Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Venice Review: El Cristo Ciego (The Blind Christ) του Christopher Murray

Όσο κι αν οι θρησκευτικές ταινίες δεν είναι το καλύτερό μου, οι ταινίες που πραγματεύονται την ίδια την ιδέα της Πίστης και τον τρόπο που ο καθένας την αντιλαμβάνεται και την αναζητεί μέσα στην ζωή θεωρώ ότι προσφέρουν απίστευτη δυναμική και ενδοσκόπηση, αμφότερα χαρακτηριστικά που μόνο καλό μπορούν να κάνουν σε οποιαδήποτε ταινία. Σε αυτό το κλίμα, το "El Cristo Ciego" του Christopher Murray εμπνέεται από τη ζωή τού Χριστού για να περιγράψει τη ζωή ενός ανθρώπου από τη Χιλή, ο οποίος νιώθει ότι έχει μέσα του την ικανότητα να πραγματοποιήσει ένα θαύμα θεραπεύοντας έναν παλιό του φίλο και να την μετατρέψει σε μια σύγχρονη αναζήτηση του θείου μέσα στον ίδιο άνθρωπο.


Κάνοντας ακόμα πιο αισθητή την διαφορά μεταξύ θρησκείας και Πίστης, ο Χριστός του Murray απορρίπτει εξαρχής κάθε οργανωμένη δομή της θρησκείας. Οι κληρικοί είναι μυστηριωδώς απόντες σε όλη την διάρκεια της ταινίας του και οι ναοί έχουν πάψει από καιρό να είναι μέρη θρησκευτικής λατρείας αλλά περισσότερο άσυλα αστέγων, κατατρεγμένων και κοινωνικών απόκληρων. Η χρήση δε ερασιτεχνών ηθοποιών (όλοι εκτός από τον πρωταγωνιστή Michael Silva είναι κάτοικοι της περιοχής και οι ιστορίες είναι σε μεγάλο βαθμό οι προσωπικές τους) χτίζουν σταδιακά ένα κοινωνικό προφίλ που αποδεικνύει ότι ο κυριότερος στόχος της αφήγησης δεν είναι η κατήχηση αλλά, αντιθέτως, η κριτική αντιμετώπισή της.

Πίσω από αυτές τις προσωπικές ιστορίες, η ταινία αναδεικνύει διακριτικά αλλά με σαφήνεια τον πολιτικό σχολιασμό της όσο χρησιμοποιεί τη θρησκευτική γλώσσα για να αποδείξει ότι η Πίστη είναι τελικά κάτι διαφορετικό, μακριά από τις εκκλησίες. Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ το φιλμ παραμένει λιτό στην αφήγησή του, φροντίζει την ανάπτυξη του χαρακτήρα του και στοιχειοθετεί κάθε στάδιο της πορείας με καίριες παραβολές (σε ακόμη μια θρησκευτική αναλογία) που κλείνουν το μάτι στη χιλιανή πραγματικότητα. Από την αρχή, η ταινία υπόσχεται ότι "θα μας πει μια ιστορία". Όσο αυτή η ατάκα επαναλαμβάνεται στην αρχή κάθε παραβολής του ήρωα, η ιστορία γίνεται όλο και πιο σύνθετη που τελικά αγκαλιάζει όλη την κοινωνία και όχι απλά την εσωτερική αναζήτηση ενός μοναδικού (και θύμα κοινωνικής κατακραυγής για αυτό - ακόμα μια θρησκευτική αναλογία) ανθρώπου.

Το κακό είναι ότι σαν ταινία δεν κάνει την υπέρβαση, ούτε εμφανίζει την ορμή που θα την καθιστούσε φαινόμενο. Ίσως μάλιστα οι χαμηλοί τόνοι του "El Cristo Ciego" να αφαιρούν από την συνεκτικότητα της ταινίας. Το φιλμ όμως έχει άποψη (ειδικά το φινάλε από μόνο του θα μπορούσε να είναι η κατακλείδα μιας ακόμη παραβολής που αγκαλιάζει ολόκληρη την αφήγηση του φιλμ), έχει συγκεκριμένη τοποθέτηση που ξεπερνά την κινηματογραφική διάσταση και έχει μια κριτική ματιά που παραμένει ευαίσθητη και κοντά στον άνθρωπο (όπως θα έπρεπε να κάνει η απούσα από το φιλμ θρησκεία). Βοηθά επίσης σίγουρα που η εικονογραφία του είναι πολύ φιλική προς το μάτι, χωρίς ωστόσο να εντυπωσιάζει με κραυγαλέα κάδρα και οπτικές συνθέσεις. Κρατούμε σίγουρα το όνομα του σκηνοθέτη στα υπόψη για το μέλλον. (3*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...