Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Νορβηγία του Γιάννη Βεσλεμέ (3,5*/5)

Οι ταινίες είδους δεν είναι και το φόρτε της ελληνικής κινηματογραφίας. Η πρόσφατη τάση των "παράξενων" ταινιών, η οποία αγκαλιάστηκε από τα Φεστιβάλ του εξωτερικού αλλά ακόμα δεν έχει επικοινωνήσει με το ελληνικό κοινό (παρά το γεγονός ότι αρκετές από αυτές είναι όντως καταπληκτικές), δεν άφησε και πολλά περιθώρια στο να αναπτυχθεί κάτι διαφορετικό, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αφορά εξίσου, ενδεχομένως, τα κοινωνικά προβλήματα αλλά να είναι και μέρος ενός φανταστικού σύμπαντος, όπου μερικές αλήθειες μπορούν να ειπωθούν πιο εύκολα και περισσότερο δημιουργικά. Ευτυχώς, η "Νορβηγία" του Γιάννη Βεσλεμέ επιχειρεί να κάνει κάτι που δεν έχουμε δει τελευταία στον ελληνικό κινηματογράφο και να παντρέψει υπαινικτικά τα προβλήματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας μέσα από την ιστορία ενός βρικόλακα στην Αθήνα της δεκαετίας του 1980, του οποίου η καρδιά θα πάψει να χτυπάει αν σταματήσει… να χορεύει!


Πρώτη νίκη τού φιλμ, το αισθητικό του κομμάτι. Ο Βεσλεμές έξυπνα ξεπερνά τους φυσικούς περιορισμούς τού budget, χρησιμοποιώντας μακέτες αντί πανοραμικών αστικών πλάνων, ψεύτικα τρενάκια αντί κανονικών σιδηροτροχιών και ελλειπτικά σκηνικά, που γεμίζουν καπνό, ομίχλη και neon φώτα. Εξάλλου, το σύμπαν του τοποθετείται στην Αθήνα τού 1980 αλλά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (και της ιδιοφυούς χρήσης τού Μάρκου Λεζέ και της… κληρονομιάς της "φιλμογραφίας" του), δεν υπάρχει κάτι το οποίο, ουσιαστικά, περιορίζει την ταινία αποκλειστικά σε εκείνο το χρονικό πλαίσιο, γεγονός που, τελικά, δεν είναι και τόσο τυχαίο (όπως μαρτυρά η εξέλιξη της ιστορίας). Αυτό σε συνδυασμό με την προσεγμένη ψηφιακή φωτογραφία και την ηλεκτρονική μουσική, που εμπνέεται από τις cult επιρροές τού σκηνοθέτη (τη μουσική την υπογράφει ο ίδιος, με τη μουσική του persona ως Felizol), δημιουργούν έναν κόσμο που χαίρεσαι να βλέπεις στη μεγάλη οθόνη, ακόμα κι όταν την πλημμυρίζει… πολύχρωμο αίμα.

Δεύτερη νίκη αποτελεί το επιτυχημένο καστ, που από το Ζανό τού Βαγγέλη Μουρίκη (άλλη μία τρανή απόδειξη ότι απλά χρειάζεται έναν ικανό χαρακτήρα για να μεγαλουργήσει - κρατήστε, επίσης, υπόψη και αυτό) και τη femme fatale της Αλεξίας Καλτσίκη (η οποία γεμίζει την οθόνη όχι μόνο με την παρουσία της αλλά και με την εκπληκτική χροιά τής φωνής της) μέχρι τους υποστηρικτικούς ρόλους τού Μάρκου Λεζέ, του Νορβηγού συνοδού και του… τελικού χαρακτήρα (δεν αποκαλύπτω τίποτα), δημιουργούν συνολικά ένα αποτέλεσμα που ισορροπεί ανάμεσα στη σάτιρα, το cult και την pop, αντιμετωπίζοντας "ελαφρώς" σοβαρά αλλά όχι σοβαροφανώς το θέμα του. Η μεγαλύτερη νίκη της ταινίας, όμως, είναι ότι καταφέρνει απρόβλεπτα (μέσω της αποκάλυψης της τρίτης πράξης της) να αναδειχτεί σε επίκαιρο, κοινωνικά αφυπνισμένο φιλμ, που χρησιμοποιεί το genre περιτύλιγμά του για να μιλήσει για το σήμερα με υπόγειο αλλά πιο άμεσο τρόπο (από το "A blast", φερ’ ειπείν), αποδεικνύοντας ότι το επονομαζόμενο "weird wave" δεν είναι μονόδρομος! Η "Νορβηγία" χρησιμοποιεί επιδέξια τις μεταφορές της και το φινάλε της είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό.

Υπάρχει, όμως, και ένα σημαντικό αλλά. Παρά τη φροντίδα της και το αναμφισβήτητο πάθος της, η "Νορβηγία" δεν μπορεί να αποκρύψει το γεγονός ότι η ιστορία της δεν είναι αρκετή για να καλύψει τα 75 λεπτά τής διάρκειάς της, κάνοντας φανερή την ανάγκη για παρακάμψεις και τεχνάσματα, που όσο φιλικά κι αν είναι στο μάτι, δεν προχωρούν μπροστά την αφήγηση. Ολόκληρη σχεδόν η δεύτερη πράξη είναι μια ξενάγηση στη μυθολογία του κόσμου της, χωρίς προφανή προορισμό αλλά με αναμφισβήτητο γούστο, κάτι που καλύπτει τεχνηέντως τα ελαττώματά της, τονίζοντας την εικαστική της δύναμη. Παρόλα αυτά, ο Βεσλεμές δίνει υπόσχεση για το μέλλον και αποδεικνύει ότι μπορείς να αλλοιώσεις τη φόρμουλα, παραμένοντας ταυτόχρονα επίκαιρος σχολιαστής. Εξάλλου, στη χαρακτηριστική ερώτηση της ταινίας, "Βρικόλακας είσαι, ρε μαλάκα, ή ποιητής;", η σωστή απάντηση πρέπει να είναι… "Και τα δύο". (3.5*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...