Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Venice Film Festival 2012: The Master Review


Ο Freddie Quell (Joaquin Phoenix) είναι ένας μπερδεμένος νέος χωρίς κατεύθυνση στη ζωή του μετά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου, γεμάτος οργή και αντιδραστική συμπεριφορά. Ανίκανος να στεριώσει δουλειά και καταστρέφοντας μόνος του οποιαδήποτε προοπτική του ανοίγεται, ο Freddie θα βρεθεί στον δρόμο του Lancaster Dodd (Philip Seymour Hoffman), του χαρισματικού ηγέτη μιας ιδιόμορφης κοινότητας με τους δικούς της ηθικούς κανόνες, που θα επιχειρήσει να αναμορφώσει την περσονα του Freddie και να του προσδώσει επιτέλους την σταθερότητα που του λείπει. Με την βοήθεια και την παρασκηνιακή καθοδήγηση της γυναίκας του Mary Sue (Amy Adams), ο Lancaster Dodd θα αποτελέσει το αντίβαρο του Freddie και οι τακτικές που θα εφαρμόσει σε αυτόν θα είναι καθοριστικές τόσο για τον Freddie όσο και για τον ίδιο τον Lancaster.

Ό,τι και να πει κανείς για το Master του Paul Thomas Anderson είναι λίγο. Καλογραμμένο και προσεγμένο στην εντέλεια και με την ένταση να ξεχειλίζει από κάθε καρέ της οθόνης, αποτελεί ξεκάθαρα μια από τις μεγαλύτερες ταινίες της χρονιάς. Γυρισμένο στα 70mm, γεμάτο επιβλητικές εικόνες και την στοιχειωτική μουσική του Johnny Greenwood να ενισχύει την δύναμή τους, το Master αποτελεί από την πρώτη σκηνή ένα αριστοτεχνικά κατασκευασμένο δημιούργημα, με την διαύγεια της εικόνας να προκαλεί θαυμασμό (οι κόκκοι της άμμου ξεχωρίζουν, ο παφλασμός των κυμάτων είναι τρομαχτικά φυσικός και η αντανάκλαση στα μάτια των ηρώων αναπάντεχα διαυγής) και τα αυστηρά πλάνα να οριοθετούν μία προσωπική ιστορία που ξεπερνά το ατομικό επίπεδο και καταλήγει να αφορά την εσωτερική μάχη και την ατέλειωτη πάλη του οποιουδήποτε στην προσπάθεια για εξατομίκευση και αποφυγή της μαζικοποίησης. 

Μακριά από τα προφανή και την κοινότυπη αποτύπωση των καταστάσεων, το Master έχει την τιμή να στολίζεται από τις τεράστιες ερμηνείες δύο ηθοποιών που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον και δημιουργούν ένα πανίσχυρο δίδυμο ικανό να παρασύρει τον θεατή. Phoenix και Seymour Hoffman είναι καθηλωτικοί σε ένα ρεσιτάλ ερμηνευτικής τελειότητας και θα είναι άδικο να προωθηθεί ο ένας ως leading και ο δεύτερος (μάλλον ο Hoffman) ως supporting για να ακολουθηθούν οι επιταγές της ακαδημίας στις (αναπόφευκτες) υποψηφιότητες των Όσκαρ, την στιγμή που ξεκάθαρα και οι δύο αποτελούν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Παράλληλα,  η Amy Adams καταφέρνει να προσδώσει την κρυμμένη δύναμη και την ύπουλη συμπεριφορά του χαρακτήρα της στις λίγες σκηνές που της αναλογούν και τα σχεδόν 140 λεπτά της ταινίας είναι τόσο μαγνητικά που κυλούν αβίαστα

Με το The Master, ο Paul Thomas Anderson καθιερώνεται ως μια από τις σημαντικότερες φωνές του αμερικανικού σινεμά και επιβεβαιώνει όσους έχουν πίστη στην ικανότητά του να δημιουργεί αριστουργηματικές σκηνές, τόσο ως περιεχόμενο και ως θέαμα, που σκαλίζουν το δρόμο τους κάτω από την επιφάνεια και καρφώνονται στο μυαλό του θεατή. Η "Μake them blue. Μake them black" σκηνή κατοχυρώνεται άμεσα στις σκηνές ανθολογίας του κινηματογράφου, όπως και η πρώτη ουσιαστική συνεδρία του Dodd με τον Freddie. Το πεντάλεπτο standing ovation μετά την λήξη της παγκόσμιας πρεμιέρας στην Βενετία μαρτυρά τον ενθουσιασμό του κοινού, γεγονός το οποίο είναι ιδιαίτερα ανακουφιστικό όταν συνοδεύεται και από κριτική αναγνώριση. You did make them black, after all, κύριε Anderson. (5*/5) 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...