O @ZlatkoGr είναι στο Βερολίνο, βλέπει ανελλιπώς ταινίες, προκαλώντας τον φθόνο μας, ενημερώνει το Frame Game για όσα φιλμ χρειάζεται να βάλουμε επειγόντως στην watchlist μας και μας προειδοποιεί για όσες ταινίες επιβάλλεται για το καλό μας να προσπεράσουμε. Σε αυτό το edition, μας στέλνει τις εντυπώσεις του από την αλογόκριτη, ασυμβίβαστη εκδοχή του πρώτου μέρους του Nymphomaniac (οι εντυπώσεις μας από την εμπορική, "λογοκριμένη" εκδοχή βρίσκονται εδώ) αλλά και μας αναλύει πώς του φάνηκε το καινούριο, πειραματικό project του Tsai Ming-Liang (του οποίου το Stray Dogs το λατρέψαμε στην Βενετία και το συμπεριλάβαμε στις φεστιβαλικές αγάπες του 2013).
Nymphomaniac, Vol. Ι: Bigger, longer and uncut του Lars Von Trier
Το πολυαναμενόμενο έπος του Lars von Trier, ή τέλος πάντων το πρώτο του μέρος, έκανε πάρα πολύ καλά και ήταν πολυαναμενόμενο.
Από την έναρξη της ταινίας με τις σταγόνες της βροχής μέχρι και το, χα, όποιο, κάποιο, μερικό φινάλε, ο Trier βασικά εδώ γυρίζει μια [κυρίως] κωμωδία με θέμα το σεξ και το κάνει καταπληκτικά.
Κωμωδία; Τέλος πάντων, αφού αυτά είναι ταμπέλες, τι περιμένατε από μένα να πω; Η Joe αφηγείται τη ζωή της, την αστεία, συναισθηματική, υπερσεξουαλική, πραγματική [πραγματική;] ζωή της και εμείς κάνουμε ολόκληρο το μισό της ταξίδι από τόσο κοντά, σχεδόν μαζί, όσο λίγες φορές στο σινεμά.
Το σεξ στην ταινία είναι σχεδόν πορνογραφικό στην απεικόνισή του αλλά εξυπηρετεί το σκοπό του απόλυτα. Το σεξ για το χαρακτήρα της Gainsbourg είναι τα πάντα, την προστατεύει και τη μελαγχολεί, είναι όλες οι νίκες και οι ήττες της ζωής της.
Δεν είμαι σίγουρος για το ποιες είναι οι διαφορές της uncut version του Βερολίνου με εκείνη που προβλήθηκε στους ελληνικούς κινηματογράφους πριν μερικές μέρες αλλά εδώ τίποτα απολύτως δε μοιάζει περιττό. Όλα τα κεφάλαια δένουν υπέροχα, η σχεδόν λογοτεχνική αφήγηση κυλάει άψογα και καμία σκηνή δε θα ήθελα να λείπει.
Ειδική μνεία στο χαρακτήρα της Uma Thurman. Tο κεφάλαιο που πρωταγωνιστεί ήταν από τα πιο αστεία κινηματογραφικά στιγμιότυπα της χρονιάς. (4.5/5)
Xi You (Journey to the west) του Tsai Ming-Liang
Αν διαβάσει κανείς την περιγραφή της ταινίας θα καταλάβει πολλά περισσότερα πράγματα γι’ αυτήν από όσα θα έπρεπε: ένας βουδιστής μοναχός κάνει τη βόλτα του με πάρα πολύ αργό βήμα στους δρόμους της Μασσαλίας και η κάμερα τον ακολουθεί.
Ναι, είναι ακριβώς αυτό που ακούγεται. Τα μακρόσυρτα, στατικά πλάνα του Tsai Ming-liang καταφέρνουν να σε υπνωτίσουν ή να σε κοιμίσουν και στάθηκα τυχερός να μου συμβεί το πρώτο. Κινηματογραφικά το Xi You είναι ένα μικρό αριστούργημα, οι λήψεις του πρωταγωνιστή και του περιβάλλοντος από το οποίο περνάει είναι μοναδικές.
Όμως εμείς δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε ακαδημαϊκά, εμείς είμαστε ποπ. Η ταινία αποτυγχάνει εκεί που θα έπρεπε να πετύχει με κατεβασμένα χέρια, να συνδεθεί με το θεατή. Είναι ένα όμορφο τίποτα, παρότι μπορείς εύκολα να τη μπερδέψεις με ένα όμορφο μίνιμαλ καλλιτέχνημα. Σημασία πάντως έχει πως αυτή είναι μια από τις ταινίες που αισθάνεσαι τυχερός να βλέπεις στη μεγάλη οθόνη σε ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ. (2.5*/5)
[Τέλος ας μιλήσουμε και λίγο για τα καθίσματα του CineStar: γουάο]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου