Venice Review: They have escaped (He ovat paenneet) του J. P. Valkeapää

Φρεσκάδα. Τόλμη. Η εναλλακτική Οδύσσεια δύο κατατρεγμεμένων με ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε αδερφούς Γκριν. Μπόλικες απρόβλεπτες εξελίξεις. Στυλιζάρισμα. Επίγνωση του εαυτού της. Παραμύθι. Τρόμος. Καρδούλα. Δεν μπορώ να γράψω δομημένο κείμενο για αυτή την ταινία αλλά θα προσπαθήσω να αποτυπώσω τι σκεφτόμουν όσο την έβλεπα. Σε κάθε περίπτωση, μην παραλείψετε να την δείτε όταν σας δοθεί η εμπειρία.

Venice Review: Ich seh, ich seh (Goodnight Mommy) των Veronika Franz και Severin Fiala

Δεν χρειάζονται περισσότερα από δέκα λεπτά για να βυθιστείς απόλυτα στον κόσμο του "Goodnight Mommy". Αυστηρά πλάνα που μαρτυρούν με την σύνθεσή τους ανείπωτες αλήθειες, μια χρωματική παλέτα που συναντάς ακόμα μόνο στο παραδοσιακό φιλμ και προκαλεί το δέος, ατμόσφαιρα που αξιοποιεί στο έπακρο την ομορφιά της φύσης και τον τρόμο της απομόνωσης, βλέμματα που υπόσχονται ειλικρίνεια αλλά φανερώνουν μια πραγματικότητα σε αμφισβήτηση, ένα μυστήριο που όχι μόνο απαιτεί την λύση του αλλά και απόδειξη για τον αν υπήρχε καν εξαρχής. Όμως, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της συζύγου του Ούλριχ Ζάιντλ, Βερόνικα Φραντς, και του Σεβερίν Φιάλα δεν έχει απλά σκοπό να βυθίσει τον θεατή στον κόσμο του αλλά να τον τρομοκρατήσει ρουφώντας σταδιακά το οξυγόνο από την αίθουσα. Και το καταφέρνει με αξιοθαύμαστη ικανότητα.

Venice Review: Manglehorn του David Gordon Green

Αν η ζωή κάνει κύκλους, τότε σίγουρα ο David Gordon Green βρίσκεται ξανά στην αρχή της καριέρας του. Κι αν το "Prince Avalanche" φαινόταν αρχικά ως ένα διάλειμμα από τον "κάφρικο" κινηματογράφο με τον οποίο είχε γίνει τελευταία συνώνυμος ("Your highness, The Pineapple Express"), το "Joe" (το οποίο κέρδισε και το βραβείο ανερχόμενου ηθοποιού για τον Τye Sheridan στην περσινή Mostra) επιβεβαίωσε ότι ο Green γύρισε για τα καλά στις θεματικές περιοχές όπου τον γνωρίσαμε με το "George Washington" του 2000, συνεχίζοντας να χρησιμοποιεί καθημερινούς, ακόμα και περιθωριακούς ανθρώπους, ως πρωταγωνιστές και επιστρέφοντας στον "υπαρξισμό" των πρώτων του ταινιών, παρακολουθώντας ήρωες οι οποίοι καλούνται να δουν αλλιώς τη ζωή και το μέλλον τους. Καλώς ήρθες στην παρέα, κύριε Manglehorn.

Venice Review: La rançon de la gloire (The Price of Fame) του Xavier Beauvois

Αν δεν υπάρχει μια γαλλικουριά που σέβεται τον εαυτό της σε ένα φεστιβάλ, τότε δεν μπορεί να υπάρξει φεστιβάλ. Είναι μια παράδοση, ευτυχώς, συνεπής γιατί υπάρχει κι ένα φεστιβάλ Γελλόφωνου κινηματογράφου που πρέπει να εξασφαλιστεί αλλά και μια ολόκληρη ελληνική θερινή περίοδος που πρέπει με κάποιον τρόπο να γεμίσει με ταινίες όσες αίθουσες παραμένουν ανοιχτές. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι από τον Ξαβιέ Μποβουά των (και των δύο βραβευμένων στις Κάννες με το μεγάλο βραβείο της επιτροπής) "N'oublie pas que tu vas mourir" και "Des dieux et des hommes" περίμενα κάτι πολύ παραπάνω από μια γαλλική ταινία της σειράς αλλά, υποθέτω, το DNA δεν είναι τόσο εύκολο να το καταπολεμήσεις.

Venice Review: The Boxtrolls (3D) των Graham Annable και Anthony Stacchi

Στο πρώτο τέταρτο του Boxtrolls, δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου λόγια παρά μόνο η παιχνιδιάρικη μουσική του Michael Giacchino να συνοδεύει τις υπέροχες εικόνες, που διηγούνται το origin της ιστορίας, πανέμορφο, γοτθικό, σκοτεινό, όπως θα ήταν ένα παραδοσιακό παραμύθι των αδερφών Γκριμ. Είναι μια φανταστική εκκίνηση που τονίζει όλα εκείνα τα στοιχεία της Laika, που έκαναν το ParaNorman τόσο μοναδική ταινία (σωστή αίσθηση timing, απόλυτα κινηματογραφική αισθητική, προσοχή στην λεπτομέρεια, σωστές δόσεις χιούμορ, έμφαση στο κινηματογραφικό παρελθόν, κυρίως, των ταινιών τρόμου) και επιβεβαιώνει ότι, στις προθέσεις των δημιουργών, η καρδιά της ταινίας είναι εξίσου σημαντική με την (άψογη) τεχνική της.

Venice Review: 99 homes του Ramin Bahrani

Είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσεις τον Ramin Bahrani για ηθικολογία και για εύκολο διδακτισμό. Οι χαρακτήρες του έχουν πάντα μια ξεκάθαρη ηθική διαδρομή, πάντα ένα δίλημμα τύπου "σωστό ή λάθος" να αντιμετωπίσουν, πάντα έναν σαφή ηθικό κώδικα συμπεριφοράς, τον οποίο καλούνται ή να τιμήσουν και ενδεχομένως να χάσουν ή να καταπατήσουν και να γίνουν εύκολα, αλλά με τίμημα, νικητές.Στις πρώτες ταινίες του Bahrani (Chop Shop, Man Push Cart, Goodbye, Solo), οι ηθικοπλαστικές πινελιές δεν χτυπούν τόσο έντονα, ίσως επειδή και η αφήγηση κρατά χαμηλούς τους τόνους. Στο "At any price", όμως, την ταινία όπου ο Bahrani συνάντησε το Holywood, αυτοί οι "χαμηλοί τόνοι" έδωσαν την θέση τους σε ένα πρώτης τάξης επαρχιακό μελόδραμα, χωρίς τακτ και λεπτότητα. Σε ποια κατηγορία δύναται να κατηγοριοποιηθεί, λοιπόν, το "99 homes";

Venice Review: A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence του Roy Andersson

Όποιος έχει δει τις δύο προηγούμενες ταινίες του Ρόι Άντερσον, "Τραγούδια από τον δεύτερο όροφο" και "Εσείς, οι ζωντανοί" γνωρίζει περίπου τι να περιμένει από την ταινία, που κλείνει την τριλογία των Ζωντανών, ή αλλιώς την προσπάθεια του Ρόι Άντερσον να σχολιάσει, να κριτικάρει, να παρηγορήσει και τελικά να κατανοήσει την ανθρώπινη ύπαρξη, μέσα από μικρές καθημερινές σκηνές, οι οποίες αθροιστικά αποκαλύπτουν την αλήθεια: ένα αριστούργημα.

Venice Review: The Look of Silence του Joshua Oppenheimer

Όποιος έχει δει το Act of Killing, γνωρίζει ότι ο Τζόσουα Οπενχάιμερ δεν διστάζει να πλησιάζει απροκάλυπτα την σκληρότητα του θέματος, ούτε προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από μαρτυρίες ψεύτικης μεταμέλειας και δακρύων. Καταγράφει την παράνοια των δολοφόνων με χαμόγελο, τους αφήνει να αστειευτούν για τις βαρβαρότητες που πραγματοποίησαν κατά τα νεανικά τους χρόνια (και οι οποίες, ακόμα τους φέρνουν σε θέση ισχύος) και μαγνητοσκοπεί την καθημερινότητά τους σαν να πρόκειται για τους ήρωες της διπλανής πόρτας. Για εκείνον, το ανθρώπινο τέρας βρίσκεται δίπλα μας και δεν χρειάζεται καμία υποκρισία, ούτε υπερβολική δραματοποίηση για το αυτονόητο (αν και σαφέστατα, ανατριχιαστικό).

Venice Review: 3 Cœurs (3 Hearts) του Benoît Jacquot

Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας κινηματογραφικός ήρωας μπλέκει σε ένα ερωτικό τρίγωνο και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να είναι η τελευταία. Δεν είναι, επίσης, η πρώτη φορά που οι δύο γωνίες του ερωτικού τριγώνου αφορούν άτομα της ίδιας οικογένειας. Το διαφορετικό που επιχειρεί να κάνει, όμως, ο Jacquot με το "3 Coeurs" είναι ότι θέλει να παρουσιάσει ένα πρώτης τάξεως υλικό για μελόδραμα με έναν κλινικό, ψυχρό τρόπο, σαν θρίλερ. Αυτό, όμως, που μάλλον δεν επιθυμεί αλλά του προκύπτει αβίαστα, τελικά, είναι να παρουσιάσει ένα βαρετό, ανέμπνευστο έργο, που καταφεύγει στην ίδια παράταιρη ηχητική υπόκρουση ξανά και ξανά, προσπαθώντας να ανάψει έστω και λίγο τα αίματα.

Venice Review: Sivas του Kaan Mujdeci

Μπορεί ο Φατίχ Ακίν να ήταν ο δημιουργός Τουρκικής καταγωγής που διαφημίστηκε περισσότερο στην φετινή Mostra, όμως ο πραγματικός Τουρκικός θησαυρός βρισκόταν αλλού, μακριά από την διαφήμιση και την προβολή της προ-φεστιβαλικής περιόδου, καλά κρυμμένος στο ντεμπούτο του Καάν Μουζντετσί, "Sivas", την ταινία που ακολουθεί τον μικρό Ασλάν και τον σκύλο του, τον Σίβας, στην καθημερινότητα της μακρινής Ανατολίας. Μια καθημερινότητα που περιλαμβάνει αναγκαστικά το σχολείο, τις οικογενειακές αγγαρείες, τις πρώτες αντιπάθειες και συμπάθειες του σχολικού περίγυρου (και, ναι, φυσικά και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα) και... βάρβαρες κυνομαχίες, στις οποίες ο Sivas φαίνεται να θέλει να νικήσει για να ικανοποιήσει το αφεντικό του.