Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Poster Retrospective: Blow Up του Μικελάντζελο Αντονιόνι

Καθόλη την διάρκεια του Blow Up, ο Thomas του David Hemmings δεν κρύβει την πλήξη που νιώθει στην καθημερινότητά του. Δεν διστάζει, επίσης, να φανερώσει την ματεριαλιστική του φύση αλλά και τον εκμηδενισμό των υπόλοιπων αξιών που χαρακτηρίζουν τον τρόπο ζωής του. Η έκφραση των συναισθημάτων είναι γι΄αυτόν μια έννοια που όχι μόνο αγνοεί αλλά που δεν έχει και λόγο να υλοποιηθεί ποτέ.


Κατά την διάρκεια ενός εικοσιτετράωρού του, φωτογραφίζει μοντέλα, επισκέπτεται ένα μαγαζί με αντίκες, καθώς περπατάει στο πάρκο αποτυπώνει (ή και όχι) έναν πραγματικό φόνο, αναζητάει μία μυστηριώδη γυναίκα (η Vanessa Redgrave σε έναν ρόλο που πλασαρίστηκε ως πρωταγωνιστικός) που μπορεί να κρύβει περισσότερους κινδύνους κι από όσο γίνεται αρχικά εμφανές, κάνει ένα τρίο με δύο επίδοξες μοντέλες, επισκέπτεται μία παμπ για να κερδίσει το μουσικό όργανο του μπασίστα (και να το παρατήσει στη συνέχεια σαν ένα παλιοσίδερο) και παρατηρεί μία ομάδα μίμων να παίζει μία παρτίδα τένις χωρίς μπαλάκι, όσο αμφισβητεί την έννοια της εικόνας, την υποκειμενικότητά της, την σημασία της και, τελικά, τον χρόνο ζωής και την ημερομηνία (;) λήξης της.

Ο Αντονιόνι είχε ήδη ασχοληθεί με πολλές από αυτές τις θεματικές στην ιταλόφωνες ταινίες του (ειδικά η συναισθηματική αποξένωση βρήκε την κορύφωση στην "Νύχτα" του, αν και η "Έκλειψη" δεν πάει πίσω), όμως, το διεθνές ντεμπούτο του με το Blow Up επηρέασε καθοριστικά τον αγγλόφωνο κινηματογράφο (όπως συνέβη πχ με το Conversation του Κόπολα και το Blow Out του ΝτεΠάλμα) και τον καθιέρωσε ως ένα διεθνή auteur που κέρδισε ακόμα και την εύνοια του Μπέργκμαν, ο οποίος παρά το γεγονός ότι γενικά τον αντιπαθούσε, ονόμασε το Blow Up και το La Notte αριστουργήματα. 

Απόλυτα συντονισμένος με τον βρασμό της εποχής και καταφέρνοντας να αποτυπώσει τις αλλαγές που χαρακτήριζαν τις αλλαγές της κοινωνίας των 60ς, ο Αντονιόνι στην επιφάνεια παραδίδει μια ταινία που περιγράφει το Λονδίνο της εποχής με την κριτική ματιά που βάζει στο μικροσκόπιο το ισοζύγιο των ανθρώπινων σχέσεων. Ακόμα περισσότερο, όμως, με το φιλμ κατάφερε να υπογραμμίσει την ματαιότητα της δύναμης της εικόνας, την αμφισημία της και, ακόμα διακριτικά αλλά σαφέστατα, την έλλειψη της ουσίας της χωρίς να αμφισβητεί την ισχύ της. Ο Αντονιόνι ήταν γνωστός για τα φινάλε των ταινιών του και κλείνει το Blow Up με ένα φανταστικό παιχνίδι τένις, όπου ακούμε τα χτυπήματα της μπάλας αλλά χωρίς να υπάρχει μπαλάκι. Ακόμα και ο Thomas αναγκάζεται να συμμετέχει στο παιχνίδι στο τέλος, όπως ακριβώς και ο κάθε θεατής της ταινίας, μέχρι να εξαφανιστεί στο τέλος και ο ίδιος μέσα στο πράσινο λιβάδι κάτω από το "The End" των τίτλων, παίρνοντας κι εκείνος την σειρά του στο παρελθόν της φιλμογραφίας. Είναι εντυπωσιακό το πώς λειτουργεί όλο αυτό για την εποχή του αλλά και για το τώρα και η προσέγγιση του Αντονιόνι του δίνει μια παράδοξη διαχρονικότητα που ενισχύει την δύναμή του.

Η ταινία συνοδεύτηκε από σκάνδαλα για προκλητικό γυμνό (για να μην νομίζεις ότι αυτά συμβαίνουν μόνο σήμερα), απεικόνιση ναρκωτικών, σεξ εκτός γάμου και "ανοιχτές" σχέσεις, οπότε απέκτησε αυτόματα την θέση της στην σινεφίλ ιστορία. Όπως συνηθιζόταν τότε, η παγκόσμια κυκλοφορία της συνοδεύτηκε κι από ένα πλήθος αφισών που κυμάνθηκαν από απλές παραλλαγές της αρχικής πρόμο εικόνας μέχρι δημιουργικές επανερμηνείες της ουσίας του φιλμ, όπως θα περίμενε εξάλλου και από το πόστερ της πολωνικής σχολής. Στην συνέχεια θα δεις τις καλύτερες από αυτές (συν μερικές μοντέρνες δημιουργίες για την ταινία), που ελπίζω να σου δημιουργήσουν την διάθεση να δεις κι εσύ την ταινία (αν δεν, ήδη). Η αλήθεια βρίσκεται στον κλασικό κινηματογράφο, παιδιά.

Βελγικό πόστερ



Αμερικανικά πόστερ



Γερμανικά πόστερ


Τσέχικα Πόστερ

Ιαπωνικό πόστερ


Ισπανικά πόστερ

Γαλλικό πόστερ

Ουγγρικό πόστερ








Ιταλικά πόστερ


Πολωνέζικα πόστερ

Blow Up από την Jessica Benz

Blow Up από τον Macio Glocus

Blow Up από τον Tomer Hanuka

Blow Up από την Diana Lee

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...