Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Η φυλή / The tribe του Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκιι (4*/5)

Έχοντας κερδίσει το μεγαλύτερο βραβείο στην εβδομάδα κριτικής των Καννών (μαζί με το τελείως διαφορετικό αλλά, επίσης, τρομερά ενδιαφέρον "It follows") και έχοντας ως στοιχείο διαφοροποίησης το γεγονός ότι η ταινία είναι γυρισμένη αποκλειστικά στην νοηματική, χωρίς υποτίτλους ή επιπλέον επεξηγήσεις πέρα από τις ίδιες της εικόνες, το "The Tribe" από την αρχή σημειώθηκε ως ένας από τους πιο δυνατούς τίτλους του διαγωνιστικού του φεστιβάλ, κανείς, όμως, δεν περίμενε τα ουρλιαχτά, τις αποχωρήσεις, το έντονο χειροκρότημα και την… λιποθυμία που χαρακτήρισε την προβολή του. 


Όχι βέβαια χωρίς λόγο, καθώς το φιλμ σταδιακά αποκτά όλο και περισσότερη ορμή, ξεκινώντας ως παραλλαγή στο μοτίβο του γουέστερν (όπου ένας εξωτερικός παράγων παρεισφρέει σε μια κλειστή και με δικούς της κανόνες κοινότητα) για να γίνει μια ιστορία προσωπικής εκδίκησης, όλο και πιο σκληρή, όλο και πιο άγρια, όλο και πιο κτηνώδη, όπου τίποτα δεν εξηγείται με τα λόγια παρά με τα μάτια και τις αγωνιώδεις αναπνοές. O κόσμος του φιλμ μπορεί να μην έχει ακουστική δύναμη, όμως, από ένα σημείο και μετά νιώθεις ότι ακούς τα πάντα, με μια ένταση που, μέσα στο μυαλό σου, ακούγεται εκκωφαντική.

Ο Σλαμποσπίτσκιι εξάλλου δεν βιάζεται να κόψει τις σκηνές του παρά αφήνει την κάμερα να καταγράφει αυτή την κοινότητα με λεπτομέρεια, μια κοινότητα η οποία στην αρχή μοιάζει διαφορετική για να αποδειχτεί στην συνέχεια απλά ενδεικτική ολόκληρης της ανθρωπότητας, όπου τα ένστικτα, οι επιθυμίες και οι επιδιώξεις δεν χρειάζονται καν μετάφραση. Άλλοτε με την κάμερα στο χέρι να καταγράφει τον περιβάλλοντα χώρο (πολλές φορές προετοιμάζοντας την επερχόμενη "έκρηξη") και άλλοτε σταθερά προσηλωμένη στην αποπνικτική αλήθεια, ο σκηνοθέτης δεν σου επιτρέπει να τραβήξεις αλλού το μάτι παρά σε κάνει αναγκαστικό συμμέτοχο αυτής της πραγματικότητας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η σκηνή που προκάλεσε και την λιποθυμία είναι μια σκηνή όπου η κάμερα για αρκετά λεπτά δεν πραγματοποιεί την παραμικρή κίνηση, παρά παρακολουθεί την ηρωίδα αποστασιοποιημένα και με αυστηρότητα (παρεμπιπτόντως, αυτή είναι και η μόνη όπου ακούγεται ουσιαστικά φωνή!). Ο Σλαμποσπίτσκιι δεν αρνείται την κυνικότητά του, δεν διστάζει να τιμωρήσει τους πρωταγωνιστές του και δεν δέχεται να τους δώσει ελαφρυντικά. Από την στιγμή, που ξεκινά η κατάβαση στον κόσμο του, γνωρίζεις ότι η πορεία των πραγμάτων, όποια κι αν είναι τελικά, δεν πρόκειται να έχει αίσιο τέλος για όλους.

Σε αυτή του την προσέγγιση, το φιλμ παρασύρεται προς το τέλος και εμφανίζει μια υπερβολή στην βία του, κάτι το οποίο αποτελεί και την μοναδική μου ένσταση, καθώς με αυτό τον τρόπο κινδυνεύει να αποσπάσει την προσοχή από το πραγματικό επίκεντρο της ιστορίας (το οποίο παραμένει ξεκάθαρα κοινωνιολογικό) και να δώσει αφορμή για σχόλια τύπου "βία για την βία". Μια προσεκτικότερη παρατήρηση, όμως, θα αποκαλύψει την αληθινή εικόνα, που τρομάζει γιατί πολύ εύκολα επεκτείνεται σε κάθε είδους κοινότητα. Το "The Tribe", μπορεί να αφορά επιφανειακά έναν κόσμο ξένο, όμως, τελικά, το μόνο που κάνει είναι να απεικονίζει μια σκοτεινή κοινωνία στα πιο βασικά, δομικά, υλικά της, και αυτό είναι το πιο τρομακτικό από όλα. (4*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...