Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

#tiff53 Reviews Feed: Mold (Küf) (2*/5)

To σύγχρονο τουρκικό σινεμά ταυτιστεί με μια μινιμαλιστική, αφαιρετική γραφή, όπου οι διάλογοι περνούν σε δεύτερη προτεραιότητα και τον κύριο λόγο έχει το περιβάλλον, το βλέμμα και η σιωπή. Η "Μούχλα" του Ali Aydin, βραβευμένη και το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στην πρόσφατη Βενετία, ακολουθεί ακριβώς αυτούς τους κανόνες που θεμελίωσαν την θέση του τουρκικού κινηματογράφου στο φεστιβαλικό κύκλωμα. Μόνο που μάλλον υπερβάλλει στην αφαιρετικότητα και τους αργούς ρυθμούς, κάνοντας την Μούχλα μια ιστορία για την απώλεια, την θλίψη και την ενοχή που τεστάρει τις αντοχές του θεατή.
Ο Basri δουλεύει στην σιδηροδρομική εταιρία ταξιδεύοντας κάθε μέρα παράλληλα στις ράγες του τρένου, ελέγχοντας την ποιότητα και την ασφάλεια των γραμμών. Ο ίδιος δηλώνει αποχή από τα πολιτικά, όμως ο γιος του φαίνεται να συμμετείχε στις εξεγέρσεις της Κωνσταντινούπολης στις αρχές της δεκαετίας του '90 και παραμένει αγνοούμενος εδώ και 18 χρόνια, δίχως ίχνος νέου από τις αρχές. Ο Basri στέλνει σχετικά γράμματα για την υπόθεση στις αστυνομικές αρχές, όμως το μόνο που προκαλεί είναι την αντίδραση του τοπικού επιθεωρητή. Παράλληλα, η σχέση του Basri με έναν νεώτερο συνάδελφο παίρνει απροσδόκητη τροπή και αυτό αφήνει τον ηλικιωμένο εργαζόμενο να αντιμετωπίσει πέρα από την απώλειά του και τις ενοχές του.

Με αργούς, ΠΟΛΥ αργούς ρυθμούς, ο Ali Aydin ξεδιπλώνει μια λιτή αλλά ανθρώπινη ιστορία, καδραρισμένη αυστηρά αλλά γεμάτη σιωπές και νεκρούς χρόνους, που αφήνουν τις εξελίξεις να ξεπεράσουν την δύναμη των διαλόγων. Οι προθέσεις του είναι σαφείς όμως οι νωχελικοί ρυθμοί προκαλούν τα όρια αντοχής των θεατών. Οι (μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού) στιγμές εκρήξεων είναι όντως αποτελεσματικές και σοκαριστικές, όμως εξαφανίζονται μέσα στην αφαιρετικότητα του σεναρίου και την αραιή πλοκή. Η αργή ανάπτυξη μοιάζει περισσότερο ως αυτοσκοπός και όχι ως φυσικό μέσο ανάπτυξης της ιστορίας.

Παρόλα αυτά, ο Ercan Kesal, γνώριμη φιγούρα από το Κάποτε στην Ανατολία του Ceylan, μεταδίδει τον πόνο ενός ανθρώπου που προσπαθεί να υπομένει την θλίψη του, διατηρώντας πάντα την ελπίδα για το μέλλον του. Ας ήταν μόνο, πιο στιβαρός ο αφηγηματικός άξονας και το Mold θα μπορούσε να προβιβαστεί σε κάτι απόλυτα οικουμενικό και προσβάσιμο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...