Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Venice Review: The Cut του Fatih Akin

Όταν ξεκινάει το "The Cut", μερικά λευκά γράμματα σε μαύρο φόντο ενημερώνουν τον θεατή ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία στις αρχές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου βρίσκεται σε παρακμή. Κατά συνέπεια, όλες οι μειονότητες θεωρούνται εχθροί για την αυτοκρατορία. Χρειάστηκαν, δηλαδή, μόλις λίγα δευτερόλεπτα για να μισήσουν οι Τούρκοι τον Φατίχ Ακίν και να προκληθούν οι πρώτες ανατριχίλες, με την βοήθεια της υποβλητικής μουσικής. Ανατριχίλες, οι οποίες έμελλε, δυστυχώς, να είναι και οι τελευταίες της ταινίας.

Το "The Cut" ακολουθεί τον Αρμένιο Ναζαρέτ Μανουγκιάν (ο Ταχάρ Ρακίμ μιλά για λίγο άγαρμπα αγγλικά μέχρι να χάσει μια και καλή την φωνή του) σε μια οδύσσεια περιπλάνηση από τις άκρες της Ανατολίας και τις περιοχές της Αραβίας μέχρι τις μεσογειακές ακτές της Αφρικής και πέρα από τον Ατλαντικό, έως την Κούβα και τις Ηνωμένες Πολιτείες, στην αναζήτησή του για τις δύο δίδυμες κόρες του, από τις οποίες χωρίστηκε όταν οι Τούρκοι επιστράτευσαν (και στην συνέχεια δολοφόνησαν μαζικά) τον Αρμένιο πληθυσμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας του 1915. Χωρίς αμφιβολία, είναι το πιο φιλόδοξο αλλά και προσωπικό φιλμ του Φατίχ Ακίν, όπως και το πιο ριψοκίνδυνο θεματικά, καθώς αγγίζει το ευαίσθητο θέμα της γενοκτονίας των Αρμενίων, η οποία παρεμπιπτόντως κλείνει σε λίγους μήνες τα εκατό χρόνια από την πραγματοποίησή της.

Για μια ταινία, που ολοκληρώνει την τριλογία της "ζωής, του θανάτου και του διαβόλου" (οι δύο πρώτες ήταν αντίστοιχα το "Μαζί ποτέ" και το "Από την άκρη του ουρανού"), θα περίμενε κανείς ότι ο μέχρι τώρα αξιόπιστος σκηνοθέτης βρίσκεται στον σωστό δρόμο. Δυστυχώς, όμως, το φιλμ αποτελεί μια μεγάλη απογοήτευση, όχι γιατί αντικειμενικά είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει, αλλά γιατί οι προσδοκίες ήταν τόσο μεγάλες, που η μετριότητα σε αυτή την περί δε θα ήταν ποτέ έστω αποδεκτή. Ενώ τα πάντα εικαστικά είναι άψογα και η φωτογραφία προσφέρει μια εικόνα μοναξιάς και περιπλάνησης αβίαστα και αποτελεσματικά, από τα πρώτα κιόλας λεπτά, υπάρχει η αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά ή έστω κάτι χάνεται στην μεταφορά των εικόνων από το μυαλό του Φατίχ Ακίν στον σκηνοθετικό φακό (ακόμα κι όταν μεμονωμένες σκηνές μεταφέρουν την απόγνωση, την αγωνία και τον τρόμο - η σκηνή όπου ο ήρωας ακούει το νανούρισμα της νεκρής γυναίκας του είναι γνήσια σκηνή horror ταινίας).

Φταίει η άτσαλη (και αψυχολόγητη, καθώς η ιστορία μεταφέρεται και στην Αμερική στην πορεία) χρήση της Αγγλικής γλώσσας αντί για την Αρμενική; Η απλοϊκότητα των μηνυμάτων που αγνοούν τις ηθικά γκρίζες περιοχές και στην πλειοψηφία τους χωρίζουν τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς; Η αποσπασματικότητα των επεισοδίων και η μεγαλύτερη από όσο θα χρειαζόταν διάρκεια; Το σχεδόν μονότονο σενάριο; Ίσως τίποτα από τα παραπάνω, ίσως και όλα τα παραπάνω, όμως, σε κάθε περίπτωση αυτό που αποτυπώνεται στην οθόνη είναι ένα δράμα που αντί να συγκλονίζει και να προκαλεί ανατριχίλες, φαντάζει διαδικαστικό και υποτονικό, ακόμα και στην κορύφωσή του.

Μόνο μερικές μεμονωμένες σκηνές καταφέρνουν να αποτυπώσουν την σκληρότητα της εποχής και το τραγικό υπόβαθρο της ιστορίας (η εκτέλεση της ομάδας στην οποία ανήκει και ο Ναζαρέτ, η επίσκεψη στο "σκλαβοπάζαρο" και η παρακολούθηση του "The Kid" του Τσάρλι Τσάπλιν είναι μερικές από αυτές), όμως, σε μια ιστορία 138 λεπτών φαίνονται αμελητέες και σίγουρα όχι ικανές να διατηρήσουν μέχρι τέλους το ενδιαφέρον. Παράλληλα, ανάμεσα σε καλογυρισμένες σκηνές, μπαίνουν εμβόλιμα κραυγαλέα παραδείγματα "φτηνού" σινεμά και τεχνικών περιορισμών, όπως η "εξαφάνιση" των φαντασμάτων του παρελθόντος που καθοδηγούν τον κεντρικό ήρωα. Ακόμα και η θεματική του Διαβόλου, που δίνει τον τόνο της ταινίας, δεν έχει την βαρύτητα που θα περίμενε κανείς, γεγονός που είναι τουλάχιστον απογοητευτικό.

Τελικά, στον Φατίχ Ακίν θα απομείνουν μόνο οι καλές προθέσεις και η τόλμη να ασχοληθεί με ένα θέμα λεπτών ισορροπιών στη χώρα καταγωγής του: το "The Cut" σίγουρα δεν είναι η χειρότερη ταινία της χρονιάς, αλλά ανήκει σε εκείνη την μεγάλη βαρετή κατηγορία φιλμ, που απλά δεν μπορούν να περάσουν το συναίσθημά τους στο κοινό. Για ταινία που θα έπρεπε να σοκάρει με την αιχμή της, το Cut αποδεικνύεται ανέλπιστα επιφανειακό. (2*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...