Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

#tiff53 Reviews Feed: Paradise: Love (aka Paradies: Liebe) (3.5*/5)

Η Teresa είναι μια μέση Αυστριακή γυναίκα, χαμένη στην καθημερινότητά της ως φροντιστής παιδιών με ειδικές ανάγκες. Για τις διακοπές της, αποφασίζει για πρώτη φορά να πάει στην Κένυα, όπου οι «φιλόξενοι» κάτοικοι υπόσχονται πολλά περισσότερα από όσα περιλαμβάνει ο όρος «εγκάρδια φιλοξενία». Η Teresa είναι, όμως, μια γυναίκα που ψάχνει την αγάπη, που επιθυμεί να την κοιτάζουν στα μάτια όσο χαϊδεύουν το (πεσμένο) στήθος της και που δεν είναι εξοικειωμένη με την ιδέα του τυχαίου σεξ. Ως αποτέλεσμα, ο κόσμος που αναπόφευκτα θα συναντήσει θα έχει ιδιαίτερη επίδραση πάνω της και, με τον τυπικό τρόπο του Seidl, θα σπρώξει στα όρια την έννοια της αξιοπρέπειάς της και της ανθρώπινης αξίας, γενικότερα.


Αυτό που ετοίμασε ο πάντα σοκαριστικός Ulrich Seidl για το 2012 είναι η «τριλογία του Παραδείσου». Κάθε μέρος της τριλογίας ακολουθεί μία γυναίκα στις διακοπές της, με το Paradise: Love να αποτελεί την πρώτη της σειράς. (Το Paradise: Faith, που είδαμε στην Βενετία, ακολουθεί την αδερφή της Teresa στην θρησκευτική της σταυροφορία ενώ το επερχόμενο Paradise: Hope, την κόρη της σε μία κατασκήνωση απώλειας βάρους για παχύσαρκους). Και σε αυτή την περίπτωση, το χαρακτηριστικό ψευδο-ντοκιμαντερίστικο ύφος του βρίσκεται σε πλήρη ισχύ, ακολουθώντας αποπνικτικά κοντά τους πρωταγωνιστές του και γδύνοντάς τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μέχρι να φτάσει στον πάτο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Με έναν περίεργο τρόπο, το Paradise: Love συστήνεται ως κωμωδία στον θεατή. Και όντως, οι αρχικές σκηνές θυμίζουν μια κωμωδία καταστάσεων, όπου οι ερωτικές περιπέτειες της Teresa προκαλούν αρχικά το μειδίαμα και στην συνέχεια το τρανταχτό γέλιο. Σταδιακά, όμως, η συνειδητοποίηση της τραγικότητας της κατάστασης γίνεται όλο και πιο εμφανής, όλο και πιο κραυγαλέα, μέχρι το γέλιο να γίνει άβολο και ένοχο. Υπάρχουν στιγμές που προκαλείται πηγαία, όμως ταυτόχρονα αναδύεται και μια βαθιά αντίληψη ότι το αντικείμενο σχολιασμού είναι απλά «λάθος». Η Teresa στο τέλος της διαδρομής δε θα είναι η ίδια, όμως το ταξίδι αυτό της συνειδητοποίησης θα έρθει παράλληλα με τεράστιο ψυχικό κόστος. Η Margarete Tiesel ρίχνεται άφοβα στην πραγματικότητα που της ορίζει ο Seidl, όπως φυσικά επιβάλλεται για κάθε χαρακτήρα του σύμπαντός του, μεταδίδοντας όλη την απόγνωση της ηρωίδας της.

Όπως ήταν αναμενόμενο, την ταινία συνόδεψαν σκάνδαλα σχετικά με την ενδεχομένως ρατσιστική της στάση απέναντι στον αφρικανικό πληθυσμό. Ενώ αρχικά οι συγκεκριμένοι ισχυρισμοί δεν φαίνονται και πολύ αβάσιμοι, ωστόσο μια προσεχτική ματιά στην φιλμογραφία του Seidl μπορεί να αποδείξει ότι ο σκηνοθέτης ψάχνει να βρει σε όλους τις πιο σκοτεινές πλευρές τους, είτε πρόκειται για τον αφρικανικό πληθυσμό είτε για τους μικροαστούς της Αυστρίας. Το συνεχές ερώτημα του αν το σινεμά αυτό οδηγεί κάπου εξακολουθεί να υφίσταται  όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Seidl έχει πια τελειοποιήσει την φόρμα του. Το θέμα είναι πλέον να την ξεπεράσει. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...