Όταν βλέπεις επιτέλους ένα project να ολοκληρώνεται μετά από 30 χρόνια (ειδικότερα, όταν προέρχεται από μια τόσο εικονική και ανυπότακτη φωνή του Ρώσικου κινηματογράφου όπως ο Αλεξέι Γκέρμαν) δεν μπορείς να είσαι και πολύ αντικειμενικός. Μπορεί ο σκηνοθέτης να πέθανε πριν προλάβει να δει το έργο του ολοκληρωμένο, όμως, πλέον το φιλμ είναι έτοιμο προς την διεθνή του κυκλοφορία, φρέσκο από την παγκόσμια πρεμιέρα του στο (κάπως δεύτερο, είναι η αλήθεια) φεστιβάλ της Ρώμης.
Στο φιλμ, ο Γκέρμαν διασκευάζει το ομώνυμο κλασικό sci fi λογοτέχνημα των Αρκάντι και Μπόρις Στρουγκάτσκι, όπου μερικοί επιστήμονες από την Γη του μέλλοντος επισκέπτονται έναν άλλο πλανήτη, ο οποίος μοιάζει με την Γη, όπως θα ήταν αν εκείνη είχε κολλήσει για πάντα στον Μεσαίωνα. Στόχος τους, να προκαλέσουν την Αναγέννηση και την δημιουργία εκ νέου του πολιτισμού σε έναν κόσμο όπου οι διανοούμενοι διώκονται και θανατώνονται. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι οι Γήινοι δεν μπορούν να παρέμβουν σε τίποτα, ούτε να σκοτώσουν, ούτε να επέμβουν στην μάχη, παρά μόνο να προκαλέσουν εκείνες τις σπίθες για γεγονότα που μπορούν να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας.
Βέβαια, η παραπάνω σύνοψη είναι πολύ περισσότερο σαφής από όσα διαδραματίζονται τελικά στο κινηματογραφικό Hard To Be A God. Στο φιλμ δεν υπάρχει ουσιαστική εξέλιξη ιστορίας, δεν υπάρχει καθορισμένος αφηγηματικός άξονας εκτός από κάποια loose γεγονότα που περισσότερο βγάζουν νόημα αν έχεις υπόψη σου κάπως το βιβλίο, δεν υπάρχει καν σαφής ανάπτυξη των σχέσεων των χαρακτήρων. Αντιθέτως, ακολουθείται μια άγρια, άτακτη (φαινομενικά) προσέγγιση, όπου ο νόμος της ζούγκλας φαίνεται να χαρακτηρίζει ακόμα και την σκηνοθετική προσέγγιση. Περισσότερο, παρατηρείς παρά παρακολουθείς ή αντιλαμβάνεσαι πλήρως, ακριβώς όπως είναι και το καθήκον του πρωταγωνιστή απέναντι στον εξωγήινο κόσμο, που έχει κολλήσει για πάντα στον Μεσαίωνα.
Αλλά το θέμα είναι πως η ιστορία δεν έχει σημασία. Είναι συγκλονιστικός ο κόσμος που δημιουργεί ο Γκέρμαν. Η λεπτομέρεια που κρύβεται σε κάθε ασπρόμαυρο κάδρο είναι εντυπωσιακή, ο χειρισμός της κάμερας είναι τουλάχιστον υποδειγματικός, η γεωγραφία του χώρου μπλέκεται με την ίδια την περιγραφή της κοινωνίας, βασικά, δεν σε ενδιαφέρει καν η ιστορία γιατί σε απορροφά η πραγματικότητα της οθόνης. Είναι δε τόσο intrusive, που σχεδόν αρχίζεις να μυρίζεις την βρώμα και την δυσωδία και τα σκατά (γιατί, ω ναι, έχει πολύ σκατό εκεί). Στις τρεις ώρες που διαρκεί, βυθίζεσαι ολοκληρωτικά σε αυτόν τον κόσμο, νιώθεις την απέχθεια, την αηδία, την ανάγκη για αλλαγή ή/και διαφυγή και θες να απλώσεις το χέρι μέσα στην οθόνη και να κάνεις στην άκρη ολόκληρο το πλήθος που άλλοτε σε εμποδίζει να δεις και άλλοτε γυρίζει το βλέμμα σε σένα, καθώς αντιλαμβάνεται την παρουσία σου.
Φυσικά και όσοι επιθυμούν αυστηρά δομημένες ιστορίες, δε θα τσιμπήσουν. Για τους υπόλοιπους, όμως, το Hard To Be A God δεν μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από εντυπωσιακό. Κυρίως για τον τρόπο που σε τραβά μέσα σε έναν ολόκληρο κόσμο, όπου για τρεις ώρες επισκέπτεται συνεχώς νέα μέρη, νέα υπόγεια, νέες βρώμικες γωνίες και μισογκρεμισμένους δρόμους μέσα στην λάσπη! Υπόκλιση. (letterboxd)
Σημείωση: Οι επόμενες εικόνες θα σε βοηθήσουν να συνειδητοποιήσεις πόσο "βρώμικος" είναι αυτός ο κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου