Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

#tiff55 Review: Phoenix του Κρίστιαν Πέτσολντ (3,5*/5)

Το "Phoenix" είναι, αισίως, η έκτη συνεργασία του Christian Petzold με την Nina Hoss (μετά και την πρόσφατη "Barbara"), η οποία εξακολουθεί να διαπραγματεύεται με τις ανοικτές πληγές του γερμανικού παρελθόντος, αυτή την φορά ακολουθώντας μια επιβιώσασα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η οποία επιστρέφει με νέο πρόσωπο για να ξαναβρεί τον σύζυγό της, για τον οποίο υπάρχει η υποψία ότι εκείνος ήταν που την πρόδωσε. Παρόλα αυτά, η ταινία δεν ακολουθεί ακριβώς αυτό που περιμένεις και, ήδη μετά το πρώτο ημίωρο, γίνεται μια πρωτότυπη εξερεύνηση της ταυτότητας, της εικόνας και της μνήμης, που, απρόσμενα, την μετατρέπει σε κάτι αληθινά συγκινητικό και προσωπικό!

Γιατί τον Petzold δεν τον αφορά καν το ευρύτερο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο, παρά απλά και μόνο η ιστορία Νέλι και, για αυτόν ακριβώς τον λόγο, επιστρέφει ξανά και ξανά στην ίδια περιοχή του Βερολίνου, όπου υπάρχει το piano bar "Phoenix" και τα ερείπια του σπιτιού της, γεμάτα υπολείμματα από την προηγούμενη ζωή της και φωτογραφίες που έχουν πάνω σημαδεμένους τους νεκρούς και τους προδότες, αγνοώντας κάθε άλλη γωνιά της πόλης. Γι΄αυτό και μόλις μπαίνει στην αφήγηση και ο άντρας της Νέλι, η ιστορία επικεντρώνεται μόνο στους δυο τους και την απρόσμενη τροπή που παίρνει η συνάντησή τους, η οποία οδηγεί σε ένα σαφώς πιο ενδιαφέρον δεύτερο μισό, που έχει αληθινή ψυχή, ανάγοντας κάθε άλλο πρόσωπο που εμφανίζεται στην οθόνη σε απλό κομμάτι του περιβάλλοντος.

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ενσαρκώσεις της Nina Hoss στο φιλμικό σύμπαν του Petzold, εδώ ο χαρακτήρας της είναι εύθραυστος και τραυματισμένος, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, παγιδευμένος ανάμεσα στο ανύπαρκτο πλέον παρελθόν του και το ανοιχτό αλλά αβέβαιο μέλλον του, χωρίς να μπορεί να αποφασίσει αν θέλει να μείνει στάσιμος ή να προχωρήσει μπροστά. Ουσιαστικά, η Hoss ερμηνεύει δύο διαφορετικές εκδοχές της Νέλι: την επιζήσασα μετά την τραγωδία και την εικόνα της παλιάς Νέλι, όπως προσπαθεί να την επανακτήσει ο τωρινός εαυτός της. Αυτό της δίνει την ευκαιρία να καλύψει μεγάλο ερμηνευτικό εύρος, από την τρεμάμενη perosna της αρχής μέχρι το φάντασμα της βαμπ τραγουδίστριας, με μεγαλύτερο νικητή φυσικά τον θεατή που την απολαμβάνει.

Έξυπνα η ταινία αποφεύγει τους περιττούς αντιπερισπασμούς (και συνετά, καθώς μία παράπλευρη ιστορία επιστροφής στο Τελ Αβίβ μοιάζει παράταιρη και γενικόλογη) για να επικεντρωθεί στην σχέση ανάμεσα στους δύο πρώην συζύγους και να παίξει με τις υποψίες, τις επιθυμίες και τις αλήθειες που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε. Το δε κλείσιμο του φιλμ είναι τόσο χρονικά ακριβές που αναιρεί όλες τις ενστάσεις για την κάπως αργή αρχή. Η τελική σκηνή, εξάλλου, σφύζει από τόση ενέργεια και γοητεία που είναι αδύνατον να μην του παραδοθείς αλλά και να του κακιώσεις που σε εγκαταλείπει ακριβώς την στιγμή που θα ήθελες να δεις κι άλλο. Τελικά, όπως και στην ταινία, η Νέλι της Nina Hoss είναι καταδικασμένη να επιβιώσει μέσα στην μνήμη. (3,5*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...