Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

#Tiff55 Review: Η ζωή που κυλά / Still the water της Ναόμι Καουάσε (3*/5)

Ήδη από τις πρώτες εικόνες της θάλασσας και των κυμάτων, αντιλαμβάνεσαι ποιος είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής του Still the water. Η θάλασσα και η δύναμη του νερού παραμένει ο κινητήριος άξονας της ταινίας και η διαρκής σταθερά αναφοράς, ακολουθώντας την πορεία των δύο νεαρών χαρακτήρων μέχρι να καταλήξουν περισσότερο σίγουροι για τον εαυτό τους, παρά την απώλεια που καλούνται να αντιμετωπίσουν στην πορεία. Η διαδρομή τους θα μπορούσε κάλλιστα να συνοψιστεί στο αρχικό και το τελικό πλάνο, όμως, στο ενδιάμεσο υπάρχουν τόσα πολλά μικρά πράγματα που αποκτούν σημασία, κάνοντας τελικά το Still the water πολύ μεγαλύτερη ταινία, από όσο αρχικά φαίνεται.


Η Kawase, εξάλλου, καταφέρνει να αποτυπώσει με την κάμερά της τις μικρές, ήσυχες στιγμές που τελικά λένε τα περισσότερα για την ζωή, την αγάπη, τον θάνατο και την σχέση τους με την ίδια την φύση σε αντίθεση με την ίδια την ιστορία της, κάποιες φορές με τρόπο πολύ υποβλητικό, που σε επηρεάζει χωρίς να το καταλάβεις. Μπορεί να χρειάζεται χρόνος μέχρι να καταφέρει κάποιος να βυθιστεί πλήρως σε αυτό τον κόσμο, όμως, μόλις τα καταφέρει, διαπιστώνει πως η ειλικρίνεια της ταινίας είναι αφοπλιστική. Κατά κάποιον τρόπο, ολόκληρο το φιλμ φαίνεται σαν μια προσωπική εξομολόγηση ιδεωδών, άμεση, συγκινητική, που δεν προκαλεί αμφισβήτηση. Η υποβρύχια περιήγηση της νεαρής πρωταγωνίστριας, οι βόλτες με το ποδήλατο, η θρησκευτική τελετή πάνω από το κρεβάτι της άρρωστης μάνας είναι σκηνές που κρύβουν απεριόριστη δύναμη και ξεφεύγουν από ένα αυστηρό αφηγηματικό πλαίσιο για να πουν όχι τόσο μια ιστορία αλλά, ουσιαστικά, την αλήθεια. 

Δυστυχώς, η πλοκή που προσπαθεί να δώσει δομή σε όλα αυτά - ουσιαστικά μια ιστορία ενηλικίωσης απέναντι στην απώλεια, είτε αυτή αφορά έναν απόντα πατέρα ή την κυριολεκτική απώλεια της μάνας λόγω ασθένειας - είναι αρκετά σαθρή, χωρίς ισχυρές βάσεις, περισσότερο σχηματική παρά ουσιαστική και χωρίς σίγουρη κατεύθυνση, κάνοντας πολλές φορές προφανείς τις μεταφορές και μάλλον κυριολεκτικές τις ποιητικές εικόνες. Είναι σαν να η Kawase να πέφτει στην ίδια της την παγίδα προσπαθώντας να εξηγήσει αυτό που θέλει να πει, χωρίς αυτό να είναι ουσιαστικά απαραίτητο ή απλά να νιώθει την ανάγκη να σπρώξει αναγκαστικά την αφήγηση προς κάποια κατεύθυνση, ώστε να υπάρξει περισσότερο βεβιασμένη κατάληξη.

Μερικά πλάνα, όμως, κυρίως όσα έχουν να κάνουν με το υγρό στοιχείο σε οποιαδήποτε μορφή, έχουν τόση δύναμη που αναιρούν τις ενστάσεις και σε διατηρούν εντός προβολής μέχρι τέλους. Η Kawase έξυπνα αντλεί από την φιλοσοφία του τόπου της και τις παραδόσεις, για να τις μεταφέρει στο παρόν και να της ανάγει όχι σε κάτι παλιομοδίτικο αλλά σε κάτι διαχρονικό, που αξίζει να διατηρηθεί. Όπως και η ανάμνηση των γονιών που φεύγουν, μαζί με την χαμένη αθωότητα. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι μερικές φορές φλερτάρει με την αφέλεια, όμως, ποιος μπορεί να αντισταθεί σε κάτι τόσο προσωπικό; (3*/5)

Η ταινία προβάλλεται την Παρασκευή, 7 Νοεμβρίου στις 20:30 στην αίθουσα ΦΡΙΝΤΑ ΛΙΑΠΠΑ και σε επανάληψη την Κυριακή, 9 Νοεμβρίου στις 15:30 στην ίδια αίθουσα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...