Venice Film Festival 2012: Fill The Void (Lemale Et Ha'Chalal) Review

H 18χρονη Shira μεγαλώνει σε μια παραδοσιακή ορθόδοξη Χασίδικη οικογένεια στο σύγχρονο Τελ Αβίβ και η οικογένειά της ετοιμάζεται να την παντρέψει με έναν υποσχόμενο νέο, γεγονός για το οποίο ανυπομονεί. Όταν , όμως, ξαφνικά πεθάνει η αδερφή της, Esther, αφήνοντας τον άνδρα της με ένα νεογέννητο μωρό στην αγκαλιά, η οικογένειά θα αμελήσει τις προετοιμασίες του γάμου για να επικεντρωθεί στην θλίψη της μέχρι τα πράγματα γίνουν πιο επιτακτικά. Ο Yochay, ο άνδρας της Esther, σκέφτεται να ξαναπαντρευτεί μία χήρα που κατοικεί στο Βέλγιο, παίρνοντας μαζί και το παιδί του, γεγονός που αναστατώνει την οικογένεια της Shira και αλλάζει τα σχέδια του γάμου, με καινούριο στόχο να παντρευτεί τον χήρο της Esther για να παραμείνει το παιδί της κοντά στην οικογένεια, αγνοώντας τις προσωπικές επιλογές της 18χρονης κοπέλας.

Γραμμένο και σκηνοθετημένο από την Rama Burshtein, η οποία είναι επίσης μέλος της Χασίδικης κουλτούρας, και βουτηγμένο στο ρομαντικό φολκλόρ, σαν μια παραλλαγή της βιβλιογραφίας της Jane Austen, το Fill the void καταφέρνει να παρουσιάσει την παραδοσιακή θεματική του με μια μοντέρνα ματιά, πιο λιτή από όσο θα περίμενε κανείς, το ίδιο κριτική όσο και απολογητική. Η Burshtein, εξάλλου, δεν έχει στόχο να εγκαταλείψει τον τρόπο ζωής της, ούτε να στηλιτεύσει την κουλτούρα της, αλλά να χρησιμοποιήσει το κοινωνικό και λαογραφικό στοιχείο που της προσφέρεται προς όφελος μιας ιστορίας που κινείται ανάμεσα στον ρομαντισμό, τα ψήγματα χιούμορ και τα αυστηρά δραματικά ξεσπάσματα, αποφεύγοντας έντεχνα το μελόδραμα και τις ακραίες συμπεριφορές. Παράλληλα, αποδεικνύεται εξαιρετικά εγκρατής στην γραφή της, ξέροντας ακριβώς πότε να κλείσει ένα πλάνο χωρίς να πλατειάζει, γεγονός που γίνεται απόλυτα αντιληπτό στο φινάλε, καθώς η μαύρη οθόνη πέφτει ακριβώς την ιδανική στιγμή.

Τα production values είναι αρκετά υψηλά, από την κατασκευή των κοστουμιών μέχρι την εσωτερική διαρρύθμιση των χώρων (το Fill the void είναι δείγμα ταινίας που βασίζεται σχεδόν εξολοκλήρου στην αρτιότητα σκηνικών και κοστουμιών για να πετύχει), και από την μουσική υπόκριση μέχρι το αποτελεσματικό μοντάζ που δεν αφήνει την αισθηματική πλευρά του έργου να το πλησιάσει πολύ στην περιοχή της ρομαντικής κομεντί. Οι Hadas Yaron (Shira) και Yiftach Klein (Yochay) κάνουν περισσότερα από όσο σε πρώτη ματιά μπορεί να φαίνεται, χειριζόμενοι τις σιωπές μοναδικά και την αυτονόητη αμηχανία στην σχέση μεταξύ των χαρακτήρων τους. 

Η ταινία θυμίζει στην προσέγγιση τον περσινό Έναν χωρισμό, προσπαθώντας να απεικονίσει κάτι απόλυτα παραδοσιακό με δυτική αυστηρή μεριά και είναι από τις ταινίες που θα μπορούσαν εύκολα να κυκλοφορήσουν και να κάνουν επιτυχία σε όλο τον κόσμο λόγω της προσβασιμότητάς της. Για πολλούς, η ταινία θεωρείται ήδη στα φαβορί για κάποιο από τα βραβεία του Σαββάτου, αν και ειδικά φέτος, στις προβλέψεις για τον χρυσό Λέοντα απουσιάζουν τα ξεκάθαρα φαβορί, αν φυσικά θωρήσουμε το The Master εκτός συναγωνισμού. (4*/5)