(γράφει ο @ZlatkoGr)
Πως μπορείς να μιλήσεις για μια ταινία που γυρίστηκε σε 39 μέρες στη διάρκεια 12 χρόνων, αφού ακολουθούσε τη ζωή ενός παιδιού που μεγαλώνει, από τα 6 μέχρι τα 18 του χρόνια; Τι μπορείς να πεις όταν η ταινία είναι ένα χωρίς προηγούμενο ταξίδι στην παιδική ηλικία;
Ο χωρισμός των γονιών του και οι επισκέψεις του πατέρα του, η μετακόμιση σε μια νέα πόλη, ένας θετός πατέρας και ετεροθαλή αδέρφια, νέα πόλη, νέος χωρισμός, γυμνάσιο, παρέες, σχέσεις, φιλιά, χωρισμοί, νέα γυναίκα στη ζωή του πατέρα του, νέο αδελφάκι, νέα μετακόμιση, νέα σχέση για τη μητέρα του, η ανακάλυψη του εαυτού του, η καλλιτεχνική του φύση, πανεπιστήμιο.
Ο Linklater τα λέει όλα με το δικό του τρόπο, αυτόν το προσωπικό, οικουμενικό, μοναδικό του τρόπο. Κι όσο το μυαλό πηγαίνει στα Up του Michael Apted, σειρά με την οποία ο σκηνοθέτης παρακολουθεί τις ζωές μερικών Βρετανών από τα 7 και μέχρι τα 56 τους, ανά 7 χρόνια, η συνειδητοποίηση πως εδώ δεν πρόκειται για μια σειρά ντοκιμαντέρ αλλά για μια σχεδόν τρίωρη ταινία μυθοπλασίας κάνει το όλο επίτευγμα πραγματικά επικό.
Συγκινητικό, μιλάει σε όλους μας με τρόπο που λίγοι πέτυχαν μέχρι τώρα, με τις μικρές στιγμές των 12 χρόνων της ζωής του Mason να συμπληρώνουν το παζλ της ζωής του, με τους διαλόγους του Linklater να βρίσκονται ξανά εκεί, περισσότερο αληθινοί και φυσικοί από ποτέ και, σίγουρα, με την εξέλιξη των ίδιων των ηθοποιών και του σκηνοθέτη στη διάρκεια των χρόνων της παραγωγής της.
Το Boyhood δεν είναι μια ταινία για να διαβάσετε “απόψεις” γι’ αυτήν. Το Boyhood μια ταινία που θα πρέπει να τη ζήσετε στη μεγάλη οθόνη, σε ένα σινεμά γεμάτο με ανθρώπους που θα τη νιώσουν όπως εσείς. Το Boyhood πήρε στη δημοσιογραφική του προβολή το πιο δυνατό χειροκρότημα, τις πιο δυνατές φωνές και τα εντονότερα σφυρίγματα. Ένα από αυτά ήταν και το δικό μας. (5*/5)
Πρώτη δημοσίευση: Slag.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου