμαχος σε αυτή της την προσπάθεια είναι η Aibileen (Viola Davis), η οποία είναι και η πρώτη που δέχεται να συμμετέχει στην συγγραφή του βιβλίου της Skeeter, εξαιτίας των προσωπικών την τραυμάτων.


Χωρίς να αποφεύγει κάποιες φορές την σχηματοποίηση των καταστάσεων, το The Help παραμένει μέχρι το τέλος αρκετά ισορροπημένο, ιδίως αν σκεφτεί κανείς τους κινδύνους που κρύβει μία τέτοια ταινία. Το κύριο συστατικό της επιτυχίας είναι το φωτεινό (μέρες που είναι) cast, που παραδίδει ζεστές ανθρώπινες ερμηνείες και δημιουργεί χαρακτήρες προσιτούς και δικαιολογημένους μέσα στην όλη αντιπαλότητα της κατάστασης. Εκτός από τις Stone και Davies, οι  Octavia SpencerBryce Dallas Howard και η (προσωπική αγαπημένη) Jessica Chastain ξεπερνούν το στερεότυπο και προβάλουν την ψυχή των χαρακτήρων τους. Όλα αυτά είναι υπέρ του νεαρού, πρώην ηθοποιού, σκηνοθέτη Tate Taylor και μένει πλέον να δούμε πόση δύναμη θα έχει η ταινία στην κούρσα των βραβείων (για καθαρά στατιστικούς λόγους).


Jane Eyre (2.5*/5)

"You think because I am poor, plain, obscure and little, that I have no heart?" Στην ιστορία, μόνο δύο άτομα είπαν την παραπάνω φράση. H Jane Eyre και η Ματίνα Μανταρινάκη (ναι, η γνωστή). Βέβαια, η πρώτη τα κατάφερε σαφώς καλύτερα και αυτό γίνεται προφανές από τις συνεχείς μεταφορές του ομώνυμου βιβλίου στον κινηματογράφο. Η Mia Wasikowska ντύνεται την Jane Eyre, διοχετεύει τις ανησυχίες της και είναι ικανότατη στον σημαντικό αυτό ρόλο της καριέρας της. Το κυριότερο πρόβλημα της ταινίας εξάλλου δεν είναι στους ηθοποιούς (Fassbender φανς, μείνετε ήσυχοι). Το κυριότερο ντεφό είναι οι ατυχείς επιλογές του σκηνοθέτη, που επιλέγει να δώσει βάση στο ρομάντζο της ιστορίας, ξεπετώντας με συνοπτικές διαδικασίες την προσωπική ιστορία της Jane Eyre και τις κακουχίες που υπέστη μέχρι να φτάσει στην πολυπόθητη κάθαρση του ρόλου. Ειδική μνεία, ωστόσο, αξίζει ο συνθέτης Dario Marianelli, που παραδίδει ένα από τα πιο εντυπωσιακά score της χρονιάς που τελειώνει.


Άλπεις (4*/5)

Ο Γιώργος Λάνθιμος εξακολουθεί να δημιουργεί αντιδράσεις και να διχάζει τις εντυπώσεις με την τρίτη ταινία της φιλμογραφίας του, τις Άλπεις. Συγκεντρώνοντας κατά κάποιον τρόπο το all star cast του σύμπαντός του (τον Σερβετάλη της Κινέττας, την Παπούλια του Κυνόδοντα και την Labed του Attenberg, όπου συμπρωταγωνιστούσε κι εκτελούσε χρέη συμπαραγωγού) αποδεικνύει ότι έχει μια διακριτή φωνή στον παγκόσμιο κινηματογράφο και ότι δεν είναι one trick pony, όσο κι αν θέλουν να τον παρουσιάζουν έτσι οι επικριτές του. Ναι, υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στις ταινίες αλλά ομοιότητες που πρέπει να υπάρχουν ώστε να γίνεται κατανοητή η ταυτότητα του κοινού δημιουργού, όπως συμβαίνει και με όλους τους δημιουργούς του διεθνούς στερεώματος. Εξάλλου, οι διαφορές στην προσέγγιση της κάθε ταινίας είναι απολύτως ξεκάθαρες και δεν στέκουν επιχειρήματα περί ανακύκλωσης και έλλειψης ιδεών.

Οι Άλπεις είναι μια εταιρία, όπου οι εμπλεκόμενοι αναλαμβάνουν να αντικαταστήσουν νεκρούς ανθρώπους στην καθημερινή συναναστροφή τους με τις οικογένειές τους, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ θάνατος και σαν να πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Οι κανόνες λειτουργίας των Άλπεων είναι αυστηροί και σαφείς και αν κανείς τους παρακούσει θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες. Τα πράγματα αρχίζουν να παρεκτρέπονται όταν η μία της ομάδας (Αγγελική Παπούλια) αποφασίζει να αναλάβει μια δουλειά χωρίς να ενημερώσει τον αρχηγό (Άρης Σερβετάλης), ενώ η πιο πρόσφατη προσθήκη της ομάδας (Arianne Labed) επιμένει να συνεχίσει την εκπαίδευσή της με "κάτι πιο ποπ".

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο καλοδουλεμένο είναι το σενάριο της ταινίας των Λάνθιμου και Φιλίππου (ο οποίος Φιλίππου ετοιμάζεται για την πρεμιέρα του L στο διεθνές διαγωνιστικό του Sundance) και πώς, στο τέλος, όλες οι λεπτομέρειες που έχει αφήσει να διαφανούν συνθέτουν ένα ομοιογενές σύνολο. Σε αυτό βέβαια βοηθούν και οι ερμηνείες των ηθοποιών, που είναι σε πλήρη εναρμόνιση με την γενική θεώρηση του Λάνθιμου. Ειδικά η Παπούλια παραδίδει μια ερμηνεία τρομακτική κι ευαίσθητη ταυτόχρονα, χωρίς να γίνεται προφανείς οι μηχανισμοί της δουλειάς της. Ο δε Σερβετάλης παραμένει αστείος αλλά απόλυτα απειλητικός ενώ η Labed σπάει τον τέταρτο τοίχο σατιρίζοντας τον εαυτό της και τις δυσκολίες της με την ελληνική πραγματικότητα μέσα από τον χαρακτήρα της.


To παιδί με το ποδήλατο (Le gamin au velo) (3*/5)

Για την ταινία, που προβλήθηκε σε πρεμιέρα στα πλαίσια του 52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης εδώ.


Tyrannosaur (4*/5)

Περισσότερες πληροφορίες εδώ. Ο Τυραννόσαυρος ήταν και οι αγαπημένη ταινία των τουητεράδων σινεφίλ, όπως αποδείχθηκε εδώ.


Faust (3*/5)

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...