Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Πόσο μεγάλο είναι το φεγγάρι;

Ρομαντικό, οιωνός κακών γεγονότων, έμβλημα της ψυχρής νύχτας και φόντο μιας ακαθόριστης σιλουέτας. Σε κάθε περίπτωση, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, η κινηματογραφική σελήνη φαίνεται να διογκώνεται και να καταλαμβάνει τεράστιες διαστάσεις. Από τον μοντέρνο-ρετρό  Wolfman (2010) του Joe Johnston (παραπάνω φωτό) έως τον Βασιλιά των Λιονταριών της Disney, αυτή είναι η ιστορία ενός δυσανάλογου φεγγαριού στον ουρανό της μεγάλης οθόνης.


O Άγιος Νικόλαος έχει μια ακατάσχετη ροπή στις δολοφονίες υπό το φως του υπερμεγέθους φεγγαριού. Bonus η αφίσα. (Sint, 2010)

Το φεγγάρι προχωράει σε νέα τάξη μεγέθους (έστω και σκηνικά), συμπαρασύροντας το δράμα σε επίσης νέες διαστάσεις. (Black Swan, 2010)

Αφορμή συλλογισμού... (300, 2006)


...και αμέτοχος παρατηρητής της τραγωδίας που πλησιάζει. (The Evil Dead, 1981)

To κατάλληλο background για να συνοδέψεις τις νότες των επιθυμιών σου, γεγονός που o Jack Skellington, o βασιλιάς του Halloweentown γνωρίζει πολύ καλά. (The Nightmare before Christmas, 1993)


O Grasshoper ακολουθεί το παράδειγμα του Jack Skellington σχεδόν τυφλά. (James And The Giant Peach, 1996)


Το φεγγάρι μεγαλώνει περισσότερο και παρακολουθεί το πέρασμα του χρόνου, περήφανο για την εξέλιξη του μικρού Σίμπα στον δρόμο της επανακατάκτησης του βασιλείου του... (The Lion King, 1994)

...επιλέγοντας να αγνοήσει ότι ίσως έχει μεγαλώσει τόσο που μπορεί να γίνει έως και αντικείμενο κλοπής. (Despicable Me, 2010)

Τελικό στάδιο ανάπτυξης και η ανθρώπινη σιλουέτα εξαφανίζεται. (Artificial Intelligence, 2001)


Επαναδιατυπώνω. Τελικό στάδιο ανάπτυξης και η ανθρώπινη σιλουέτα εξαφανίζεται, μαζί με τον φιλικό εξωγήινο στο ταξίδι της επιστροφής σπίτι. (E.T., 1982)

Είναι απλά ένα ουράνιο κατασκεύασμα; (The Virgin Suicides, 1999)

Ή ένας τελείως ξεχωριστός χαρακτήρας; (Hint: Τείνω προς το δεύτερο) (A trip to the moon, 1902)


2 σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...