Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Venice Film Festival 2012 Midnight Screenings: Tai Chi 0 & Bait 3D Reviews

Κάθε φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να αφήσει μια γωνιά του προγράμματος διαθέσιμη για τα πιο διασκεδαστικά, κουλά και φευγάτα έργα, κατηγορία που ταιριάζει γάντι στο μεταμεσονύχτιο slot που έχει παραδοσιακά συνδεθεί με το πιο χαβαλεδιάρικο κομμάτι του φεστιβάλ. Στα πλαίσια του Midnight Section, είδαμε το Tai Chi 0 (ή αλλιώς Tai Chi Zero, το πρώτο κομμάτι της Tai Chi διλογίας του Stephen Fung, με το δεύτερο μέρος Tai Chi Hero να αναμένεται στο τέλος του Οκτώβρη στην Κίνα) και το Bait 3D, το αυτόματα cult classic από την Αυστραλία, που καθιερώθηκε ήδη να αποκαλείται ως "Καρχαρίες στο Supermarket" για αυτονόητους, όπως θα καταλάβετε, λόγους.


Το Tai Chi 0 αφηγείται την ιστορία του "Φρικιού", το οποίο γεννήθηκε με ένα εξόγκωμα στο κεφάλι σαν κέρατο, που είναι ένδειξη της ικανότητάς του στις πολεμικές τέχνες με ένα όμως θανάσιμο τίμημα. Όσο περισσότερο τις ασκεί, τόσο περισσότερη ενέργεια καταναλώνει, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο προς τον θάνατο. Όταν αναζητήσει έναν δάσκαλο να του μάθει την τέχνη του Tai Chi, που θα του επιτρέψει να διαχειριστεί την ενέργεια αυτή χωρίς να την εξαντλεί, θα συναντήσει την άρνηση ολόκληρου του χωριού, το οποίο αρνείται να διδάξει την πολεμική τέχνη σε έναν outsider. Όταν όμως το χωριό δεχθεί επίθεση από έναν steampunk στρατό, που ωθείται από μια προσωπική ιστορία εκδίκησης και με την δυτική τεχνολογία του απειλεί να το ισοπεδώσει, το Φρικιό θα βρεθεί στην μέση μιας μάχης που δεν επέλεξε και ίσως οι ντόπιοι χρειαστεί να αναθεωρήσουν κάποιες από τις παραδόσεις τους.

Διασκεδαστικό, ανάλαφρο αλλά στην τελική δύσκολο να κάνει το απαραίτητο cross over στο δυτικό κοινό, το Tai Chi 0 είναι γεμάτο ποπ αναφορές στην κουλτούρα της Κίνας, αναγνωρίσιμα πρόσωπα της εκεί κινηματογραφικής βιομηχανίας και πολύ χαβαλέ, αρνούμενο να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά και μονταρισμένο με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γεμίζει την οθόνη πληροφορίες (κυριολεκτικά, εμφανίζει καρτέλες και ταμπελάκια με πληροφορίες πάνω στην οθόνη) που ο θεατής δεν προλαβαίνει να αφομοιώσει στο κυνήγι των υποτίτλων. Παράλληλα, το γεγονός ότι αποτελεί το πρώτο μόνο μέρος μιας ταινίας (σε συνδυασμό με το εντυπωσιακό preview του δεύτερου μέρους που τρέχει στους τίτλους τέλους) κάνει το Tai Chi 0 κάπως συγκρατημένο στην δράση, κρατώντας το καλύτερο υλικό αναπόφευκτα για το Tai Chi Hero και αφήνοντας μια ελλειπή αίσθηση στο τέλος της ταινίας. (2,5*/5)

Το Bait από την άλλη, πολύ πιο κοντά στα δυτικά πρότυπα των meta-horror movies που δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά, επιτίθεται από το πρώτο κιόλας πεντάλεπτο στις αισθήσεις του θεατή, ενορχηστρώνοντας μία από τις πιο κουλές ιστορίες των τελευταίων ετών, περήφανο μελλοντικό δείγμα του cult κινηματογράφου του παρελθόντος. Όταν ένα tsunami καταστρέφει μία παραλιακή πόλη της Αυστραλίας, ένα σύνολο αταίριαστων χαρακτήρων παγιδεύεται σε ένα πλημμυρισμένο, ημι-κατεστραμμένο super-market. Μόνο που μαζί τους, έχει παγιδευτεί κι ένα ζεύγος τρίμετρων λευκών καρχαριών, που δεν φαίνεται διατεθειμένο να αλλάξει τις συνήθεις δολοφονικές του συνήθειες, ειδικά σε έναν κλειστό χώρο με τόσο διαθέσιμο ζωντανό δόλωμα.

O Kimble Rendall δεν έχει φειδώ στον χαβαλέ, αναμασά όλα τα γνωστά λισέ και αποτυπώνει όλους τους αναμενόμενους χαρακτήρες του genre στα τρισδιάστατα πλάνα του. Η ξανθή χαζογκόμενα, ο κακοποιός με τις ηθικές αναστολές, ο όμορφος γεροδεμένος νέος με την προσωπική τραγική ιστορία και τα όνειρα για το μέλλον του, ο τρελός της παρέας, ο σπαστικός ασιάτης που δεν σταματά να μιλάει, η κοπέλα με την κορμάρα, τα γυμνασμένα οπίσθια και το παρελθόν που την κυνηγάει, βρίσκονται όλοι εδώ, ανταλλάσσοντας cheesy ατάκες με ενέσεις μελοδραματισμού και.... υπαρξιακών ανησυχιών σχετικά με την προέλευση του tsunami, συνοδευόμενες με την εξίσου αναμενόμενη συγκινητική μουσική που παίρνει επικές διαστάσεις όταν ξεκινούν οι πράξεις ηρωισμού. Και όμως, όλο αυτό λειτουργεί τόσο καλά που το γέλιο βγαίνει πηγαία και αβίαστα και τα ενενήντα λεπτά της παράνοιας κυλούν χωρίς κοιλιές και αχρείαστες καθυστερήσεις. Tο Bait είναι η ακομπλεξάριστη αυτοαναφορική ταινία που γίνεται τόσο απολαυστική, ακριβώς επειδή έχει απόλυτη επίγνωση του τι ακριβώς είναι. (3,5*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...