Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Λευκός θεός / White God του Κόρνελ Μούντρουτσο (2*/5)

Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς το γεγονός ότι ο Κόρνελ Μούντρουτσο μπορεί να συνθέτει εντυπωσιακές, απόλυτα κινηματογραφικές εικόνες. Από την (κυριολεκτική) όπερα της Johanna και την ποιητική διάθεση των εικόνων του Delta έως τους εντυπωσιακούς καμβάδες του Tender Son - The Frankenstein project, κάθε κάδρο των φιλμ του Μούντρουτσο έχει μια τραχιά, υποβλητική γοητεία που σε προκαλεί να θέλεις να ανακαλύψεις ολόκληρη την φιλμογραφία του. Η αρχική σκηνή του White God, με τα δεκάδες σκυλιά να τρέχουν με μανία στους εγκαταλελειμένους, σχεδόν μετα-αποκαλυπτικούς, δρόμους της πόλης καταδιώκοντας ένα νεαρό κορίτσι, έρχεται να επιβεβαιώσει την μαεστρία του στην εικαστική αρτιότητα των εικόνων. Ταυτόχρονα, όμως, το White God είναι και η ταινία που ξεγυμνώνει μια και καλή την σεναριακή αδυναμία του, αποκαλύπτοντας ότι, δυστυχώς, ο Μούντρουτσο δεν γνωρίζει πώς να χειριστεί ουσιαστικά τις πρωτότυπες κατά τα άλλα ιδέες του στην εξέλιξη του σεναρίου του.

Το White Wod ξεκινά ως η απλή ιστορία ενός κοριτσιού και του σκύλου του, που χωρίζονται για να ξεκινήσει ο καθένας την δική του Οδύσσεια μέχρι να ξανασυναντηθούν. Στην πορεία, η μικρή Λίλι θα κάνει την προσωπική της επανάσταση, θα έρθει σε σύγκρουση με τον πατέρα της και τον δάσκαλο της μουσικής της και θα αναζητήσει με πάθος τον Χάγκεν της, ένα ημίαιμο λαμπραντόρ-σάρπεϊ, το οποίο βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο επειδή, στον κόσμο της ταινίας, σαν μια παραλλαγή young adult λογοτεχνίας, τα ημίαιμα σκυλιά όχι μόνο φορολογούνται αλλά, ουσιαστικά, καταδιώκονται. Ταυτόχρονα, ο Χάγκεν θα ανακαλύψει μόνος του το σκληρό πρόσωπο του κόσμου, θα μπλέξει σε ένα σκοτεινό κύκλωμα κυνομαχιών (θεματικά, το φιλμ συγγενεύει πολύ με το Sivas), θα αποκαλύψει τα φονικά του ένσικτα και θα επαναστατήσει κι εκείνος με την σειρά του, ως άλλος Σίζαρ από τον Πλανήτη των Πιθήκων!

Φυσικά, ο Μούντρουτσο δεν κρύβει το γεγονός ότι η υπόθεση ουσιαστικά ανάγεται στην δική μας πραγματικότητα, ούτε απορρίπτει το γεγονός ότι στην βάση της η ταινία μιλάει για τις κοινωνικές αδικίες, την έλλειψη ισότητας και τα κτηνώδη ένστικτα. Το κακό είναι ότι όχι μόνο δεν το κρύβει αλλά μοιάζει να το βροντοφωνάζει σε κάθε μα κάθε σκηνή, κάτι που τελικά κάνει την ταινία όχι μόνο προφανή αλλά και αφελή. Τα διδακτικά κοντινά στα πρόσωπα των ηθικών αυτουργών, η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, η θορυβώδης μουσική στις έντονες σκηνές και οι αναμενόμενες (έως και κλισέ) ανατροπές δεν βοηθούν την εξαιρετικά καλογυρισμένη ταινία να σπρώξει κάτω από το χαλί τις αδυναμίες της, και κυρίως το γεγονός ότι χειρίζεται χονδροειδώς πολύ ενδιαφέρονται κοινωνικά θέματα. Ακόμα και το ίδιο το σενάριο μοιάζει να κάνει κύκλους χωρίς να θέλει να αποφασίσει να δώσει μια ουσιαστική κατεύθυνση στην ιστορία, κάνοντάς το φιλμ να μοιάζει υπερβολικά εκτενές και γεμάτο περιττές σκηνές ή τουλάχιστον σκηνές που επαναλαμβάνονται (όπως οι συνεχείς αντιδράσεις των σκύλων στην μουσική ή οι ατέλειωτες στιγμές εκδίκησης των τετράποδων).

Και είναι πραγματικά κρίμα να συμβαίνει αυτό σε μία ταινία που αντιλαμβάνεσαι ότι χρειάζεται ικανότητα για να γυριστεί και η οποία αποτελείται μεμονωμένα από σκηνές απείρου κάλλους. Ίσως θα έπρεπε ο Μούντρουτσο να αρχίσει να υπολογίζει και σενάρια άλλων στα επόμενα σκηνοθετικά του σχέδια γιατί προς το παρόν μοιάζει ανίκανος να δημιουργήσει στρωτές ιστορίες γύρω από πραγματικά πρωτότυπες ιδέες (κάτι που συνέβη και στην προηγούμενη ταινία του, που ανεπιτυχώς άντλησε έμπνευση από τον Frankenstein της Mary Shelley).

Πάντως, ο Χάγκεν του φιλμ ενδεχομένως να είναι και ο πιο ολοκληρωμένος χαρακτήρας της καριέρας του Μούντρουτσο, ο οποίος, σε αντίθεση με τους ανθρώπινους χαρακτήρες, ακολουθεί ένα κανονικό προσωπικό arc μέχρι να ξανασυναντήσει το πρώην αφεντικό του αλλαγμένος και πλέον με τις εμπειρίες που το έλλειπαν. Τα ενδιάμεσα στάδια-επεισόδια της διαδρομής του ίσως είναι λίγο παραπάνω random από όσο θα έπρεπε, δίνουν, όμως, την ευκαιρία στους κλασικούς ηθοποιούς της φιλμογραφίας του σκηνοθέτη να πραγματοποιήσουν εκτενή (ή και όχι, blink and you'll miss την εμφάνιση της Orsolya Tóth) cameo, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Μούντρουτσο. Στην τελική, ο Λευκός Θεός μπορεί να μην ταράξει την πίστη σου, όμως, σίγουρα θα γεμίσει το μυαλό σου εντυπωσιακές εικόνες. Αν, όμως, δεχτεί κάποιος ότι ο ουσιαστικός σκοπός του ήταν να προβληματίσει, μάλλον η αποστολή του πρέπει να θεωρηθεί αποτυχημένη. (2*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...