Πέρα από τις ταινίες που είχαν την τιμή να έχουν δικό τους ξεχωριστό ποστ για λόγους καθαρής υποκειμενικότητας, υπήρχαν και οι λιγότερο τυχερές ταινίες που ανάμεσα στον βομβαρδισμό της τελευταίας εβδομάδας δεν κατάφεραν να τύχουν μιας έστω γρήγορης κριτικής. Μέχρι τώρα. Paradise: Faith, Blondie, Cherchez Hortenese, Women's Tales, Bob Wilson's Life and Death of Μarina Abramovic, Lullaby to my father και Me too (Ja tozhe hochu) συμπληρώνουν τις φεστιβαλικές κριτικές της εβδομάδας μετά το άλμα.
Το Paradise: Faith του Ulrich Seidl είναι το δεύτερο μέρος της Paradise τριλογίας του (με το πρώτο μέρος Paradise: Love να έχει παιχτεί ήδη στις Κάννες και το τρίτο μέρος Paradise: Hope να αναμένεται για το Βερολίνο) και φέρει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά μιας ταινίας του Seidl ήδη από το πρώτο πλάνο του. Ανατριχιαστικά άμεσοι χαρακτήρες και ψευδοντοκιμαντερίστικη προσέγγιση, γίνεται σχεδόν αμέσως άβολο με την απεικόνισή της καθημερινότητας της ηρωίδας του, που με την Παρθένο Μαρία (κυριολεκτικά) στο χέρι, εισβάλλει στα σπίτια άλλων ανθρώπων προσπαθώντας να τους φέρει πιο κοντά στον δρόμο του Θεού. Φυσικά, οι προκλητικές σκηνές δεν απουσιάζουν από την ταινία, με την διαβόητη σκηνή του αυνανισμού με τον Εσταυρωμένο να έχει ήδη αποκτήσει μεγάλη δημοσιότητα, όμως η θεματική φαίνεται λίγο κουρασμένη συνδυάζοντας στοιχεία από προηγούμενες δουλειές του Seidl, συγκεκριμένα το Dog Days (2001) και το Jesus, you know (2003). H Maria Hofstätter, παλιά γνώριμη του σκηνοθέτη από τις ημέρες του Dog Days, είμαι απόλυτα φυσική και τολμηρή σε αυτό που της ζητά να κάνει ο Seidl, όμως η ταινία δεν παύει να έχει την αίσθηση ενός δημιουργικού déjà vu. (3*/5)
Στο Blondie, ο Jesper Ganslandt προσπαθεί να κάνει ένα τυπικά δυνατό σουηδικό δράμα που θα αξιοποιήσει στο έπακρο τις Bergmanικές επιρροές της χώρας του, όμως αποτυγχάνει δημιουργώντας τελικά κάτι αρκετά συμβατικό και ανίκανο να παρασύρει τον θεατή στις επικίνδυνες περιοχές των οικογενειακών σχέσεων. Χρησιμοποιώντας ως κεντρικούς χαρακτήρες τρεις αδερφές (αγαπημένη θεματική από την αρχαία ελληνική μυθολογία -τρεις Μοίρες- μέχρι τις τρεις μάγισσες του Macbeth και τις "Τρεις αδελφές" του Τσέχωφ) που δεν έχουν μεταξύ τους και τις καλύτερες σχέσεις αλλά αναγκάζονται να επιστρέψουν για λίγο σπίτι για να γιορτάσουν τα 70ά γενέθλια της καταπιεστικής τους μητέρας, το Blondie δεν κρύβει τις θεατρικές καταβολές του αλλά αποτυγχάνει να τις χρησιμοποιήσει σωστά δημιουργώντας κάτι πραγματικά στοιχειωτικό. Οι συγκρούσεις είναι επιφανειακές, οι εξελίξεις (ιδίως από την μέση και μετά) ακολουθούν την πεπατημένη και το -κλισέ- γεγονός που θα γίνει η αφορμή για την λύση των συγκρούσεων τραβάει ακόμα περισσότερο την ταινία προς το μέσο όρο. Παρόλα αυτά, η διακριτή δομή του έργου σε τρεις πράξεις (συνοδευόμενη από "ζωντανά πορτρέτα" των χαρακτήρων που ποζάρουν με έντονα βλέμματα προς τον θεατή) δίνει την αίσθηση μιας δύναμης που για κάποιον λόγο δεν κατάφερε να φτάσει τελικά μέχρι το κοινό. (3*/5)
Τυπικά γαλλικό και αρκετά παιχνιδιάρικο στην προσέγγισή του, το Cherchez Hortense ήταν ένα ανακουφιστικό διάλειμμα από τις βαριά φεστιβαλικές ταινίες, παρόλο που ουσιαστικά δεν υπάρχει σαφής ένδειξη προσανατολισμού στην ανάπτυξή του. Ζευγάρι σε κρίση, μετανάστης που κινδυνεύει να απελαθεί, πολυάσχολος δικαστικός πατέρας με ιδιαίτερες προσωπικές απόψεις περί σεξουαλικότητας και ο άγνωστος Hortense του τίτλου δημιουργούν μια ανάλαφρη κομεντί που σίγουρα δεν προσφέρει τίποτα καινούριο στο είδος, όμως δίνει την δυνατότητα για δύο χαλαρές ώρες κινηματογράφου, απενοχοποιημένες από κάθε σοβαροφάνεια. Kristin Scott Thomas και Isabelle Carré είναι φυσικότατες και ο σκηνοθέτης Pascal Bonitzer φαίνεται να το απολαμβάνει. (3*/5)
