Είναι αναζωογονητικό να βλέπεις ένα φιλμ να προσεγγίζει το αιώνιο θέμα της αγάπης με φρέσκια οπτική και ακομπλεξάριστη προσέγγιση. Ειδικά όταν το εν λόγω φιλμ καταφέρνει να πλασάρει την ελεύθερη απόδοση της αυτοκτονίας τού ποιητή Χάινριχ φον Κλάιστ, το 1811 στο Βερολίνο του ρομαντισμού, ως μια παραμορφωμένη κομεντί ειδυλλίου στην οποία ο ποιητής αναζητά μια κοπέλα που θα τον ερωτευτεί τόσο πολύ ώστε… να τον συνοδεύσει στο θάνατο, καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι πιο περίεργα!
Στο "Amour Fou", η Χάουσνερ έχει την ευκαιρία να να στήσει ένα σουρεαλιστικό, "ρομαντικό" παραμύθι, όπου η παράνοια φαίνεται λογική και η σοβαρότητα είναι μόνο ένα λεπτό κάλυμμα της κραυγαλέας ειρωνείας, όσο ο ποιητής αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στις δύο κύριες διεκδικήτριες της "καρδιάς" του, με την επιθυμία του "να ενωθούν μαζί στο θάνατο" να γίνεται όλο και μεγαλύτερη και να προκαλεί άβολα γέλια, τα οποία στην πορεία γίνονται όλο και πιο αβίαστα. Για την ακρίβεια, δεν μπορείς να διαχωρίσεις ακριβώς την στιγμή που συνειδητοποιείς πως τα επί της οθόνης δρώμενα είναι απλά... ξεκαρδιστικά, μην μπορώντας να κάνεις τίποτα άλλο από το να παραδοθείς στην παράλογη οπτική τους, χωρίς αναστολές ή και ενοχές.
Γιατί τα πάντα συνηγορούν σε αυτό: από τα "κλινικά" tableaux vivants, που απαρτίζουν την κύρια αλληλουχία των σκηνών (τα οποία σφύζουν από χαριτωμένες λεπτομέρειες, όπως ο ακίνητος σκύλος παρατηρητής), και τις διαρκείς επαναλήψεις των ίδιων σκηνών σε παραλλαγές (όπως τα συνεχή κοντσέρτα του πιάνου και τις συζητήσεις με ένα ποτήρι τσάι στο χέρι), που αποτυπώνουν το αδιέξοδο της καθημερινότητας, μέχρι την υπερβολή του πόνου της αγάπης (δεν έχει ακουστεί ποιο βαθύ "Αχ" στην μεγάλη οθόνη τελευταία ούτε έχει υπολογιστεί με μεγαλύτερη ακρίβεια ο αριθμός των σκέψεων που αναλογούν στην αγάπη - "Σας σκέφτομαι τουλάχιστον κάθε δεύτερη σκέψη μου") και τις σιωπηλές περιπλανήσεις στο δάσος που διακόπτονται από ένα παραπάτημα, που εκτονώνει όλη την συσσωρευμένη χιουμοριστική παραξενιά, όλα μα όλα συνωμοτούν για να σου προσφέρουν την πιο εκκεντρική εμπειρία που έχεις βιώσει τελευταία στην κινηματογραφική αίθουσα.
Φυσικά, η απόλυτα στυλιζαρισμένη φύση της ταινίας και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, καθώς και η απόλυτα σκοτεινή της φύση, καλά κρυμμένη πίσω από μια χαζοχαρούμενη επίφαση, θα ενοχλήσουν μερικούς και θα φανούν εξαιρετικά αστεία σε άλλους (συμβαίνει σε όλα τα "ιδιαίτερα" φιλμ), όμως, σε κάθε περίπτωση, το "Amour Fou" είναι μια ακόμη απόδειξη ότι δεν έχει πάντα σημασία τι ακριβώς λες, αλλά πώς το λες και τι μέσα χρησιμοποιείς. Και ένα τέτοιο φιλμ, εξ ορισμού, οφείλεις να το θαυμάσεις, ειδικά όταν χρησιμοποιεί την έννοια της αγάπης ως αντιπερισπασμό για να μιλήσει ουσιαστικά για το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής. (4*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου