Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Berlin Reviews: The Best of the Rest (και κάτι παραπάνω)

Ο @ZlatkoGr πήγε στο Βερολίνο για να παρακολουθήσει την Berlinale από κοντά και για να ενημερώσει όλους εμάς σχετικά με τις ταινίες που πρέπει να σημειώσουμε στις watchlists μας αλλά και για όλα τα φιλμ που πρέπει να αποφύγουμε την τραγική στιγμή που θα βρεθούν μπροστά μας. Ήδη το Frame Game (με την ευγενική παραχώρηση του Slag.gr)  έχει φιλοξενήσει την άποψή του για μερικές από τις πιο αναμενόμενες ταινίες της διοργάνωσης, όμως, η μισή μαγεία ενός φεστιβάλ είναι το ρίσκο της εισόδου σε μια προβολή άγνωστης ταινίας, που μπορεί να καταλήξει είτε σε τεράστιο φιάσκο είτε σε μια υπέροχη ανακάλυψη. Σε αυτό το τελευταίο ποστ για την φετινή Berlinale, ο Γιάννης μας ενημερώνει για όλα τα obscure φιλμ που είδε και αν άξιζε τελικά τον κόπο κάθε ένα από αυτά. 


Hüter meines Bruders (My Brother's Keeper) του Maximilian Leo
(Perspektive Deutsches Kino)
Πρώτη ταινία, από σπόντα μπήκα παιδιά. Είχε απ’ έξω σοφιστικέ όμορφα κορίτσια και τραγανά ποπ αγόρια και σκέφτηκα ναι, εδώ ανήκεις και συ, όρμα δικέ μου. Γεμάτη αίθουσα, γερμανική ταινία, Παρασκευή απογευματάκι, πόσο χάλια να είναι; Ήταν όμως.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Maximilian Leo είναι ένα άστοχο δράμα που αφορά τη σχέση 2 αδερφών, όπως αυτή σκιαγραφείται όταν ο μικρότερος από τους 2 εξαφανίζεται μυστηριωδώς.

Η προσπάθεια του μεγαλύτερου Gregor να ανακαλύψει και στη συνέχεια να μπει στο πετσί της, άγνωστης σε εκείνον, ζωής του μικρότερου Pietschi μοιάζει απολύτως βεβιασμένη και ειλικρινά, λιγάκι αστεία. Η ερμηνεία του Sebastian Zimmler δε δίνει κανένα βάθος σε έναν χαρακτήρα που χάνει οτιδήποτε νόμιζε σταθερό στη ζωή του και τα συνεχή κοντινά του δε βοηθούν.

Η κάθαρση, όπως και όταν έρχεται, δε μοιάζει καθόλου τέτοια, αν και το γεμάτο ηλεκτρονικούς ήχους soundtrack προσπαθεί τίμια να αντεπεξέλθει, σερβίροντας στο θεατή τις κορυφώσεις και τις χαλαρές στιγμές της ταινίας.

Πάντως το κοινό φάνηκε ευχαριστημένο και ο Leo ήταν εκεί μαζί με 20+ άτομα από το καστ και την παραγωγή της ταινίας. Και παρότι δε μιλήθηκε λέξη αγγλικά, εγώ χειροκρότησα ευγενικά. (1.5*/5)

Πρώτη δημοσίευση: Slag.gr

L'enlèvement de Michel Houellebecq του Guillaume Nicloux
(Forum)
Ο Michel Houellebecq περπατά αργά, με ένα τσιγάρο στο χέρι που αφήνει αμέσως πριν ανέβει στη σκηνή και ο υπεύθυνος του τμήματος Forum του φεστιβάλ λέει πως με αυτή την ταινία γέλασε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, όσο ετοίμαζε το πρόγραμμα.

Και ξέρετε κάτι; Τον καταλαβαίνω. Η απαγωγή του Michel Houellebecq είναι η “πραγματική” ιστορία του τι συνέβη όταν πριν μερικά χρόνια ο ιδιότυπος συγγραφέας εξαφανίστηκε από προσώπου γης για 10 μέρες. Το έξυπνο τρικ της;  Πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Houellebecq.

