Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Venice Film Festival 2012: To The Wonder Review


Αν το Tree of Life θεωρήθηκε πειραματικό, τότε θα πρέπει να δημιουργηθεί μια καινούρια έννοια για το To the wonder, που όσο κι αν ακούγεται περίεργο έχει ακόμη πιο χαλαρό αφηγηματικό ιστό από την προηγούμενη ταινία του Terrence Malick. Μια γενικότερη θεώρηση γύρω από την αγάπη, την πίστη και την απώλειά τους και ουσιαστικά χτισμένο εξολοκλήρου πάνω στην Olga Kurylenko, παρά τα casting του Ben Affleck και της Rachel McAdams, το To the wonder είναι προορισμένο να διχάσει ακόμα περισσότερο το κοινό (αν καταφέρει ποτέ να αποκτήσει με αυτή την μορφή κινηματογραφική διανομή).

Ο Neil (Ben Affleck) γνωρίζει στο νησί Mont St. Michel της Γαλλίας, γνωστό και ως "το θαύμα του Δυτικού Κόσμου", την Marina (Olga Kurylenko), μετανάστη από την Ουκρανία στην Γαλλία, χωρισμένη και μητέρα ενός δεκάχρονου κοριτσιού. Λίγο καιρό αργότερα, βρίσκουμε τους δυο τους να συνεχίζουν την κοινή ζωή τους στην Οκλαχόμα, με τον έρωτά τους να έχει ξεφτίσει. Στη ζωή του Neil επανεμφανίζεται η Jane (Rachel McAdams), παλιά του αγάπη, ενώ η Marina συναντά τον πάτερ Quintana (Javier Bardem), που σε αντίθεση με την ίδια που βιώνει την κρίση της αγάπης, ο ίδιος βιώνει την κρίση στην πίστη του και την αποστολή του στον κόσμο.

Όσο η παραπάνω σύνοψη φαίνεται στρωτή και κοινότυπη, τόσο αντισυμβατική είναι η αφήγηση της ταινίας. Με πέντε διαφορετικούς μοντέρ στα credits, η ταινία αποφεύγει τους ευθείς αφηγηματικούς δρόμους και αφήνεται να κατευθυνθεί από τον συνδυασμό ήχων και εικόνων, που μπορούν να λειτουργήσουν και να βγάλουν νόημα χωρίς το voiceover της Marina και του Quintana και τους λιγοστούς διαλόγους. Η φιλοσοφική πραγματεία της αγάπης, από την γέννηση ως την φθορά της και οι συνεχείς αναζωογονήσεις της, συνοδεύεται από δυνατές εικόνες που δεν έχουν ιδιαίτερη ανάγκη τις λέξεις για να μεταδοθούν, και αυτό είναι μεγάλο προτέρημα της ταινίας. Αυτό που απορυθμίζει είναι η ξαφνική αλλαγή θεματικού άξονα προς το τέλος, εκεί που η αφήγηση προσανατολίζεται περισσότερο στην κρίση της πίστης και πλησιάζει επικίνδυνα στο θρησκευτικό παραλήρημα.

Μεγάλη νικήτρια της υπόθεσης, βέβαια, αναδεικνύεται η Olga Kurylenko, η οποία αξιοποιεί στο έπακρο την προϋπηρεσία της ως μοντέλο, αυτοσχεδιάζοντας μπροστά στην κάμερα και παίζοντας με το σώμα και τα χέρια δημιουργώντας μια πολύ αληθινή παρουσία. Γίνεται ευάλωτη, χαρούμενη, θλίβεται, απογοητεύεται και ξαναξεκινά από την αρχή χωρίς να φοβάται να εκτεθεί στην κάμερα του Malick και το πάθος με το οποίο αγκαλιάζει αυτή τη δουλειά γίνεται πάντα εμφανές στο βλέμμα της. Η ταινία δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι βασίζεται αποκλειστικά στις πλάτες της και είναι πραγματικά πολύ ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι η Olga τα καταφέρνει περίφημα. Αντιθέτως, ο Ben Affleck κινείται άχαρα και ψυχρά στην οθόνη, χωρίς να καταφέρνει να ανοιχτεί και να πείσει για το συναισθηματικό του ταξίδι. Επίσης, ο χαρακτήρας του Bardem παραμένει ελλιπής ενώ η Rachel McAdams δεν κάνει πολλά και περιορίζεται σε ένα πολύ μικρό υποστηρικτικό ρόλο που δεν της αφήνει και πολλά περιθώρια.

Είναι πραγματικά άξιον απορίας αν θα καταφέρει η ταινία να βρει κοινό με αυτή την μορφή. Ο χαλαρός αφηγηματικός άξονας έρχεται σε αντίθεση με τις καθιερωμένες δομές ενώ σε σημεία παραμένει αμήχανος και χωρίς να είναι ακριβώς σίγουρος προς τα που θέλει να προχωρήσει η υπόθεση. Παρόλα αυτά, η δύναμη των εικόνων του The Wonder και η επιρροή τους στο υποσυνείδητο είναι αναμφισβήτητη και αυτό που χρειάζεται είναι ένα σφιχτότερο cut που θα επαναφέρει την ισορροπία ανάμεσα στο θρησκευτικό και το ανθρωποκεντρικό κομμάτι της ιστορίας. "Life is a dream and in dreams there are no mistakes" μαθαίνει η Marina στην ταινία και ο Malick μοιάζει να εφαρμόζει αυτή την θεώρηση στην ανάπτυξη του φιλμ, στοχεύοντας ψηλά και παίρνοντας ρίσκα, γεγονός που αξίζει αναγνώριση ακόμα κι όταν δεν καταφέρνουν να δικαιωθούν όλες οι επιλογές του. (3,5*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...