Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Berlin Review: Queen of Earth του Alex Ross Perry

O Alex Ross Perry δεν πιστεύει πολύ στους ανθρώπους. Το σύμπαν του αποτελείται από ιδιοφυείς αλλά μισάνθρωπους χαρακτήρες και από προβληματικές αλλά άκρως κινηματογραφικές προσωπικότητες, που μπορεί να τις θαυμάζεις αλλά είναι αδύνατον να παραβλέψεις τις (στα όρια του εκνευρισμού) ιδιοτροπίες τους. Ταυτόχρονα, όμως, ο Perry έχει μια εκπληκτική ικανότητα να υπεραναλύει τις συμπεριφορές τους, να εξερευνά (εξαντλητικά) το βάθος κάθε αντίδρασής τους και , τελικά, να δημιουργεί πολυδιάστατους χαρακτήρες, που ξεπηδούν γεμάτοι ρεαλισμό από την οθόνη. Τώρα, τοποθέτησε τα παραπάνω στα πλαίσια ενός horror μελοδράματος και μόλις ξεκίνησες να αποκτάς μια ιδέα του βασιλείου της "Queen of Earth".


H Ginny (Katherine Waterston) και η Catherine (Elisabeth Moss) είναι παιδικές φίλες, οι οποίες πάντα στήριζαν η μία την άλλη. Το εξοχικό της Ginny, εξάλλου, έχει υπάρξει στο παρελθόν το καταφύγιό τους, όταν κάποια από τις δυο χρειαζόταν την υποστήριξη της άλλης. Πέρυσι, η Ginny ήταν εκείνη που είχε ανάγκη το ψυχολογικό στήριγμα της Catherine, φέτος, όμως, οι ρόλοι αντιστρέφονται και η Catherine είναι εκείνη που βρίσκεται στα όρια της συναισθηματικής και ψυχολογικής κατάρρευσης. Η αντιμετώπιση του προβλήματος φαίνεται να είναι αυτονόητη. Πόσο, όμως, ουσιαστικά αναζωογονητική είναι μια τέτοια απομόνωση στο σπίτι δίπλα στην λίμνη;

Από την σύνοψη, δύσκολα φαίνεται εξαρχής το βάθος της ιστορίας. Οι πρώτες υποψίες, όμως, ότι τα πράγματα δεν είναι όσο απλά φαίνονται έρχεται μόλις από το πρώτο κοντινό πλάνο στην Catherine της Elisabeth Moss, η οποία, τρέμοντας και με δάκρυα στα μάτια, απευθύνεται στον άνθρωπο που ξαφνικά αλλάζει όλες τις ισορροπίες στην ζωή της. Η Moss είναι σπαρακτική και μεταδίδει μια ακατέργαστη ωμή δύναμη μέσα από την ερμηνεία της. Λίγα λεπτά μετά, είναι που αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτοί οι δύο παράγοντες, τα ασφυκτικά κοντινά και οι τραχείς ερμηνείες, είναι και οι κύριοι κινητήριοι άξονες του φιλμ, που ουσιαστικά εμπνέεται από το φάντασμα του Ingmar Bergman, για να δημιουργήσει μια νέα "Personna" μέσα από τον ανεξάρτητο, αμερικανικό κινηματογράφο.

Την ίδια στιγμή, με το φιλμ χωρισμένο σε κεφάλαια που λαμβάνουν τον τίτλο τους από τις ημέρες της εβδομάδας, το φιλμ πηγαινοέρχεται σε παρόν και παρελθόν για να εξερευνήσει την σχέση της Ginny και της Catherine και να ανιχνεύσει τις ρωγμές στην συμπεριφορά τους (καθηλωτικές και η Moss και η Waterston), διατηρώντας μια έκδηλη DIY ατμόσφαιρα στην κινηματογράφηση, που καταντά άβολη γιατί βγάζει κάτι απόλυτα αληθινό. Η ρετρό, 70ς αισθητική, εξάλλου, σίγουρα βοηθά στην δημιουργία μιας επιπλέον, εκτός χρόνου αύρας που ενισχύει το αποπροσανατολιστικό αίσθημα της όλης εμπειρίας. Σταδιακά, απλοί διάλογοι αποκτούν υπόβαθρο τρόμου και μια υπόγεια απειλή γίνεται όλο και πιο ασφυκτική. Το "Queen of Earth" δεν είναι μια παραδοσιακή ταινία τρόμου, ούτε αποζητά το μελόδραμα στις εκφράσεις των πρωταγωνιστών του, όμως, τελικά, καταφέρνει να απομυζήσει την ένταση και των δύο ειδών για να δημιουργήσει το δικό του πνιγηρό περιβάλλον.

Το δε φινάλε της ταινίας βάζει ολόκληρο το φιλμ σε νέα βάση, προσφέροντας την επανεξέταση και την δημιουργία πολλαπλών ερμηνειών. Και αυτό δεν συμβαίνει γιατί η αφήγηση του Perry είναι ασαφής αλλά, αντιθέτως, γιατί, σε συνδυασμό με την εξαιρετική ερμηνεία των δύο πρωταγωνιστών, παρέχει τέτοιο πλούτο λεπτομερειών που δεν αρκούν για μία μόνο ταινία. Ουσιαστικά, ο Perry φαίνεται να εφαρμόζει τα στοιχεία μιας πολύπλοκης ανάλυσης χαρακτήρα, όπως έκανε στο "Listen Up Philip" (Frame Game Review εδώ) σε ένα, πλέον, καθαρόαιμο περιβάλλον ψυχολογικού τρόμου, που θα έκανε τον Polanski περήφανο (και, όχι, αυτό δεν είναι spoiler) και αυτό οδηγεί πραγματικά στο μεγαλείο.

Στο τέλος, το "Queen of Earth" γνωρίζει πότε να πατήσει τα γκάζια της υπερβολής, πότε να γίνει υπαινικτικό, πότε να διατηρήσει τον ρεαλισμό του και πότε να αγκαλιάσει την camp... personna του (no pun intended). Το κυριότερο, όμως, είναι ότι γνωρίζει πώς να καταφέρει να μπει κάτω από το δέρμα και να διατηρηθεί ανατριχιαστικά στο μυαλό για πολύ, πολύ καιρό. Τούτη η "Βασίλισσα", όχι μόνο αξίζει αλλά απαιτεί την προσοχή. (4.5*/5)

Περισσότερα για την 65η Berlinale, εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...