O @ZlatkoGr είναι στο Βερολίνο, βλέπει ανελλιπώς ταινίες, προκαλώντας τον φθόνο μας, ενημερώνει το Frame Game για όσα φιλμ χρειάζεται να βάλουμε επειγόντως στην watchlist μας και μας προειδοποιεί για όσες ταινίες επιβάλλεται για το καλό μας να προσπεράσουμε.
Στο σπίτι του Αθανάσιου Καρανικόλα
Αποφάσισα να στηρίξω το νέο ελληνικό κινηματογράφο στο εξωτερικό, μόνο που, να, μάλλον βρήκα λάθος νέο ελληνικό κινηματογράφο να στηρίξω.
Οκ, ας βγάλουμε κάποια πράγματα από τη μέση. Πριν την τελευταία 5ετία δε συμπαθούσα καθόλου τον ελληνικό κινηματογράφο. Η άποψη μου όμως έχει, σε μεγάλο βαθμό, αλλάξει. Όμως κάτι τέτοια με κάνουν να αναρωτιέμαι αν είναι παρένθεση ή όντως μια νέα νόρμα ο “νέος ελληνικός κινηματογράφος”.
Το σήμα κατατεθέν της εποχής που αντιπαθώ, οι άθλιες ερμηνείες, είναι πάλι εδώ. Εκτός από την πρωταγωνίστρια Μαρία Καλλιμάνη, το υπόλοιπο καστ δε θα έπρεπε να βρίσκεται σε μια φεστιβαλική ταινία.
Οι παράλογες αποφάσεις της Νάντιας σε ολόκληρη την ταινία δεν εξηγούνται ποτέ και από τίποτα, ενώ όλοι οι χαρακτήρες είναι προχειρογραμμένοι, πολύ basic [η τίμια παραδουλέφτρα, ο αδίστακτος καπιταλιστής, η βολεμένη γυναίκα του] και απολύτως χάρτινοι.
Νομίζω το μόνο που θα κρατήσω από την ταινία είναι το καταπληκτικό σπίτι του ζευγαριού. Α, και ας παραδεχτούμε πως υπάρχει και χάλια νέος ελληνικός κινηματογράφο, δεν είναι κακό. (1*/5)
The Monuments Men του George Clooney
Το Friedrichstadt-Palast με τις 1800+ του θέσεις γεμάτες ήταν κάτι που χρειαζόταν να ζήσω αυτό το μεσημεράκι μετά από ένα κομμάτι ζουμερής apfelkuchen.
Ο George Clooney σκηνοθετεί την μέχρι πρόσφατα χαμένη ιστορία για το πως μια μικρή ομάδα Αμερικανών ανέλαβε στο τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου να διασώσει χιλιάδες έργα τέχνης που οι Ναζί θέλαν να καταστρέψουν.
Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό αυτή είναι μια ταινία του Clooney. Το Monuments Men ξεκινά και ολοκληρώνεται με εκείνον, αυτός είναι ο αφηγητής και αυτός δίνει τις Μεγάλες Ομιλίες.
Ο Clooney μαζεύει την ομάδα του με το κλασικό γρήγορο μοντάζ, γίνονται τα σχέδια, καθένας αναλαμβάνει το ρόλο του. Όλα εδώ θυμίζουν κάτι από Ocean’s Eleven, και αν και η ταινία είναι διασκεδαστική και, υποθέτω, χολιγουντιανά συγκινητική σε στιγμές, δεν υπάρχει τίποτα που να μην το έχουμε ξαναδεί.
Ευτυχώς υπάρχει το καταπληκτικό καστ και η ταινία απέχει αρκετά από το να γίνει βαρετή. Βέβαια κανείς από τους Murray, Goodman, Dujardin και τους υπόλοιπους δεν έχει ιδιαίτερα μεγάλο χρόνο στη σκηνή αλλά αυτό είναι κάτι που περιμένεις όταν βλέπεις μια ταινία με all-star μάζωξη όπως αυτή.
Εν τέλει, πέρασα καλά στο σινεμά, αλλά δε θα θυμόμαστε πως έχει συμβεί αυτή η ταινία σε 2 χρόνια από σήμερα. (3*/5)
Πρώτη δημοσίευση: Slag.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου