Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Venice Review: The Boxtrolls (3D) των Graham Annable και Anthony Stacchi

Στο πρώτο τέταρτο του Boxtrolls, δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου λόγια παρά μόνο η παιχνιδιάρικη μουσική του Michael Giacchino να συνοδεύει τις υπέροχες εικόνες, που διηγούνται το origin της ιστορίας, πανέμορφο, γοτθικό, σκοτεινό, όπως θα ήταν ένα παραδοσιακό παραμύθι των αδερφών Γκριμ. Είναι μια φανταστική εκκίνηση που τονίζει όλα εκείνα τα στοιχεία της Laika, που έκαναν το ParaNorman τόσο μοναδική ταινία (σωστή αίσθηση timing, απόλυτα κινηματογραφική αισθητική, προσοχή στην λεπτομέρεια, σωστές δόσεις χιούμορ, έμφαση στο κινηματογραφικό παρελθόν, κυρίως, των ταινιών τρόμου) και επιβεβαιώνει ότι, στις προθέσεις των δημιουργών, η καρδιά της ταινίας είναι εξίσου σημαντική με την (άψογη) τεχνική της.


Η συνέχεια δεν είναι τόσο μοναδική και η εξέλιξη ακολουθεί περισσότερο συμβατικές διαδρομές (βασίζεται σε ένα παιδικό βιβλίο εξάλλου, το "Here Be Monsters" του Alan Snow), συμπεριλαμβάνοντας όλα τα συνήθη αφηγηματικά κόλπα που έχουμε συνηθίσει από το σύγχρονο animation. O απόκληρος ήρωας, οι παρεξηγημένοι χαρακτήρες, ο ύπουλος κακός που προσπαθεί να αλλάξει την όψη των γεγονότων προς συμφέρον του, οι κωμικές νότες που διακόπτουν την ροή της δράσης και ενίοτε περιλαμβάνουν και σωματικά υγρά, ο ήρωας που αντιλαμβάνεται την αλήθεια αλλά δεν τον πιστεύει κανείς, η αξία της οικογένειας στο πέρασμα του χρόνου, η δύναμη του ίδιου του ανθρώπου να ορίζει τον εαυτό του σε αντίθεση με τις κοινωνικές συμβάσεις βρίσκονται όλα εδώ, προσφέροντας έναν πλούσιο συναισθηματικό καμβά και ένα πρώτης τάξεως διδακτικό θέαμα για τα παιδιά αλλά και λίγο πιο "ασφαλές" από όσο θα επιθυμούσε ένας ενήλικος θεατής. Η ίδια δε η κορύφωση του φιλμ ακολουθεί ακριβώς τα βήματα που ακολούθησε και ο ParaNorman, ενισχύοντας το συναίσθημα του Deja Vu αλλά και φανερώνοντας ότι η δεύτερη φορά μπορεί να είναι εξίσου διασκεδαστική με την πρώτη.

Είναι βέβαια αστείο να μιλάμε για γνώριμο υλικό σε μια ταινία που αφορά ένα ορφανό αγόρι, το οποίο μεγαλώνει μέσα σε μια ομάδα υπόγειων τρολ, που ντύνονται με χάρτινα κιβώτια (η ταινία αποδόθηκε στα ελληνικά ως... Τερατοκουτάκια), όμως, ύστερα από δεκάδες animation ταινίες και - ανάμεσά τους - μερικά πραγματικά αριστουργήματα, ορισμένες αφηγηματικές προσεγγίσεις έχουν πλέον γίνει τόσο συχνές όσο και οι "ανατροπές" μιας ρομαντικής ταινίας και οι συγκρίσεις κάνουν την δουλειά κάθε νέας ταινίας ακόμα πιο δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη. Ευτυχώς, στο Boxtrolls υπάρχει χώρος για μερικές εκπλήξεις, που περιέχουν απρόσμενα έναν drag queen χαρακτήρα κι έναν σχετικά περισσότερο περίπλοκο από όσο συνηθίζεται ρόλο κακού, αλλά και μερικές γνήσια συγκινητικές στιγμές, οι οποίες αναμενόμενα έχουν να κάνουν με την συνειδητοποίηση των ιδιαίτερων ικανοτήτων του κάθε ανθρώπου, που κάνουν την ταινία διασκεδαστική και ανώδυνη μέχρι τους τίτλους τέλους (οι οποίοι περιέχουν και μια σκηνή που κλείνει ΙΔΙΟΦΥΩΣ το μάτι στον θεατή, σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο). 

Η δε τεχνοτροπία του φιλμ παραμένει εντυπωσιακή, με το 3D να βυθίζει στον θεατή στον κόσμο των Boxtrolls με αποτελεσματικότητα, δίνοντας βάθος στην ομιχλώδη πόλη και προκαλώντας την εξερεύνηση κάθε γωνίας της οθόνης, σαν να πρόκειται για κυνήγι θησαυρού. Μήπως τελικά, φταίμε εμείς που ξεκινήσαμε να έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από το σύγχρονο animation ή απλά το ένδοξο παρελθόν του είδους μας αποτρέπει από το να χαιρόμαστε τις απλώς "fun" προσθήκες στο genre; Χμμμ, πρέπει να το σκεφτώ. (3*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...