Υπάρχουν κάποιες ταινίες που δεν ακολουθούν τις παραδοσιακές δομές και κινδυνεύουν να ξεφύγουν από τον απόλυτα κινηματογραφικό κόσμο, πλησιάζοντας επικίνδυνα τα όρια του art installation. Το My blind heart του Peter Brunner ανήκει σε αυτή την κατηγορία, ξεχωρίζει όμως και αποδεικνύεται νικητής αφενός γιατί το θέμα του δεν υπηρετεί μόνο σκοπούς τέχνης αλλά αφορά απόλυτα και την πραγματικότητα και αφετέρου γιατί είναι τόσο πανέμορφα κινηματογραφημένο που ο ισχνός του αφηγηματικός άξονας γίνεται σχεδόν περιττός.
Η ταινία ακολουθεί μερικές ημέρες στην ζωή του Kurt, ο οποίος πάσχει από το σύνδρομο Marfan. H αφήγηση δεν σπαταλά χρόνο στο να εξηγήσει τι ακριβώς επιπτώσεις έχει αυτό πάνω του. Το σίγουρο όμως είναι ότι οι σωματικές δυσπλασίες, καθώς και η μερική του τύφλωση, έχουν επέλθει από την πάθησή του. Ο ψυχικός πόλεμος όμως που μαίνεται μέσα του είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση.
Ακριβώς όπως ο Brunner δεν νοιάζεται για την λεπτομερή περιγραφή της σωματικής κατάστασης του Kurt, δεν τον αφορούν ούτε οι λεπτομέρειες του παρελθόντος του. Υπονοεί ότι ο Kurt έχει δολοφονήσει την μητέρα του, μας ενημερώνει ότι με κάποιον τρόπο έχει καταλήξει σε έναν οίκο φροντίδας ανθρώπων με ψυχοσωματικές δυσκολίες και αρκείται στο να δείξει ότι ο Kurt είναι μάλλον χαμένος ανάμεσα στην φαντασία του, τις επιθυμίες του και την προσπάθειά του να ξεφύγει από τους περιορισμούς που ορίζει η κατάστασή του. Γι' αυτόν τον λόγο, γίνεται επιθετικός, αντιδραστικός και ούτε λίγο ούτε πολύ επικίνδυνος για τους γύρω του, γεγονός που σύντομα τον οδηγεί ξανά στον δρόμο.
Από εκεί και πέρα, το φιλμ παρακολουθεί τον Kurt στην καθημερινή του συναναστροφή με ένα κορίτσι που το έσκασε από το σπίτι αλλά και την επανένωσή του με έναν παλιό του φίλο, ο οποίος πάσχει από σύνδρομο Down. Η σχεδόν αυτοσχεδιαστική αίσθηση των σκηνών δίνει την ευκαιρία στους ηθοποιούς (οι οποίοι ουσιαστικά παίζουν παραλλαγές των εαυτών τους, καθώς όλοι είναι επίσης παθόντες των ίδιων ασθενειών) να αποκαλύψουν τα βαθύτερά τους συναισθήματα και να περιγράψουν με ακρίβεια των κόσμο τους, χωρίς να γίνονται θεατρικοί ή ψεύτικοι. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι την ταινία διακατέχει μια ντοκιμενταρίστικη υφή αν δεν υπήρχαν εντυπωσιακά, πανέμορφα πλάνα που ταξιδεύουν στο παρελθόν του ήρωα (και τις στιγμές που έζησε με την - καρκινοπαθή πιθανότατα - μητέρα του) ή στις κρυφές, σκοτεινές γωνίες του μυαλού του, όπου η συνεχής απέχθεια του Kurt για το σώμα του τον οδηγεί ξανά και ξανά να φαντασιώνεται ότι κομματιάζει το χέρι του στις λεπίδες ενός παρατημένου, μεταλλικού ανεμιστήρα. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία αποδεικνύεται για άλλη μια φορά εκπληκτικός σύμμαχος στην εικόνα ενός φιλμ.
Το θέαμα δεν είναι εύκολο και ο ρυθμός πολλές φορές προκαλεί την υπομονή του θεατή, όμως, δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι ο Brunner είχε ένα όραμα στο μυαλό του, που τελικά καταφέρνει να αποκτήσει διακριτή ταυτότητα και να διεκδικήσει θέση σε μελλοντικά φεστιβάλ. Καταφέρνει παράλληλα να μην γίνει διδακτικός, ούτε να οδηγήσει το φιλμ του σε αγιογραφία ενός παρεξηγημένου ανθρώπου, αλλά να παρουσιάσει ένα πορτρέτο με την γκρίζα απόχρωση που του ταιριάζει, χωρίς ηθικές περιττολογίες. Ακόμα κι αν το γκρίζο χάνεται ανάμεσα στις έντονες αντιθέσεις του άσπρου και του μαύρου στην φωτογραφία. (3*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου