Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Berlin Review: La Religieuse (The Nun)

Ο Γάλλος Guillaume Nicloux μεταφέρει για άλλη μια φορά στη μεγάλη οθόνη το περίφημο βιβλίο του Denis Diderot, που αποτελείται από μία σειρά φανταστικών επιστολών που έγραψε μία νεαρή κοπέλα του 18ου αιώνα, η οποία βρέθηκε έγκλειστη σε ένα καθολικό μοναστήρι παρά την θέλησή της. Φροντισμένο και καλογυρισμένο, αλλά χωρίς να είναι κάτι το ξεχωριστό στην τελική, το La Religieuse ευνοείται από την ερμηνεία της Pauline Etienne στον κεντρικό ρόλο, όμως, μοιάζει να εκτροχιάζεται στο δεύτερο μισό, επηρεάζοντας την τελική ετυμηγορία


H Suzanne (Pauline Etienne), φαινόταν από μικρή να έλκεται στην μοναστική ζωή. Παρόλα αυτά, ύστερα από μία σύντομη δοκιμή κατάλαβε πως τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενε. Δυστυχώς, όμως, η μητέρα της (Martina Geddeck) την πληροφορεί ότι είναι στην πραγματικότητα νόθο παιδί της, και την αναγκάζει  να επιστρέψει στο μοναστήρι ως μετάνοια για την "αμαρτία του παρελθόντος της". Η Suzanne δεν πρόκειται να παραμείνει αμέτοχη και η αντιδραστικότητά της θα κάνει δύσκολη την μοναστική ζωή της. (Σκέψου κάτι σαν το "Μετά την Λουτσία", αλλά με καλόγριες).

Στο δεύτερο μισό της ταινίας, η Suzanne θα βρεθεί σε άλλο μοναστήρι. Εκεί θα γνωρίσει την ηγουμένη Isabelle Hupert, η οποία θα της προσφέρει σίγουρα ένα πολύ καλύτερο περιβάλλον. H Suzanne θα αφήσει πίσω τις κακουχίες του παρελθόντος, όμως η ιστορία της δε θα έχει ακόμα τελειώσει, καθώς η ηγουμένη έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να ζητάει αποδείξεις της αγάπης της. (Σκέψου τις "Αμαρτωλές Καλόγριες" του Αλμοδόβαρ, αλλά χωρίς την τίγρη).

Στο πρώτο μέρος, ο Nicloux τα καταφέρνει καλύτερα. Αποτυπώνει άψογα την εποχή και οι σκηνές της χειροτόνησης της Suzanne φέρουν μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Οι συμβολισμοί για το πώς η θρησκεία "καλύπτει" τις επιθυμίες της Suzanne δένουν αρμονικά με την αφήγηση και οι διακριτικές δόσεις της μουσικής του Max Richter τονώνουν το μυστικιστικό περιβάλλον.Ίσως κάποιες φορές, η Pauline Etienne να παραμένει αρκετά όμορφη παρά τα βασανιστήριά της, όμως, γενικά, καταφέρνει να γίνει πολύ πειστική στο ρόλο της και να κρατήσει τα βλέμματα καρφωμένα πάνω της. Η Etienne ερμηνεύει με όλο της το σώμα, διοχετεύει μέσα από το βλέμμα της την απόγνωση της ηρωίδας και είναι εκείνη που βγαίνει περισσότερο κερδισμένη από όλο το εγχείρημα. 

Στο δεύτερο μέρος, μάλλον ηθελημένα, ο Nicloux ακολουθεί μια πιο ανάλαφρη προσέγγιση. Η Isabelle Hupert προσφέρει σχεδόν έναν κωμικό ρόλο, αποπροσανατολίζοντας τον θεατή και αλλάζοντας ολόκληρη την αίσθηση της ταινίας. Είναι άξιον απορίας γιατί ο Nicloux αποφασίζει μια τόσο ξαφνική αλλαγή ύφους, που αγγίζει τα όρια της παρωδίας και της σάτιρας.Ουσιαστικά, η διακριτικότητα του πρώτου μέρους ανταλλάσσεται με μια προφανή επίθεση στα μυστικά της καθολικής εταιρίας και αυτή η πρακτική αποδυναμώνει την ορμή της ιστορίας..

Παρόλα αυτά, το La Religieuse παραμένει μια συμπαθής ταινία, που απλά δεν γίνεται ποτέ όσο αιχμηρή υπόσχεται το θέμα της. Ο Nicloux, παρά τις δέκα ταινίες της φιλμογραφίας του, δεν έχει καταφέρει ακόμα να δημιουργήσει συζήτηση γύρω από το όνομά του, και μάλλον, ούτε και τώρα πρόκειται να το πετύχει αυτό. Τουλάχιστον, όμως, θα μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που έδωσε στην Hupert τον ρόλο της "διψασμένης για έρωτα, λεσβίας καλόγριας". (2,5*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...