Όταν το horror genre αποφασίζει να ξεφύγει από τα αυστηρά του πλαίσια και να παίξει με άλλους κανόνες, αγκαλιάζοντας στην πορεία περισσότερα είδη, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να χαθεί η ασφυκτική ατμόσφαιρα που εξορισμού κατέχει και να αποκτήσει κατά συνέπεια ένα τελείως διαφορετικό ύφος, ενδιαφέρον μεν αλλά μακριά από τις ρίζες του.
Για παράδειγμα, το "Somos Lo Que Hay" του Jorge Michel Grau δουλεύει καλά γιατί αποφάσισε να ενσωματώσει ένα οικογενειακό, υπαρξιακό δράμα μέσα σε μια ιστορία κανιβάλων. Παρόμοια, το φετινό "A Field in England" του Ben Wheatly καμουφλάρει πίσω από τα ασπρόμαυρα πλάνα του ένα fantasy έπος, μια διακριτική πολιτική αλληγορία για την ίδια την Βρετανία, ένα σχόλιο πάνω στην φύση του ανθρώπου και ένα καθαρόαιμο minimal folk horror διαμάντι ταυτόχρονα. Ακολουθώντας την ίδια σχολή, ο Hiroyuki Tanaka (πίσω από το ψευδώνυμό του "Sabu") ξεκινά λέγοντας μια ιστορία με ζόμπι, μόνο που, στην πορεία, κάνει προφανές το γεγονός ότι στην καρδιά της, κρύβεται μια παραδοσιακή, γιαπωνέζικη ιστορία οικογενειακού δράματος. Μόνο που σε αντίθεση με τα δύο πρώτα έργα, η στυλιζαρισμένη εικόνα και οι έντονοι παραλληλισμοί της υπόθεσης βάζουν το horror στοιχείο σε δεύτερη μοίρα, κάνοντας τελικά το "Miss Zombie" μια πολύ ενδιαφέρουσα αλληγορία, που δεν έχει, όμως, αρκετή... φρίκη ή ρυθμό.
Η ιστορία ξεκινά με την παράδοση ενός υπερμεγέθους δέματος σε μια οικογένεια. Μέσα στο δέμα, μία κοπέλα ζόμπι περιμένει υπομονετικά να ξεπακεταριστεί. Σύμφωνα με τις οδηγίες, είναι ακίνδυνη αρκεί να μην την ταΐσει κανείς κρέας, ως παραλλαγή του Gizmo των Gremlins. Παρόλα αυτά, το δέμα συνοδεύει ένα πιστόλι, "σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά". Το ξέρουμε όλοι ότι κάτι θα πάει στραβά.
Τις επόμενες μέρες, η νεαρή ζόμπι καθαρίζει με αργές κινήσεις το ίδιο κομμάτι γης αδιαμαρτύρητα, επιστρέφει με αργά βήματα το βράδυ σπίτι της όσο υπόκειται τους χλευασμούς και την βία περαστικών χωρίς να αντιδράει, αναπολεί την περίοδο που ήταν έγκυος και παρατηρεί τα πάντα με μια θλιμμένη σιωπή, φαινομενικά χαμένη σε έναν κόσμο ασπρόμαυρο, χωρίς κανένα ίχνος ενδιαφέροντος. Ένα δραματικό γεγονός, όμως, θα αλλάξει τις ισορροπίες στην οικογένεια και τα πράγματα θα πάρουν άλλη τροπή, κατευθυνόμενα προς ένα φινάλε που πλησιάζει περισσότερο το καθαρόαιμο horror χωρίς, όμως, να αποχωρίζεται το μέχρι τότε δραματικό υπόβαθρο.
Στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ, πάντως, τα πάντα θυμίζουν μια arthouse ιαπωνική ταινία. Η ασπρόμαυρη ψηφιακή φωτογραφία χαρίζει στις εικόνες μια παγερή αίσθηση, οι λιτοί διάλογοι δίνουν την ευκαιρία στην γλώσσα του σώματος να κάνει τις περισσότερες εξηγήσεις και οι αργοί ρυθμοί βοηθούν την δημιουργία μιας νωχελικής ατμόσφαιρας, που αντικατοπτρίζει την ζωή όλων των χαρακτήρων, είτε πρόκειται για την βραδυκίνητα κοπέλα ζόμπι είτε για την βολεμένη μέσα στην αστική βαρεμάρα της ιαπωνική οικογένεια. Το "Miss Zombie" δεν έχει την παραμικρή σχέση ούτε με τις ταινίες του Romero και του Fulci ούτε με των νεώτερων Danny Boyle και Edgar Wright. Και αυτό γιατί η ιστορία των ζόμπι είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου.
Στην ψυχή του, το "Miss Zombie" είναι ένα οικογενειακό δράμα, όπου οι μικρές και μεγαλύτερες οικογενειακές τραγωδίες στήνουν τον δρόμο για τον πραγματικό τρόμο. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία (στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ γιατί υπάρχει και μια σκηνή όπου... σιγά μην πω) ουσιαστικά προσδίδει στην ιστορία μία αίσθηση ιαπωνικού folk tale, όπου δεν περιμένεις να βιώσεις τον τρόμο αλλά να καταλάβεις το ηθικό δίδαγμα. Μην ανησυχείς, το φιλμ δεν είναι ηθικοπλαστική μπαρούφα, όμως, επενδύει περισσότερο στην οικογενειακές σχέσεις και την πραγματική υπόσταση του κάθε χαρακτήρα κάτω από την επιφάνεια παρά στον φτηνό τρόμο ή το αίμα, χωρίς φυσικά να αγνοεί και αυτά.
Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι η ταινία να αποφασίσει να βουτήξει στα καθαρόαιμα horror νερά, έχει αποκτήσει ήδη τόσο διαφορετική υπόσταση που η μετάβαση είναι μάλλον απότομη. Όχι απόλυτα απρόσμενη ή αδικαιολόγητη, όμως, σίγουρα δευτερεύουσας σημασίας. Ακόμα και στην πιο κρίσιμη στιγμή της ταινίας, όπου η ζόμπι φύση αρχίζει και επικρατεί (αλλά όχι με τον τρόπο που φαντάζεστε) το πραγματικό επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται αλλού, μακριά από τις περιοχές του τρόμου και πιο κοντά στα γιαπωνέζικα μελοδράματα του παρελθόντος, όπου τα μυστικά της κάθε οικογένειας ήταν και η καταστροφή της.
Τελικά, το Miss Zombie είναι ένα άκρως ενδιαφέρον φιλμικό πείραμα, που φαίνεται διχασμένο ανάμεσα στο genre του και την ανάγκη του να το επανακαθορίσει. Δεν είναι απόλυτα σίγουρο σε όλα του τα βήματα, όμως, έχει άποψη και όραμα. Χρειάζεται λίγη υπομονή, όμως, όπως και η ηρωίδα του, κρύβει περισσότερα από όσο κάνει εμφανή στην αρχή. (3*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου