Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Νύχτες Πρεμιέρας 2012: Teddy Bear, La Leggenda Di Kaspar Hauser, Oversimplification και οι υπόλοιπες προβολές


Οι Νύχτες Πρεμιέρας είναι ένα βήμα πριν από την λήξη της φετινής τους διοργάνωσης, η οποία θα συνοδευτεί από την προβολή του Beasts Of The Northern Wild, αναμφισβήτητα ενός από τα πιο αναμενόμενα έργα της σεζόν. Ήδη είδαμε αναλυτικά τα: Rust And Bone της έναρξης, τα γλυκύτατα The Sessions και Safety Not Guaranteed του προγράμματος με τις πρεμιέρες, τα Citadel και V/H/S του μεταμεσονύκτιου τμήματος και τα εξαιρετικά Room 237 και Marina Abramovic: The Artist Is Present από το φετινό πλούσιο τμήμα των ντοκιμαντέρ. Μετά το άλμα, σύντομες απόψεις για όλες τις ταινίες που πέρασαν από τα μάτια μας, από τις πολυάριθμες φετινές συμμετοχές.


Teddy Bear
H ιστορία ενός καλόκαρδου Δανού γίγαντα, πρωταθλητή του body building, που ασφυκτιά υπό την πίεση της καταπιεστικής μητέρας του και το σκάει στην Ταϊλάνδη προς αναζήτηση νύφης αντιμετωπίζεται με ιδιαίτερη ανθρωπιά, χωρίς υπερβολές και διατηρώντας πάντα χαμηλούς τόνους, αγκαλιάζοντας με κινηματογραφική στοργή τον πρωταγωνιστή. Η ταινία άρεσε ιδιαίτερα, συνοδεύτηκε από τέσσερις προβολές και, από ό,τι ακούγεται, είναι ανάμεσα στους διεκδικητές των βραβείων. (3*/5)

Avalon
Παράδοξη ιστορία ενηλικίωσης μιας ομάδας αμετανόητων πενηντάρηδων,  το Avalon ίσως παραείναι υπόγειο για το ευρύ κοινό, καταφέρνει όμως να μεταδώσει μια παράδοξη αίσθηση κινδύνου παρά την φαινομενική ήρεμη επιφάνεια, χαρακτηριστικό παράδειγμα του σύγχρονου σκανδιναβικού κινηματογράφου. Οι ξαφνικές εκρήξεις αδρεναλίνης, όπως και οι ερμηνείες όλης της τριπλέτας των κεντρικών ηρώων, το ωθούν προς την σωστή κατεύθυνση. (3*/5)

Metropolitan (1990)
Στα πλαίσια του αφιερώματος στον καλεσμένο του φεστιβάλ, Whit Stillman, το Metropolitan φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Η αποδόμηση της μπουρζουαζίας της Νέας Υόρκης των 90ς, οι ακατάσχετη πολυλογία που εκθέτει τις τρύπες μιας ολόκληρης (θεωρητικά) φιλοσοφίας και οι εφήμερες πομπώδεις δηλώσεις σοβαρότητας και κρίσης, γίνονται διαχρονικές και ανάγονται σε προειδοποιητικές φωνές για την πραγματικότητα του σήμερα. Ίσως η απόλυτη χίπστερ ταινία πριν την εμφάνιση των χίπστερς. (4*/5)

Smashed
Συμπαθέστατη η Mary Elizabeth Winstead σε αυτή την ιστορία απεξάρτησης από το αλκοόλ και την σύγκρουση με την πραγματικότητα, η ταινία όμως καταρρέει υπό το βάρος του διδακτισμού, αγνοώντας κάθε έννοιας διακριτικότητας στον χειρισμό του θέματος. Υπερβολικά politically correct στην προσέγγιση ενός unpolitically correct θέματος, που μπορεί  να έπιασε στην Αμερική, όμως εκτός συνόρων δεν έχει την ίδια δύναμη. (2*/5)

 Mushrooming
Ένας πολιτικός, η γυναίκα του κι ένας ροκ σταρ, ξεκινάνε να μαζέψουν μανιτάρια, χάνονται στο δάσος και φυσικά τίποτα μετά δε θα είναι ξανά το ίδιο. Περίεργος αλλά ενδιαφέρον συνδυασμός χιούμορ, θρίλερ και κοινωνικής κριτικής σε αυτό το εσθονικό φιλμ, που χάνει τον δρόμο προς το τέλος, καταφεύγοντας υπερβολικά στην κοινωνική καταγγελία. (3*/5) 

Between Us
Δύο ζευγάρια στο τότε και στο τώρα, δύο σκηνές αντιπαράθεσης με τους πρωταγωνιστές σε τελείως διαφορετικές θέσεις και πολλή, πολλή υπερβολή. Σχηματικό, χιλιοειπωμένο και ερμηνευμένο στην υπερβολή, σίγουρα δεν δικαιώνει την θεατρική καταγωγή του και καταρρέει κάτω από την εντύπωση ότι δημιουργεί κάτι μεγάλο και σημαντικό, γεγονός προφανώς που δεν ισχύει. (1*/5)

Sun in the last days of the shogunate (1957)
Στα πλαίσια του αφιερώματος στα στούντιο Nikkatsu, με αφορμή την συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυσή τους, προβλήθηκε και το Sun in the last days of the shogunate, που συγκεντρώνει μία σειρά εκκεντρικών χαρακτήρων κάτω από την στέγη ενός πορνείου, καταγράφοντας από κοντά μια σειρά τραγελαφικών γεγονότων. Αν και σαφώς κάποια στιγμή κουράζει λόγω της απόστασης από την εποχή του, οι στιγμές υστερικού γέλιου, η ικανή κινηματογράφηση και το προφανές φολκλόρ του θέματος αρκούν και με το παραπάνω για την προβολή μιας ιστορικής ταινίας, που καταφέρνει να ενσωματώσει τόσα πολλά στοιχεία της εποχής και να τα μεταφέρει με τόσο -μη αναμενόμενο- ανάλαφρο τρόπο. (3,5*/5)

Fat Kid Rules The World
Σκηνοθετημένο από τον Matthew Lillard (ναι, του Scream και των Scooby Doo), το Fat Kid Rules The World σαφώς και δεν προσπαθεί να αλλάξει το κινηματογραφικό τοπίο, καταφέρνει όμως να παρουσιάσει μια μικρή ταινία τύπου ενηλικίωσης, στην οποία ο πρωταγωνιστής ξεπερνά τα προσωπικά του εμπόδια, η διχασμένη οικογένεια ενώνεται ξανά, ο περιθωριακός τύπος ξαναβρίσκει την θέση του στον κόσμο κτλ ακολουθώντας τον αναμενόμενο δρόμο αλλά προσθέτοντας και κάποιες απρόβλεπτες γραφικές σκηνές-πινελιές, που βοηθούν την τελική εικόνα. (3*/5)

38 Témoins (38 Μάρτυρες)
Ακολουθώντας την ιστορία ενός εγκλήματος για το οποίο υπήρξαν 38 μάρτυρες που αρνούνταν να καταθέσουν επικαλούμενοι άγνοια μέχρι που ένας από αυτούς έσπασε την σιωπή του και άλλαξε όλο το σκηνικό, το 38 Temoins είναι συμπαθές αλλά έχει την ακατάσχετη λογοδιάρροια πολλών γαλλικών ταινιών, η οποία, ειρωνικά, συνοδεύεται από περιόδους υπερβολικά μεγάλης σιωπής. Χωρίς να έχει ουσιαστικά πολλά να πει, είναι καλοφτιαγμένο μεν αλλά χωρίς αρκετά στοιχεία για να διατηρήσουν το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. (2,5*/5)

La Leggenda Di Kaspar Hauser
Εκκεντρικός, αφηγηματικά χαλαρός και με τις εικόνες και τους ήχους του Vitalic να πλημμυρίζουν τις αισθήσεις, ο Θρύλος του Κάσπαρ Χάουζερ αναποδογυρίζει, προσεγγίζεται ελλειπτικά, γίνεται μια ολόκληρη αρχετυπική θρησκευτική παραβολή, πειραματίζεται με τις ερμηνείες, τους διαλόγους και τους χαρακτήρες και μετά.... τελειώνει. Απαιτητικό θέαμα σίγουρα, αλλά αναμφισβήτητα μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις του φεστιβάλ, που ακόμα κι αν δεν αρέσει, το εικαστικό αποζημιώνει τον θεατή. (3*/5)

The Pact
Εγκλωβισμένο ανάμεσα σε μια ιστορία φαντασμάτων και μια πιο αστυνομική προσέγγιση, το The Pact φαίνεται διχασμένο, χωρίς να μπορεί να πάρει σαφή κατεύθυνση και παραμένει πάντα στη μέση, κάνοντας άβολους ελιγμούς ανάμεσα στα είδη ανάλογα με την περίσταση. Ατμοσφαιρικό κατά στιγμές, όντως, αλλά η σχιζοφρενής προσέγγιση δεν το βοηθά καθόλου να σχηματίσει μια ενιαία αίσθηση ταινίας. (1,5*/5)

Gimme The Loot
Κατάβαση στα γκέτο της Νέας Υόρκης αλλά χωρίς πρόθεση τραγικοποίησης της κατάστασης, η καθημερινότητα του Malcolm και της Sophia, καλλιτεχνών γκραφίτι στο κυνήγι της επιτυχίας και της αναγνώρισης από τις αντίπαλες συμμορίες, αποτυπώνεται απλά, καθημερινά και με απόλυτη τρυφερότητα, χωρίς όμως να ωραιοποιεί τις ηλίθιες αποφάσεις τους ή να αγιοποιεί τα βάσανά τους. Από την αρχή ως το τέλος παραμένει μια feelgood ταινία, από τις ταινίες που χρειάζεται κανείς σε ένα φεστιβάλ για να συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει μόνο δράμα στον κόσμο, βρε αδερφέ. (3*/5)

An Oversimplification Of Her Beauty
Μία ταινία για μία κοπέλα και μία ταινία για την προβολή της ταινίας στην κοπέλα και οι αντιδράσεις της, δημιουργούν ένα ιδιόμορφο φιλμάκι ταινίας μέσα στην ταινία, που ακόμα κι όταν χάνει τον δρόμο στην φλυαρία του, αντεπιτίθεται με εικαστικές εκπλήξεις, προσθέτοντας κινούμενο σχέδιο, stop motion και μερικά ακόμα τρικ στο τελικό αποτέλεσμα. Σίγουρα από τις πιο διαφορετικές ταινίες του φεστιβάλ, με μία πολύ τρυφερή ιστορία στην βάση του. (3,5*/5)

Fynbos
H προβολή-έκπληξη του φεστιβάλ, μία ελληνική ταινία με ξένους ηθοποιούς, γυρισμένο στην Ν. Αφρική, που είναι θρίλερ αλλά δεν είναι, είναι οικογενειακό δράμα αλλά δεν είναι, είναι ένα whodunnit έγκλημα αλλά δεν είναι. Πέρα από την πανέμορφη ψηφιακή φωτογραφία, όλα τα υπόλοιπα όντως παραμένουν ξεκρέμαστα, αφήνοντας στον θεατή να συνθέσει μια δική του ιστορία πάνω στα γεγονότα, επιλέγοντας όποια προσέγγιση επιθυμεί. Ιδιαίτερο και μάλλον αποκλειστικά φεστιβαλικό. (2,5*/5)

Was Bleibt (Home For The Weekend)
Κλασικό ευρωπαϊκό οικογενειακό δράμα κατά το οποίο η οικογένεια μαζεύεται το Σαββατοκύριακο για να βγάλει τα άπλυτά της στην φόρα, το Was Bleibt δεν είναι κακό, απλά δεν προσθέτει τίποτα καινούριο στο είδος, καθώς αναλώνεται σε γνώριμες ενδοοικογενειακές συγκρούσεις. Οι λεπτές ερμηνείες κι ένα καλοδεχούμενα ανοιχτό φινάλε, βέβαια, δημιουργούν σίγουρα θετική διάθεση στο τέλος. (3*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...