Το Women's Tales είναι η συλλογή τεσσάρων φιλμ μικρών μήκους για την Miu Miu, που ήταν και ο χορηγός του προγράμματος Giornate Degli Autori - Venice Days του φεστιβάλ, από τέσσερις γυναίκες σκηνοθέτες (Zoe Cassavetes, Lucrecia Martel, Giada Cologrande, Massy Tadjedin) και με έντονες τις επιρροές (προφανώς) της μόδας και του χώρου της φωτογραφίας. Από το μάλλον άνευρο φιλμάκι της Cassavetes μέχρι το καθηλωτικό εξάλεπτο project "Muta" της Lucrecia Martel με τις σουρεαλιστικές πινελιές, το Women's Tales ήταν η ιδανική έναρξη για το πρόγραμμα που ήθελε να δώσει έμφαση τόσο στην πίστη του στις γυναίκες δημιουργούς όσο και στις καλλιτεχνικές ανησυχίες του, εξού και η αφίσα με την άμεση αναφορά στην Maya Deren και το Meshes of the Afternoon (που επίσης προβλήθηκε στα πλαίσια του προγράμματος ως συνοδευτικό στο Bob Wilson's Life and Deasth of Marina Abramovic) (3,5*/5)
Το οποίο, Bob Wilson's Life and Death of Marina Abramovic, αποδείχθηκε ιδιαίτερα πετυχημένο στην αποτύπωση της δημιουργίας της όπερας του Bob Wilson για την ζωή της εκκεντρικής καλλιτέχνιδος (η οποία ήταν και μέλος της φετινής κριτικής επιτροπής) αλλά και στην ανάλυση των προσωπικοτήτων που συνεργάστηκαν για την δημιουργία αυτού του καλλιτεχνικού φαινομένου. Ο θεατρικός σκηνοθέτης Bob Wilson, η Marina Abramovic, ο ηθοποιός Willem Dafoe και ο συνθέτης/καλλιτέχνης Antony Hegarty ανοίγονται στην κάμερα της Giada Cologrande, εκφράζοντας τόσο τις ανησυχίες τους κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης τους έργου όσο και τις προσωπικές τους εμπειρίες από τις πρόβες και τις διαδραστικές επιδράσεις που είχαν πάνω τους. Στο επίκεντρο όλων, φυσικά ξεχωρίζει η ίδια η Abramovic που δεν παύει να εντυπωσιάζει σχετικά με την θεώρηση που έχει για τον κόσμο και την αντιμετώπιση προς τον ίδιο της τον εαυτό. (4*/5)
Εξίσου προσωπική ιστορία το Lullaby to my father του Amos Gitai, αλλά με κάπως αμήχανο χειρισμό, χωρίς να μπορεί να αποφασίσει αν θέλει να γίνει βιογραφία ή μια πιο καλλιτεχνική απεικόνιση της επιρροής ενός ανθρώπου, αφορά την ζωή του πατέρα του Gitai, Munio, ο οποίος γλίτωσε από το Ολοκαύτωμα για να γίνει μία από τις πιο σημαντικές μορφές στην ανάπτυξη του αστικού μεταπολεμικού Ισραήλ. Κι αν η αγάπη του γιου προς τον πατέρα γίνεται άμεσα αντιληπτή, η παρέμβαση αφαιρετικών σκηνών που αφορούν την παρουσία/απουσία του Munio αποπροσανατολίζουν και αφαιρούν από το τελικό αποτέλεσμα την δύναμη που θα είχε αν παρέμενε μια καθαρά προσωπική κατάθεση της αγάπης ενός γιου προς τον πατέρα του. (2*/5)
Τέλος, το Me Too (Ya tozhe hochu) του Alexey Balabanov, αν και δίχασε, για μας ήταν αναμφισβήτητα στις καλύτερες ταινίες των Οριζόντων. Το παράξενο road trip μιας ομάδας ανθρώπων που αναζητούν το ξακουστό καμπαναριό μιας εκκλησίας που τηλεμεταφέρει στην ευτυχία όποιον το βρει και το αξίζει δεν απέχει από την θεματική του Stalker του Tarkovsky, όμως διατηρεί την διαφορετικότητά του καταφέρνοντας να παραμένει πάντα αισιόδοξο και ανάλαφρο στην προσέγγισή του. Συνδυάζοντας παραδοσιακά στοιχεία ταινίας χαρακτήρων με καλοδεχούμενες δόσεις sci-fi, στα 80 λεπτά της σύγχρονης διάρκειάς καταφέρνει να περάσει και το σχόλιό του για την κατάσταση της σύγχρονης Ρωσίας βάζοντας πάντα στο επίκεντρο την αγάπη για τους πρωταγωνιστές του. (4*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου