Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Νύχτες Πρεμιέρας 2012: Citadel Review

Από ό,τι φαίνεται, τα κακόφημα blocks είναι πολύ δημοφιλή τελευταία. Στο περσινό Attack The Block, μία ομάδα παιδιών προσπάθησε να προστατέψει το γκέτο από μία επιδρομή εξωγήινων. Φέτος, στο The Raid: Redemption, μία αστυνομική δύναμη επίλεκτων αποφάσισε να έρθει αντιμέτωπη με τον εγκέφαλο αρχιμαφιόζο του οικοδομήματος. Ο Ciaran Foy, με την σειρά του, ρίχνει στο block τον αγοραφοβικό πατέρα ενός νεογέννητου κοριτσιού, μία ομάδα επιθετικών παιδιών που δεν είναι ακριβώς ανθρώπινα κι έναν τρελό (ή όχι) ιερέα, που μπορεί να έχει την απάντηση σε όλα αυτά.


Ο Tommy (Aneurin Barnard) ετοιμάζεται να φύγει από το κακόφημο οικοδόμημα όπου διαμένει μαζί με την έγκυο κοπέλα του. Ανεβαίνοντας από το ταξί, έχοντας κατεβάσει ήδη μία στοίβα βαλίτσες και επιστρέφοντας στο διαμέρισμα για την συνέχεια, εγκλωβίζεται στο (αναμενόμενο λόγω κτηρίου) ελαττωματικό ασανσέρ, τόσο ώστε να δει την Joanne να γίνεται θύμα επίθεσης μιας συμμορίας παιδιών με κουκούλες. Όταν καταφέρνει να απεγκλωβιστεί, τα παιδιά έχουν ήδη εξαφανιστεί, αφού πρώτα όμως έχουν καρφώσει μια σύριγγα στην κοιλιά της Joanne, που της προκαλεί έντονες παρενέργειες. 

Το παιδί επιζεί, όμως η Joanne αποβιώνει, αφήνοντας τον Tommy σε κατάσταση σοκ και, ξαφνικά, με άπειρες ευθύνες. Κάποιους μήνες μετά προσπαθεί να αντιμετωπίσει την αγοραφοβία που τον έχει καταβάλλει μετά την επίθεση της Joanne, όμως τα πράγματα πρόκειται να χειροτερέψουν όταν συνειδητοποιήσει ότι τα μυστηριώδη παιδιά θα επιστρέψουν για το παιδί του. Ενώ προσπαθεί να καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει, στο προσκήνιο εμφανίζεται κι ένας τουλάχιστον εκκεντρικός ιερέας με το τυφλό παιδί του, που φαίνεται να ξέρει περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον για την δική του περίπτωση.

Το Citadel ουσιαστικά αποτελείται από δύο μέρη. Στο πρώτο, κεντρικός άξονας είναι η αγοραφοβία του Tommy, η εμβάθυνση στην ταραγμένη προσωπικότητά του και η μετάδοση του πανικού του κάθε φορά που χρειάζεται να βγει από το σπίτι. Ο Aneurin Barnard είναι απόλυτα πειστικός στον ρόλο του και μεταδίδει όλη την αγωνία και την ένταση που θα περίμενε κανείς από έναν τέτοιον άνθρωπο. Στη συνέχεια, στο δεύτερο μέρος, η ταινία παίρνει σαφέστερα κατεύθυνση προς την περιοχή του τρόμου και αρχίζει να ασχολείται με πιο συνηθισμένες θεματικές για το είδος. Η κάμερα σκοτεινιάζει, οι ταχύτητες αυξάνονται και ο ρεαλισμός του πρώτου μέρους αρχίζει να δίνει σιγά σιγά την θέση του στο πιο απόκοσμο (ή όχι;) κομμάτι του σεναρίου.

Φυσικά, αν και δεν καλύπτει κάποια καινούρια περιοχή, το Citadel είναι απόλυτα τίμιο στις προθέσεις του αν και προκαλεί εντύπωση πως αποτελεί άλλη μια παραλλαγή στην συνήθη πηγή τρόμου από την Βρετανία  που είναι η νεανική εγκληματικότητα. Παρόλα αυτά, προσφέρει απλόχερα στιγμές τρόμου και δεν βαλτώνει σε κανένα σημείο, ακόμα κι όταν ο ιερέας αναγκάζεται να αφηγηθεί όλο το κάπως βαρετό exposition σχετικά με την μυθολογία της ταινίας. Η παραγωγή, επίσης, σαφώς δεν είναι πλούσια, όμως βοηθάει στην δημιουργία μιας βρόμικης, φτηνής ατμόσφαιρας που συμβάλλει στην δημιουργία του άβολου συναισθήματος. Τέλος, ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι το σενάριο βασίζεται στις προσωπικές εμπειρίες του Ciaran Foy, ο οποίος ήταν θύμα επίθεσης μιας συμμορίας νέων και μετέπειτα ασθενής αγοραφοβίας. Αυτή η λεπτομέρεια προσφέρει μια αμεσότητα κι έναν ρεαλισμό στην ταινία, ακόμα κι όταν το φανταστικό στοιχείο καταλαμβάνει τον έλεγχο της ιστορίας. (3*/5)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...