Η εκδοχή της ταινίας θέλει τον πρωταγωνιστή να πέφτει θύμα απαγωγής από 3 παράξενους άντρες που, απ’ όσο φαίνεται δεν έχουν ιδιαίτερη ιδέα τι κάνουν. Η ταινία ξεκινά περίεργα και μάλλον άνευρα, αφού προσπαθεί να ορίσει τη ζωή του Houellebecq πριν τις 10 μέρες της εξαφάνισής του, επιταχύνει ρυθμό με τις σκηνές της απαγωγής και από κει και πέρα, κάθε στιγμή μαζί με τους 3 άντρες είναι χρυσός.

Ο Michel Houellebecq, μια έντονη, αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, καταφέρνει να περάσει ένα μεγάλο κομμάτι της κοσμοθεωρίας του μέσα από την ταινία. Μιλάει για πολιτική, λογοτεχνία, μουσική, το θάνατο, συνομιλεί για τα πάντα με τους απαγωγείς του, παρότι τις περισσότερες φορές εκείνοι αδυνατούν να κατανοήσουν τα όσα λέει.

Κι όλα αυτά γίνονται σε μια από τις πιο παράξενες κωμωδίες που θα δούμε στη φετινή Berlinale, έτσι; Μπράβο Michel. (3.5*/5)

Πρώτη δημοσίευση: Slag.gr


Blind του Eskil Vogt
(Panorama)
Εγώ, να σας εξηγήσω, δεν ήρθα στο Βερολίνο για να βλέπω 3 ταινίες τη μέρα. Αλλά να. Το Νορβηγικό Blind δεν ήμουν σίγουρος πως θέλω ή/και πως θα αντέξω να το δω. Κι αν τελικά το έχανα, θα είχα χάσει μια από τις στιγμές του φεστιβάλ.

Ο σκηνοθέτης Eskil Vogt που προλόγισε την προβολή είπε πως τον εκνευρίζει εκείνο το κομμάτι του σινεμά που ξέρεις από την αρχή της ταινίας τι θα συμβεί και έφτιαξε το Blind γιατί ήθελε κάτι που να θέλει και ο ίδιος να δει. Σε καταλαβαίνω απόλυτα αδερφέ Eskil.

Η ταινία ξεκινά ήρεμα: μια κοπέλα έχει πρόσφατα χάσει το φως της και προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα της καθημερινότητα, ένας άντρας περνάει το χρόνο του βλέποντας όλων των ειδών τα πορνό, μια άλλη κοπέλα περνάει τους πρώτους της μήνες μακριά από τον άντρα της με τον οποίο χώρισε και το μικρό της κοριτσάκι.

Τα όσα γίνονται στην οθόνη είναι όμορφα, η ταινία είναι και η χρήση του μοντάζ είναι καταπληκτική, ενώ η ταινία γίνεται όλο και πιο αστεία με έναν απολύτως φυσικό και απροσποίητο τρόπο. Όμως ο Eskil δεν είπε τυχαία όσα είπε πριν ξεκινήσει η προβολή. Γιατί στο δικό του σινεμά η πραγματικότητα είναι, ας πούμε, λιγάκι ρευστή.

Όσο ο σκηνοθέτης παίζει με τη φόρμα που ο ίδιος όρισε στην αρχή, αλλάζοντας συνεχώς τα όσα νομίζουμε πως βλέπουμε, τόσο μοναδικότερη γίνεται η εμπειρία των θεατών και τόσο βαθύτερα στο παιχνίδι του χανόμαστε. Κι αν συμφωνήσατε και σεις μαζί του στην αρχή, τότε θα βρεθείτε προ ευχάριστων εκπλήξεων. (4*/5)

Πρώτη δημοσίευση: Slag.gr


Historia del miedo (History of fear) του Benjamín Naishtat
(Διαγωνιστικό)
Μια παράξενη, κλειστή στον έξω κόσμο κοινότητα, στην οποία ζουν κάποιοι όχι και τόσο στα καλά τους άνθρωποι, βρίσκεται υπό συνεχόμενα μεγαλύτερη απειλή.

Ελπίζω πως αυτό δεν είναι και το καλύτερο δείγμα του τι βρίσκεται φέτος στο διαγωνιστικό της Berlinale. Ρηχό, χωρίς να απογειώνεται ποτέ, προσπαθεί να πει μια ιστορία χωρίς να ξέρει πως να διαχειριστεί το ίδιο της το υλικό.

Άβολο σε σημεία, το Historia del miedo προκάλεσε γελάκια από το κοινό, μερικές αποχωρήσεις [αν και δεν ήταν *τόσο* κακό] και πολλά κουνήματα κεφαλιού στο τέλος του. Ένα τέλος που δείχνει πως οι καλές προθέσεις του σκηνοθέτη Benjamin Naishtat να στήσει μια ταινία για τον παραλογισμό του φόβου δεν αρκούσαν.

Η κατανόηση των πραγμάτων που θέλει να πει ο σκηνοθέτης παρότι, οκ, είναι θετική θεωρητικά, εδώ δεν βοηθάει. Καταλαβαίνεις το σκεπτικό και την αισθητική των συντελεστών, αλλά βγαίνεις από την αίθουσα με την αίσθηση πως κανείς από αυτούς δεν ήξερε τον τρόπο να το γυρίσει σε μια ταινία 79 λεπτών.

Τελικά αυτό που μένει στους κατοίκους της κλειστής, περιφραγμένης κοινότητας είναι η αόριστη απειλή και στους θεατές η αόριστη απεικόνιση καταστάσεων που επηρεάζουν, ή και όχι, χαρακτήρες για τους οποίους δεν ενδιαφέρθηκαν πότε. (2*/5)

Πρώτη δημοσίευση: Slag.gr


Anderson της Annekatrin Hendel
(Panorama Documente)
Η μέρα ξεκινάει με ντόνατς και ντοκιμαντέρ, δηλαδή από τις καλύτερες στιγμές αυτού του φεστιβάλ για μένα, καταλαβαίνετε.

Η δημοσιοποίηση των αρχείων της Stasi απέδειξε πως μια από τις μεγαλύτερες και γνωστότερες προσωπικότητες της αλτέρνατιβ καλλιτεχνικής σκηνής του Prenzlauer Berg στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 ήταν πράκτορας της μυστικής υπηρεσίας του Ανατολικού Βερολίνου.

Ο Sascha Anderson, ποιητής και σημαντικός καταλύτης του underground καλλιτεχνικού κινήματος της GDR, μιλά σε αυτό το talking-heads ντοκιμαντέρ της Annekatrin Hendel και απαντά στο γιατί έγινε πληροφοριοδότης της Stasi, τον φέρνει απέναντι στην απόφασή του να ενημερώνει για όλες τις κινήσεις των φίλων του, για τις τύψεις του και για τα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους και για την αποκάλυψη των αρχείων της Stasi που τον κατονομάζει σαν πράκτορα.

Ακόμη, διάφοροι πρώην φίλοι και συνάδελφοι συνθέτουν το πορτραίτο του, μια εικόνα γεμάτη ψέματα και εξαπάτηση αλλά και με την αποδοχή όλων για την ιδιαίτερα δημιουργική και χαρισματική προσωπικότητα του Sascha.

Ο ίδιος δε δείχνει να έχει μετανιώσει. Στα δικά του μάτια υπήρξε αληθινός και με δυνατό αίσθημα αυτοσυντήρησης. Δε χρειάζεται αυτός να ζητήσει συγγνώμη, πρέπει οι άλλοι να τον συγχωρήσουν. Ανακαλεί τις συναντήσεις του με τον ανώτερο “χειριστή” του σχεδόν με νοσταλγία, μα ταυτόχρονα το ίδιο και την κουζίνα του φίλου του, συχνότατο μέρος συνάντησης για τη μεγάλη καλλιτεχνική παρέα του εκείνη την εποχή. Έναν φίλο και μια παρέα που πρόδιδε σταθερά κάθε μήνα, για χρόνια.

Παρόλα αυτά το ταβάνι της ταινίας δεν είναι ψηλό. Μένει κυρίως στην ψυχοσύνθεση του Anderson ο οποίος δείχνει αρκετά διστακτικός στο να μιλήσει για τη ζωή του σήμερα και ιδιαίτερα συγκεχυμένος για κάποια από τα γεγονότα της εποχής και την κατάσταση σώζουν με τις δικές τους συνεντεύξεις οι φίλοι του. Όμως το ντοκιμαντέρ κάνει αρκετά καλή δουλειά στο να ζωντανέψει μια ιστορία από αυτές που ορίσαν την τελευταία δεκαετία της Ανατολικής Γερμανίας και σίγουρα ιστορίες όπως του Sascha Anderson θα υπάρχουν πολλές εκεί έξω. (3*/5)

Πρώτη δημοσίευση: Slag.gr


Free Range του Veiko Ounpuu
(Forum)
Αυτή είναι η 3η μεγάλου μήκους ταινία του Veiko Ounpuu, ενός πολύ αξιόλογου, λένε, Εσθονού σκηνοθέτη.

Ένας χίπστερ προσπαθεί να ανακαλύψει αυτό που θέλει στη ζωή του. Από τη μία μεριά βρίσκεται η ξένοιαστες μέρες του με ποτό, χορό και φίλους, τα σκοτεινά ποιήματα και τα πεσιμιστικά μυθιστορήματα που γράφει και από την άλλη οι υποχρεώσεις, οι συμβατικές δουλειές και η σχέση του.

Ο Fred δυσκολεύεται να κάνει όσα έρχονται φυσιολογικά σε έναν ενήλικα. Η ταινία ξεκινά με εκείνον να απολύεται από το περιοδικό που δουλεύει μετά από μια, ας πούμε ατυχή, κριτική για το Tree of Life του Terence Malick. Δεν ξέρει πως να αντιμετωπίσει τα νέα για την εγκυμοσύνη της κοπέλας του. Γυρίζει στο σπίτι του πατέρα του, έναν μοναχικό, περιτριγυρισμένο από βιβλία, άνθρωπο στον οποίο ο Fred βλέπει τον εαυτό του.

Όσο η ώρα περνάει, τόσο αντιλαμβανόμαστε το πόσο δύσκολο είναι για τον πρωταγωνιστή μας να συμβιβαστεί έστω και ελάχιστα με τις υποχρεώσεις του απέναντι στους γύρω του. Σαμποτάροντας συνεχώς τον εαυτό του, φτάνει τον ίδιο και τους άλλους στα άκρα.

Ταυτόχρονα, γίνεται όλο και πιο σαφές πως κανείς δεν καταλαβαίνει τις σκέψεις του Fred και αυτό τον βαραίνει ακόμη περισσότερο. Σε έναν καυγά, ο Fred ρωτάει την κοπέλα του “δηλαδή εννοείς πως είμαι μόνος μου στον κόσμο με τις σκέψεις μου;”

Η ταινία διαχειρίζεται πολύ καλά το υλικό που έχει. Ο Ounpuu σκηνοθετεί όμορφες εικόνες και χρησιμοποιεί ένα πολύ ιδιαίτερο και ταιριαστό soundtrack για να δέσει τις σκηνές του. Η ταινία είναι όσο αστεία χρειάζεται για να περάσεις καλά χωρίς όμως να χάνει τα μάτια από το στόχο της με σαχλά αστειάκια. Ίσως όμως να μπορούσε να φτάσει και ακόμη μακρύτερα, να πει ακόμη περισσότερα πράγματα και να εξερευνήσει παραπάνω το μυαλό του χαρακτήρα της. Ίσως.

Το Free Range έχει το δυναμικό για επαναπροβολή, αλλά και για την πρώτη της, ήταν μια καλή έκπληξη και από τους λόγους που τα κινηματογραφικά φεστιβάλ είναι καταπληκτικά. (3.5*/5)

Πρώτη δημοσίευση: Slag.gr


Kuzu (The lamp) του Kutlug Ataman
(Panorama Special)
Κοίταξε να δεις η Τουρκία που παράγει και ταινίες που διακωμωδούν τον τρόπο ζωής, την καθημερινότητα και τα κοινωνικά πρότυπα στα χωριά της Ανατολίας.

Το Kuzu ξεκινά με την επικείμενη περιτομή του μικρού Mert, παράδοση για όλα τα παιδάκια της ηλικίας του, την οποία θα πρέπει να ακολουθήσει ένα τραπέζωμα όλων των κατοίκων του χωριού για να γιορταστεί το γεγονός. Όμως ο πατέρας της οικογένειας, Ismail, δεν αντέχει οικονομικά τα έξοδά του, παρόλη την πίεση της γυναίκας του Medine. Τότε, η αδερφή του Mert, η Vicdan, πείθει τον μικρό της αδερφό πως αφού δεν υπάρχουν λεφτά για να σφαχτεί ένα πρόβατο, τη θέση του θα πάρει ο Mert.

Τα όμορφα κινηματογραφημένα ορεινά χειμερινά τοπία του Kutlug Ataman και τα σπίτια του μικρού χωριού στο οποίο εκτυλίσσεται η πλοκή δένουν εξαιρετικά με το ύφος της ταινίας και λειτουργούν σαν ένας ξεχωριστός χαρακτήρας, επιβλητικός και αόριστα απειλητικός.

