Στο Vol.I, ο Τρίερ ανέμειξε χίλιες δυο αναφορές, τις ανακίνησε καλά για να εξαπλωθούν προς κάθε κατεύθυνση και, τελικά, δημιούργησε μία απόλυτα ανθρώπινη τραγωδία, γύρω από την ενηλικίωση με άξονα τον σεξ. Στο Vol.II, το επίκεντρο αλλάζει, η ενηλικίωση αποκαλύπτεται... απάτη και ο αγώνας για περισσότερα χρώματα από το ηλιοβασίλεμα γίνεται ακόμα πιο δύσκολος, πιο τραχύς, πιο αγωνιώδης. (Το κείμενο περιέχει spoilers)
Το πρόβλημά μου, και θα το πω για να βγει κατευθείαν από την μέση, είναι ότι, αυτή τη φορά, η αφήγηση δεν είναι το ίδιο οργανική. Οι αναφορές γίνονται πιο επιτηδευμένες, το ηθικό δίδαγμα κάθε ιστορίας πιο προφανές, τα λόγια της Joe ακούγονται περισσότερο ως προκλητικά σχόλια του ίδιου του Τρίερ για την κοινωνία και οι χαρακτήρες ακολουθούν περισσότερο σχηματική διαδρομή, ανάλογα με τον σκοπό τους. Το δεύτερο μέρος του Nymphomaniac, δεν είναι ότι δεν λειτουργεί καλά ως ταινία, όμως, απομακρύνεται από την πηγαία ιδιοφυΐα του πρώτου μέρους και φαντάζει περισσότερο προκατασκευασμένο, όχι σαν να οδηγείται σε ένα φινάλε αλλά σαν να τραβιέται από το φινάλε προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Κρατώ επιφύλαξη, γιατί νιώθω ότι αυτό το μέρος είναι που πληγώθηκε περισσότερο από τα ψαλιδίσματα της "εμπορικής" εκδοχής (έχω πειστεί ότι και τα δύο cuts μια χαρά cuts του Τρίερ είναι, ο τύπος μας δουλεύει κανονικότατα) με αποτέλεσμα μερικές εξελίξεις να μην έχουν τον κατάλληλο χώρο για να στοιχειοθετηθούν επαρκώς.
Κατά τα άλλα.
Το κεφάλαιο 5 περί δυτικής και ανατολικής εκκλησίας (ή αλλιώς, "η σιωπηλή πάπια", όπως είναι ο εναλλακτικός τίτλος) ξεκινάει ήρεμα για να συμπεριλάβει την πιο κωμική (η Joe, οι θηλές της και οι δύο μαύροι) αλλά και την πιο άβολη σκηνή (το τελικό μαστίγωμα) των δύο volumes, καταφέρνει να χώσει μέσα ένα όραμα που μπλέκει την πόρνη της Βαβυλώνας και την γυναίκα του Κλαύδιου, επιλέγει να κλείσει το μάτι με ένα απευθείας αυτο-homage στο Antichrist και οδηγείται, τελικά, σε σχεδόν ένα βιβλικό μαρτύριο, που στόχο έχει βέβαια την ανακάλυψη της χαμένης ηδονής. Φυσικά και το κεφάλαιο που αναμιγνύει θρησκεία με σεξ (αλλά όχι με τον τρόπο που θα περίμενε κανείς) προσφέρει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον σχετικά με τον προορισμό του, όμως, και πάλι έχω την εντύπωση ότι χάσαμε κάποιες σκηνές στο μοντάζ.
Τα κεφάλαια 7 και 8, από την άλλη, κινούνται λίγο πιο συμβατικά, έχουν ξεκάθαρο τόνο δράματος, παίζουν και πάλι με τις συμπτώσεις και τις απιθανότητες και οδηγούν στο τέλος της ιστορίας της Joe, με το 3 και το 5 της Fibonazzi ακολουθίας να κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους για το ομολογουμένως, πολύ δυνατό (πρώτο) φινάλε. Εξάλλου, το ότι η ιστορία είναι δομημένη σε (3+5) 8 κεφάλαια, δεν θεωρώ ότι είναι τυχαία.
Το ουσιαστικό φινάλε, όμως, (πριν πέσει η ίδια μαύρη οθόνη διαρκείας, που έδωσε και την εκκίνηση της ιστορίας) με εξόργισε, με αποσυντόνισε, μου διέλυσε την μέχρι τότε ικανοποίηση. Είναι σαν ο Τρίερ να θέλει να κάνει μία σύνοψη του ηθικού διδάγματος, για όποιον ηλίθιο δεν το κατάλαβε ακριβώς τις 524 φορές που υπονοήθηκε μέσα στην ταινία. Σαν να θέλει να υπογραμμίσει με προφανή τρόπο, κάθε λεπτομέρεια που ίσως έμεινε μετέωρη τις προηγούμενες τέσσερις ώρες. Ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις μου σχετικά με τις κομμένες σκηνές, το ίδιο αυτό το τέλος φαίνεται φτηνό και απόλυτα in your face, σε απόλυτη αναντιστοιχία με το υπόλοιπο Nymphomaniac. Είναι άραγε αυτός ο τρόπος του Τρίερ να μας δείξει προκλητικά το δάχτυλο; Να κάνει ένα ειρωνικό σχόλιο μέσα από το προφανές των δηλώσεών του; Χμ, δεν έχω αποφασίσει τελείως ακόμα.
Θα επανέλθουμε όταν γίνει διαθέσιμο το uncut, υποθέτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου