The Frame Game: Retro PosterVision #6: Rear Window (1961) του Alfred Hitchcock

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Retro PosterVision #6: Rear Window (1961) του Alfred Hitchcock

Κάθε μήνα, το Frame Game επιλέγει μία από τις αγαπημένες του ταινίες, εξηγεί τον λόγο και ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο μέσα από τις αφίσες του φιλμ. Ο Φεβρουάριος ανήκει στον "Σιωπηλό Μάρτυρα"!

Πώς ξεχωρίζεις την κορυφαία ταινία στην κορυφαία φιλμογραφία ενός κορυφαίου δημιουργού;

Ο "Σιωπηλός Μάρτυρας" του Alfred Hitchcock (αν και μακριά από το νόημα του πρωτότυπου τίτλου, η ελληνική απόδοση έμεινε στον χρόνο και είναι απόλυτα ταιριαστή) ανήκει στην τρπιλέτα των κατά γενική ομολογία καλύτερων ταινιών του σκηνοθέτη μαζί με το Vertigo και το North by Northwest. Κατέχει την ίδια σκηνοθετική μαεστρία με αυτά τα δύο φιλμ, την ίδια πλάκα, την γνωστή φρεσκάδα που έχουμε συνηθίσει από τον Hitch σε συνδυασμό με αγωνιώδεις σκηνές δράσεις και τουλάχιστον μία χαρακτηριστική σκηνή που έσπρωξε τα αφηγηματικά μέσα ένα βήμα μπροστά και χρησιμοποιήθηκε ξανά και ξανά από επίδοξα fanboys (βλέπε σκηνή στο σκοτάδι με το φλας να προσπαθεί να εντοπίσει τον δολοφόνο).

Και, όμως, αν κάποιος δει λίγο πιο προσεκτικά τα πράγματα, θα παρατηρήσει ότι τα πάντα στο Rear Window είναι δύο επίπεδα πιο πάνω από κάθε άλλη απόπειρα του Hitch να εισάγει τον θεατή σε έναν κόσμο παράνοιας και αγωνιώδους τρόμου. Και αυτό συμβαίνει γιατί όλα μοιάζουν απόλυτα φυσιολογικά. Ο James Stewart είναι περισσότερο από ποτέ ο άτυχος της διπλανής πόρτας, το μυστήριο θα μπορούσε να συμβεί όντως στον καθένα, ο τρόμος του εγκλωβισμού είναι πιο αληθινός από κάθε άλλη φορά και η ιστορία είναι τόσο ρεαλιστική που προκαλεί αγωνία και μόνο με την σκέψη της. Ο Hitch πάντα επέλεγε οι πρωταγωνιστές τους να μπλέκονται άθελά τους σε καταστάσεις που τους ξεπερνούν ξεκινώντας επικές περιπέτειες σε Ευρώπη και Αμερική, όμως, εδώ αντιστρέφει τα πράγματα, δημιουργεί ΤΟ αρχετυπικό θρίλερ δωματίου και φέρνει τον τρόμο μέσα στο ίδιο το σπίτι του κατά περίπτωση θεατή. Στο Rear Window δεν χρειάζεται καν να ξεμυτίσεις από το σπίτι για να ζήσεις την δική σου περιπέτεια.

Και ανεξάρτητα από αυτό, υπάρχουν οι μικρές λεπτομέρειες που προσδίδουν επιπλέον φυσικότητα στα πάντα. Οι δόσεις χιούμορ, η ενόχληση του James Stewart, ο καλοκαιρινός καύσωνας, ο εγκλωβισμός, ο ιδρώτας στο μέτωπο, η αφόρητη ομορφιά της Grace Kelly (καλά, οκ, το τελευταίο δεν είναι και τόσο ενδεικτικό "καθημερινής περίπτωσης") είναι εκεί για να δημιουργήσουν ένα ξεχωριστό σύμπαν μέσα στην κοινότυπη πραγματικότητα, στο οποίο ο καθένας θα μπορούσε να εισέλθει. Ούτε παιχνίδια ταυτότητας, ούτε απόπειρες ψυχανάλυσης, ούτε μια καταδίωξη στην σκιά των τεσσάρων γιγάντων δεν είναι απαραίτητη για να σε τραβήξουν σε ένα κινηματογραφικό παιχνίδι, ικανό να μείνει στην ιστορία, γιατί πολύ απλά είναι αποκλεισμένο σε ένα άχρονο περιβάλλον μέσα στην ίδια την καθημερινότητά μου/σου/όλων.

Και επειδή, ακριβώς, ο Alfred Hitchcock το ήξερε αυτό, έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες που γνώρισε ποτέ η μεγάλη οθόνη. Ο "Σιωπηλός μάρτυρας" είναι το απόλυτο αριστούργημά του.