Η ταινία είναι σε όλη τη διάρκειά της αστεία, ο κόσμος στο Zoo Palast γελάει με την καταπληκτική Sila Lara Canturk που παίζει τη μικρή Vicdan και τα όσα συμβαίνουν στο χωριό αλλά η συνεχής ανάγκη της Medine να ικανοποιήσει τις κακές γλώσσες του χωριού και οι κακές αποφάσεις του Ismail δεν αφήνουν κανέναν να νιώσει πως αυτό που βλέπει είναι απλά μια κωμωδία με παιδάκια.

Η ταινία λανθάνει μόνο στο χαρακτήρα του Ismail. Οι αποφάσεις του, παρότι σημαντικό σημείο της πλοκής για το Kuzu, δε μοιάζουν να βγάζουν ιδιαίτερο νόημα για τον ίδιο, όμως προχωρούν την ταινία μπροστά, μέχρι το καταπληκτικό τέλος. Όλο το κύριο καστ δημιουργεί πιστευτούς και καθόλου μονοσήμαντους χαρακτήρες, με τα 2 παιδάκια να κλέβουν, λογικά, τις εντυπώσεις. (4*/5)

Πρώτη δημοσίευση: Slag.gr


The Midnight After του Fruit Chan
(Panorama Special)
Είμαστε εξαιρετικά χαρούμενοι που η Berlinale για μας τελείωσε με αυτή την ταινία.

Το Midnight After αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας ανθρώπων που τους συμβαίνουν τρελά πράγματα αφού επιβιβαστούν και ταξιδέψουν μέσα σε ένα minibus, κάπου στο Χονγκ Κονγκ. Μόλις το minibus του περάσει από ένα τούνελ, δε βρίσκεται κανείς γύρω τους. Οι 17 επιβαίνοντές του είναι μόνοι τους σε μια πόλη εκατομμυρίων κατοίκων.

Που πήγαν όλοι; Κινδυνεύουν οι 17; Τι συμβαίνει και αρχίζουν να πεθαίνουν μυστηριωδώς; Ποιος είναι ο τύπος με την ασφυξιογόνο μάσκα που τους παρακολουθεί; Τι είναι αυτό το περίεργο μήνυμα στο τηλέφωνο; Ποιος τους ζητάει βοήθεια; Φταίει για όλα κάποιος ιός; Τι συμβαίνει στην ηθική σου όταν μένεις μόνος στον κόσμο; Και τι δουλειά έχει αυτό το τραγούδι του David Bowie με την υπόθεση; Είναι όλοι τους αυτό που φαίνονται; Έχει η Φουκουσίμα κάποια σχέση; Αυτά τα ερωτήματα απαντάει η ταινία.

Τα απαντάει; Όχι ακριβώς. Το Midnight After είναι γρήγορο, έχει το δικό του, ιδιαίτερο στυλ και είναι ξ ε κ α ρ δ ι σ τ ι κ ό αλλά ταυτόχρονα συμβαίνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ χωρίς ουσιαστικά να απαντάται τίποτα. Τα ανοιχτά του plot points θυμίζουν σειρά της Αμερικανικής τηλεόρασης, θα κλείσουν σιγά σιγά στα επόμενα επεισόδια αλλά ωπ, όχι, εδώ έχουμε απλά μια ταινία 2 ωρών, όχι κάτι περισσότερο.

Οι χαρακτήρες του είναι αρκετά χάρτινοι αλλά προσφέρουν γέλιο και η ταινία δε χρειάζεται κάτι περισσότερο από αυτό. Η αποδόμηση αρκετών ειδών σινεμά, όπως τις b-movies τρόμου και τα μετα-αποκαλυπτικά δράματα, με πολλές αναφορές στην ανθρώπινη συμπεριφορά κάτω από την πίεση της κατάρρευσης και ανάμεσα σε σώματα που εκρήγνυνται, νεκρόφιλους βιαστές, αιμάτινη βροχή και, γιατί όχι, στιγμές μιούζικαλ, η ταινία συνεχίζει να παραδίδει κάτι που είναι έντονα ελκυστικό ενώ δε θα έπρεπε.

Ίσως εκνευρίσει σε σημεία, ίσως [σίγουρα] μπερδέψει σε άλλα, όμως το Midnight After ήταν όσο fun έπρεπε να είναι μια τέτοια all-in σκηνοθετική προσπάθεια και, ταυτόχρονα, η τελευταία μας ταινία στη φετινή Berlinale. (3.5*/5)

Πρώτη δημοσίευση: Slag.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...