O Brook είναι ένας ανερχόμενος indie τραγουδιστής στο San Diego της Καλιφόρνια. Έχει ήδη εξασφαλίσει μερίδιο της επιτυχίας και τοπική αναγνωρισιμότητα όμως ο ίδιος μοιάζει να μην είναι ακόμα ευχαριστημένος. Μάλλον δύσκολος στις συναναστροφές του με τους άλλους, αδυνατεί να ξεπεράσει τον χωρισμό του (ύστερα από έναν ολόκληρο χρόνο) ή να αποδεχτεί τον θάνατο της μητέρας του (παρόλο που πέρασαν δύο χρόνια από τότε). Όταν εμφανιστούν ξαφνικά στην πόρτα του οι τρεις αδερφές του, με τον πατέρα να περιμένει πεισμωμένος στο αυτοκίνητο, για να μοιράσουν τις στάχτες της μητέρας τους στην θάλασσα, ο Brook θα χρειαστεί να αναθεωρήσει την στάση ζωής του και να αποδεχτεί κάποια πράγματα που μέχρι τώρα θεωρούνταν εκτός συζήτησης.
Το I Am Not a hipster είναι ένα σχεδόν χειροποίητο έργο. Γυρισμένο κυρίως από φίλους και γνωστούς με μηδαμινό budget, έγινε αμέσως hit μετά την προβολή του στο Sundance, θυμίζοντας λόγω δομής το παλιότερο φεστιβαλικό Once. H μουσική παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην ταινία και είναι γραμμένη από τον Joel P. West κι ερμηνευμένη κατά πλειοψηφία από τον πρωταγωνιστή Dominic Bogart. Το I am Not A hipster είναι στην ουσία ένα ιδιότυπο indie μιούζικαλ, με τα τραγούδια να διακόπτουν συχνά την ροή ώστε να εμβαθύνουν στην ψυχολογία του πρωταγωνιστή. Μελαγχολικά και τονίζοντας την εσωτερική μοναξιά του Brook, τα τραγούδια της ταινίας δίνουν τον τόνο που θα περίμενε κανείς, αποτελώντας την κύρια πηγή ανάλυσης του χαρακτήρα.
Παρόλα αυτά, για μια ταινία που προσπαθεί να αναλύσει την χιπστερική λογική, το I Am Not A Hipter αποδεικνύεται υπερβολικά κοινότυπο στην ανάπτυξή του. Ο Destin Daniel Cretton αναλώνεται σε προβλέψιμες καταστάσεις, μελιστάλαχτες, βαρετές στιγμές και εξελίξεις που αναμένονται σχεδόν από την αρχή, κάτι που προδίδει ουσιαστικά την φύση της ταινίας, η οποία παρακαλά να γίνει crowd-pleaser όσο κι αν προσπαθεί να ακολουθήσει μια φαινομενικά πιο un-cool διαδρομή. Το I Am Not a hipster παίζει υπερβολικά εκ του ασφαλούς, χωρίς άβολες καταστάσεις ή γενναίες σκηνές, χωρίς να καταφέρνει να δημιουργήσει πραγματικό αντίκτυπο.
Όχι ότι είναι κακό, βέβαια. Η ταινία κυλά ευχάριστα, ό,τι πρέπει για ένα μεσημέρι Κυριακής. Αντί όμως να γίνει ενδοσκοπική και περισσότερο εξεταστική, παραμένει στην επιφάνεια και γίνεται επιδερμική στην προσέγγισή της, χάνοντας την αιχμή που θα μπορούσε να έχει ως ταινία. Και αυτό δεν ξέρω αν θα ήταν αποδεκτό από έναν πραγματικό χίπστερ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου